Aanstaande donderdag krijg je de kans om Blood Red Shoes andermaal aan het werk te zien in België. Andermaal? Hun vorige doortocht in Botanique dateert nog maar van februari, maar je hoort ons hier niet om klagen. De band staat namelijk garant voor vurige shows, waar menig gitaarliefhebber aan zijn of haar trekken komt. Kort voor hun vorige passage hadden we een gesprek met Laura-Mary Carter en Steven Ansell over de creatieve processen achter hun meest recente album, Get Tragic. Daarnaast noteerden we ook enkele scherpe uitspraken over Morrissey, Bring Me The Horizon, de muziekindustrie en rockmuziek tout court.
Wel, Laura en Steven, hoe gaat het ermee?
Laura-Mary: Erg goed! Wat moe, maar erg goed, ja.
Steven: Exact dat.
Laura-Mary: Vooral erg blij om hier terug te zijn.
Jullie komen hier inderdaad blijkbaar graag heen? Jullie speelden al mooie slots op onder andere Pukkelpop en Leffinge Leuren. Bereiden jullie je tegenwoordig anders voor op een concert dan vroeger?
Steven: We hebben in ieder geval meer gerepeteerd dan vroeger. We spelen sinds kort met twee extra mensen, dus we moesten hen al onze nummers aanleren.
Hoe vlotten de optredens met z’n vieren? Dat moet toch best een verschil zijn na jaren als tweetal te hebben gespeeld?
Laura-Mary: Het is erg fijn, het is tof, het is anders. Ik denk dat we die verandering ergens wel nodig hadden. Het klinkt nu wel wat anders, maar ik voel opnieuw de kick van op podium te staan.
Steven: Het is erg amusant om nu met iets nieuw te kunnen optreden, want we hebben een erg lange tijd hetzelfde gedaan. Het feit dat het nieuw is voor ons is best opwindend.
Wat is de gedachtegang achter de titel van het nieuwe album, Get Tragic?
Steven: Het is zeker weten een fucking geweldige naam.
Laura-Mary: Wanneer hadden we die titel vastgelegd? Best vroeg, niet?
Steven: We hadden hem al een aantal jaar.
Laura-Mary: We konden al die tijd geen betere titel vinden.
Steven: Ik herinner me dat we het destijds als een slagzin gebruikten wanneer we niet blij waren met hoe iets veranderde of met wat er gebeurde. We gebruikten het vaak tegenover mensen die veel te cool probeerden te zijn. ‘Get tragic’ was dan een sarcastisch dingetje. We hebben het best wel veel gebruikt in LA. (lacht)
Nu je er over begint: jij woont nu in Los Angeles, Laura. Maakt de afstand het makkelijker of moeilijker om jullie vriendschap te onderhouden?
Laura-Mary: Het is zeker zinvol, omdat we nu meer ‘onszelf’ kunnen zijn. Doorheen de jaren werd het best claustrofobisch. De manier waarop we als individuen evolueerden, was volledig met elkaar verweven. Nu is het beter, want we hebben beide ons eigen ding, maar… we blijven een beetje als broer en zus. We zullen altijd vervelend tegen elkaar blijven doen.
Steven: Ik kan me inderdaad niet voorstellen dat het ooit anders zal worden.
De nieuwe plaat klinkt best fris en opwindend. In tegenstelling tot op eerdere albums gebruikten jullie nu een hoop synthesizers. Hoe is dat instrument erbij gekomen?
Steven: Dat gebeurde best geleidelijk aan, mede door verschillende factoren. In de tijd die we apart doorbrachten, schreef Laura vooral solomateriaal. Hierdoor kwam er ook tijd vrij voor mij, dus kocht ik een hoop synthesizers. We hadden er voordien geen, dus kocht ik ze gewoon. Niets te fancy, maar vooral goedkope toestellen, just for fun. Het duurde wel een tijdje om verschillende stijlen onder de knie te krijgen. Daarbovenop brak Laura haar arm en kon ze langere tijd geen gitaar spelen. Dit gaf ons ook ruimte om te experimenteren met andere instrumenten.
Jullie hebben ooit in een interview gezegd dat jullie rockmuziek in een nieuwe richting willen duwen. Zijn er andere bands waar jullie diezelfde drang in herkennen?
Laura-Mary: Goh, goeie vraag, ik hoop van wel.
Steven: De meeste bands die me inspireren zijn eigenlijk geen rockbands. De meest vanzelfsprekende naam moet dan wel Radiohead zijn. Die zijn begonnen als indie rock band, maar hebben zoveel andere zaken uitgeprobeerd en proberen te ontdekken. Het is nooit echt een band geweest die veel riffs speelde.
Laura-Mary: Ze hadden er best wel wat hoor.
Steven: Ja, maar je snapt m’n punt, hé.
Een meer drastisch voorbeeld is misschien Bring Me The Horizon?
Steven: Ja, die hebben hun stijl helemaal omgegooid naar wat er tegenwoordig mainstream aanslaat.
Laura-Mary: Ik weet eigenlijk niet hoe ze klinken…
Steven: Geloof me, Laura, je zou het niet leuk vinden.
Laura-Mary: Goh ja, als zij er blij mee zijn, is dat goed voor hen.
Steven: Ik denk dat rock sinds de jaren zeventig eigenlijk is gestagneerd. Het is echt vast komen te zitten. De rockmuziek van vandaag is gewoon recyclage van oudere ideeën en persoonlijk vind ik dat het opnieuw wat uitdagender en fantasierijker mag worden. Dan zou rockmuziek opnieuw kunnen uitbreken. Nu wordt het allemaal wat eentonig en saai. Het is moeilijk om enthousiast of opgewonden te worden over bepaalde rock, wanneer mensen gewoon steeds hetzelfde opnieuw doen, zowel qua sound als lyrisch. Wanneer AC/DC een nieuw album zou uitbrengen dat opnieuw knal hetzelfde klinkt, zou dat niet erg zijn, maar jonge bands zouden moeten durven evolueren en experimenteren.
Laura-Mary: Vroeger hadden rockbands nog een eigen sound, terwijl net dat tegenwoordig moeilijk te vinden is.
Steven: Rockmuziek is passé…
Ik veronderstel dat het niet eenvoudig is om constant het experiment op te zoeken, hoe ‘dwing’ je jezelf die richting uit?
Steven: Ik denk dat je gewoon moet blijven proberen, en dat geldt voor alles wat creatief is en het leven zelf. Het is allemaal trial and error; je experimenteert en als het goed uitdraait, zal je het wel voelen. Als het niet goed voelt, blijf dan in beweging. Het is een beetje als verf gooien richting een canvas en proberen te zoeken naar iets in de chaos.
Jullie werkten voor Get Tragic samen met Nick Launay en Adam Greenspan, terwijl jullie voorheen niet met producers werkten. Hoe is die samenwerking tot stand gekomen en wat was hun impact op de plaat?
Laura-Mary: Nick was erg goed in het structureel aspect van de plaat, terwijl Adam ons meer richting het experiment duwde en suggesties deed om meer met elektronica te werken. Dan vertrok hij uit de studio, en wij probeerden het uit. We hebben onze demo’s in eerste instantie gewoon richting een hoop mensen gestuurd, en Nick was de eerste om te reageren dat hij het goed en interessant vond. Bleek daarenboven dat hij meegewerkt had aan albums die we beiden heel erg koesteren, dus dat was een meevaller.
Hadden jullie meteen een klik met hem?
Laura-Mary: We vonden elkaar meteen erg leuk, want het ging veelal om de vibe van de nummers, het gevoel… Het spreekt me enorm aan wanneer een persoon, die je nog niet eerder ontmoette, dezelfde mening met je deelt op dat vlak. Veel producers behandelen hun job als een kantoorjob, terwijl hij echt deel uitmaakt van het milieu waar ook wij in vertoeven.
Steven: Nick is een echte creatieveling, veel meer muzikant dan een technisch persoon. Hij had een echte visie en beeld over de plaat en hij was het die ons wat aanzette om te experimenteren met elektronica.
Jullie staan sinds kort met z’n vieren op het podium, hoe hebben jullie de twee nieuwe leden gevonden…?
Laura-Mary: We waren al erg lang vrienden, ze spelen ook allebei in andere bands die we leuk vinden.
Steven: We hebben geen audities of zo gehouden. Hannah speelt bijvoorbeeld in de band 2:54, dus we hebben hun bands gewoon verteld dat we voor een tijdje hun leden gingen lenen. (lacht)
Staan jullie anders in het leven in vergelijking met een aantal jaar terug? (red.: Het duurde een vijftal jaar alvorens Get Tragic er kwam.)
Steven: JA. (overtuigd) We zijn ons beginnen realiseren dat het oké is om soms ook gewoon mens te zijn, en niet enkel een bandlid. Acht jaar lang waren we zo goed als enkel maar bezig met de band, we hadden niet echt een leven daarbuiten. Hierdoor hebben we ook onze levens niet ontwikkeld of ontplooid, net omdat we wat vastzaten in het momentum van Blood Red Shoes. Het was heel belangrijk voor ons dat we de afgelopen jaren de tijd genomen hebben om te reizen, het leven te herontdekken… We hadden hier niet meer gezeten als band indien we dit niet hadden gedaan. Ik denk dat je dat ook kan horen op de plaat. Doordat Laura solo op tour was, schreven we elk afzonderlijk aan nummers. Hierdoor kregen we erg verschillende opvattingen en kwamen er frisse ideeën op tafel. Nu laten we backstage of op tour zelfs nieuwe, verschillende muziek aan elkaar horen, terwijl we vroeger altijd naar dezelfde muziek luisterden. Door even minder met de band bezig geweest te zijn, is die net rijker geworden.
Jullie manier van schrijven van BRS-nummers is dus ook veranderd?
Steven: (denkt na) Een beetje wel, maar niet enorm, we zijn altijd best conventioneel gebleven op de een of andere manier. We schrijven nog steeds nummers, en nooit tracks met onorthodoxe songstructuren. We houden namelijk van de traditionele songstructuren.
Laura-Mary: Het gaat tegenwoordig erg vaak om geluiden en soundscapes, ik hou er ook wel van, maar… er is toch wat meer aan het schrijven van een nummer dat je bijvoorbeeld ook op akoestische gitaar kan brengen en dat toch nog steeds goed en herkenbaar klinkt.
Steven: We zijn wel losser van elkaar beginnen schrijven, wat een goed idee was, maar voor de rest is alles bij het oude gebleven. Alleen verloopt het nu misschien wat gestroomlijnder. Maar het basisprincipe blijft hetzelfde, je luistert naar andere muziek, je wordt erdoor geïnspireerd en probeert je nieuwe ideeën uit.
Laura, jij ging ook op pad met Shit Girlfriend. Hoe zijn jullie bij elkaar beland? (red.: period-punkband van Laura-Mary Carter en Natalie Chahal)
Laura-Mary: We zijn vrienden, maar hadden elkaar echt al een hele lange tijd geleden ontmoet. Toen ik net in LA woonde, was ze daar toevallig ook, dus we hebben samen rondgehangen en bleek dat we op vijf minuten afstand van elkaar opgegroeid zijn, in dezelfde stad. Dat is gek. Voor dat er nog maar sprake was van muziek, hadden we de bandnaam al gekozen. De bedoeling was, en is nog steeds, dat we dit zuiver voor de fun doen. Het duurde dus ongeveer twee jaar vooraleer we effectief met muziek op de proppen gekomen zijn. Uiteindelijk is het project een goeie uitlaatklep voor me geworden.
Heeft dat project een bepaalde invloed op Blood Red Shoes?
Laura-Mary: Goh, neen, het is iets als een catharsis. Het is geen project waar ik erg veel om moét geven. Ik geef er wel effectief om, maar hoef er niet te veel bij na te denken. Met Blood Red Shoes hebben we altijd veel tijd gestoken in het schrijven van onze nummers. Shit Girlfriend is echt voor de lol, en gelukkig kan dat nog binnen de muziekwereld.
We ontdekten trouwens een nogal pittige quote van jullie over de muziekwereld: ‘We got tired of each other, but most of all tired of the music industry.’
Steven: Ja, dat klopt. (lacht)
Over welke personen heb je het dan binnen de muziekwereld? Managers, bookers…?
Steven: Echt iedereen, de managers, bookers, promotoren, media… (Steven z’n euro valt, dat wij ook tot de media behoren) Goh, weet je, het is gewoon zo belemmerend en oncreatief. De structuur van de muziekindustrie is bij mijn weten niet meer veranderd sinds de jaren vijftig. De industrie ziet alles nog erg vaak op een gedateerde manier. Als creatief persoon kom je met ideeën, maar de meeste mensen rond je zullen neen zeggen, omdat wat je denkt niet past in datgene dat ze al jaren op een bepaalde manier doen. Ze zijn te lui, te stom en hebben te weinig fantasie. Wanneer je dingen wilt proberen, knal je zo tegen een muur aan. Het is erg frustrerend en saai, want we leven in een internettijd. Er is zoveel mogelijk om erg snel uit te voeren. Je kunt nu ook aan de slag met zaken die op zich niets met muziek te maken hebben, zoals het gebruiken van visuals op allerhande manieren. De volledige muziekindustrie gaat gewoon zo slecht met deze evoluties aan de slag.
Zijn er naast de technologische ontwikkelen, nog zaken die jullie opvallen die aan het veranderen zijn?
Laura-Mary: Mensen kopen helaas geen muziek meer…
Steven: Fucking Brexit! Dat zal alles een pak vermoeilijken. En wel, de nieuwe opties dankzij internet zijn de grootste evolutie in onze levens. Het is alsof men het vuur opnieuw heeft uitgevonden.
Laura-Mary: Het is zo moeilijk geworden om mensen te doen geven om je muziek, je hebt zo makkelijk toegang tot… alles. Hierdoor is niemand nog loyaal en worden de carrières van artiesten steeds kortere verhalen. Iedereen in de muziekindustrie wil nog steeds geld aan je verdienen, maar je muziek wordt niet meer geapprecieerd. Het wordt gebruikt als brandstof voor de industrie, en dat is best hard.
Er waren ook een hoop geruchten dat Get Tragic zo lang op zich liet wachten omdat het niet meer boterde tussen jullie. Laat het me positief benaderen: waarom spelen jullie wél nog samen?
Steven: We bestaan nog steeds, want: de pot op met alle anderen. (licht geïrriteerd) Als onze band stopt, dan is dat omdat Laura en ikzelf beslissen om ermee te stoppen, en niet omwille van de hindernissen die op ons pad zijn gekomen. De industrie of de media mogen niet over zoiets oordelen, wij doen dat, daarom.
Nog iets wat ons opviel aan de plaat is dat er maar drie van de vijf singles die jullie in aanloop van de release hebben uitgebracht op de plaat te vinden zijn. Wat is het idee achter dit plan?
Steven: Wel, er was geen plan, vandaar. (nog steeds wat geprikkeld)
Laura-Mary: Het album was al langere tijd klaar, maar in tussentijd bleven we denken: ‘Hmm, wat zullen we doen?’ We hadden inderdaad geen plan, maar dachten ad hoc: ‘Misschien kunnen we dit, of dit doen.’ We hebben een label dat ons album uitbrengt, maar we zijn wel onze eigen managers. Alle ideeën komen uit onszelf. Soms weten we ook niet waar we mee bezig zijn, maar we hebben nu wel de controle over onze plannen.
Steven: Nu we het zelf doen hebben we ook geen mensen die zeggen dat we iets niet op een bepaalde manier kunnen doen. Het hoeft wat ons betreft niet allemaal zo formeel en rigide te zijn. Ergens vind ik het wel leuk dat we blijkbaar mensen verwarren en aan het denken zetten. Dat betekent dat ze aandacht besteden aan je muziek en daardoor denken: ‘Wat is er hier aan de hand?’, net omdat het anders is. Dat is goed.
Wat zijn jullie doelen nog met Blood Red Shoes? Wat triggert jullie om te blijven gaan?
Steven: Onze doelen evolueren nog steeds, er komen er nog steeds bij.
Laura-Mary: Ik wil nog steeds grotere shows spelen dan we voorheen al deden.
Steven: Ik wil erg graag Morrissey op zijn gezicht meppen. Dat staat letterlijk op mijn bucketlist.
En waarom precies?
Steven: Ik kan hem helemaal niet af. (gortdroog)
Laura-Mary: Ik zou misschien wel een award willen winnen, maar misschien is dat wat raar om te zeggen…
Steven: Oh, ja, ik zou graag de Britse songwriters award winnen, wat in de UK de minst glamoureuze prijs in de muziekindustrie is. Er is geen tv-show, geen gala, niets. Je krijgt daar concurrentie van mensen die schrijven voor tv-programma’s en mensen die songs schrijven voor popsterren; mensen die eigenlijk doorgaans best onopgemerkt door het leven gaan. Ik ben namelijk best trots op ons niveau van songwriting. Een Grammy zou ook wel tof zijn, en daar zou ik ook zeker blij mee zijn, maar wat echt iets voor me zou betekenen is gelauwerd worden om onze songwriting. Die prijs wordt uitgereikt op basis van de meningen van andere songwriters en niet door de muziekindustriebullshit.
Ten slotte nog een uitsmijter: indien je geen muzikant was geworden, welke job zou je dan uitoefenen?
Laura-Mary: Hoogstwaarschijnlijk was ik de criminele sector ingegaan.
Steven: Je zou een goede crimineel zijn. (plagerig)
Laura-Mary: Ik zou bijvoorbeeld als rechercheur willen werken. (draaiend met haar ogen)
Steven: Laura is in feite een detective.
Laura-Mary: (kijkt wat vreemd naar Steven)
Steven: Wel ja, je hersenen werken op een bepaalde manier, waardoor je altijd alles aan elkaar weet te linken om zo verhaallijnen te vormen.
Laura-Mary: Misschien had ik wel iets in de fotografie gedaan, maar toegegeven, ik heb verder geen flauw benul.
Steven: Tot voor kort zou ik verteld hebben dat ik graag een chef-kok geworden zou zijn, maar tegenwoordig denk ik toch dat ik eerder voor kledingontwerper zou gaan.
Laura-Mary: Jij? Een kledingontwerper? (verbaasd)
Steven: Ik ben sinds een half jaar best wel ‘into’ pop-up-stores, hoor.
Draagt een bepaald merk je voorkeur, Steven?
Steven: Wel, er is een nieuw merk genaamd ‘Get Tragic’, waar ik op aan het werken ben. (lacht)
Blood Red Shoes staat aanstaande donderdag in Botanique, in het kader van Les Nuits. Tickets zijn nog steeds verkrijgbaar via deze link.
