In de zoals steeds gastvrijheid en gezelligheid uitstralende Roma mochten we ons gisteren opmaken voor het achtkoppige Kokoroko, één van de vertegenwoordigers van de florerende jazzscene in Londen. Eerder dit jaar speelden ze nog een uitverkocht concert in de Flagey in Brussel, en ook gisteren slaagden ze erin om het bordje uitverkocht boven te halen voor hun show. De muziek van Kokoroko is geïnspireerd door de West-Afrikaanse muzikale grootheden en klanken, dus mochten we ons aan een heel dansbare avond verwachten. Hun carrière kreeg een duwtje in de rug met een livesessie op YouTube, maar nam vooral een serieuze vlucht met “Abusy Junction”. Als onderdeel van We Out Here, verzamelalbum van al het nieuwe Londense geweld, werd het nummer maar liefst 28 miljoen keer bekeken op YouTube zonder enige promotie. De band bewees gisteren echter dat ze veel meer zijn dan die ‘hit’, met een spetterend en en ongelofelijk boeiend optreden.
Openen deed Emy, vorig jaar nog Zalm van de maand bij Dansende Beren. De in Parijs geboren Belgische doet sinds een maand of twee haar ding omringd door een band, en dat bleek een geweldige zet. Ze bracht ons een mix van soul en funk, waarin haar aangename en diepe stem vrolijk en schijnbaar moeiteloos rondhuppelde tussen haar begeleiding. Die begeleiding was over de grote lijn eenvoudig, maar net daardoor werden de vocals extra in de verf gezet als hoofdrolspeler. Bij wijlen deed ze ons denken aan Selah Sue en Lianne La Havas, zonder daarbij haar eigenheid te verliezen. De funky cover van Gnarls Barkley maakte ze zich knap eigen en slotnummer “My Love”, met een vingervlug gitaartje was een positieve noot om af te sluiten.
Over de setlist van Kokoroko zelf kunnen we kort zijn. Slechts zeven nummers telde die, maar zoals wel vaker zei de kwantiteit gisteren niets over de kwaliteit. Met z’n achten bestookten ze ons een uur en een dik kwartier met heerlijke grooves, swingende koperblazers, aanstekelijke riffjes en een uitmuntende ritmesectie. De altsax, trompet en trombone waren als eerste aan het woord, en het frivole gitaarriffje van Oscar Jerome maakte daarna duidelijk dat de eerste aanval op onze heupen “Uman” zou zijn. Wat volgde was een slordige tien minuten dartelen rondom, doorheen en langs de basisstructuur van die song. Een intermezzo met een orgeltje via de keys, extra percussie door de bandleden die de main vocals verzorgen (en tevens de blazers voor hun rekening namen), een zwierige trompetsolo en een climax langs een uit de pan swingende percussie en ritmesectie passeerden de revue
Dat was een beetje het verhaal van de avond bij elk nummer, waardoor we ons precies wat in een snoepwinkel bevonden. En dan in zo’n winkel waarvan de rekken strategisch perfect geplaatst waren, zodat we van alles wel wat konden kopen. Het was soms moeilijk te beslissen waar eerst luisteren, omdat er zoveel dynamiekwissels plaatsvonden en nieuwe elementen zijn intrede maakten. Zo toverde de altsaxofoon in het aansluitende nummer aangemoedigd door de man op de keys een serieuze uithaal uit zijn hoge hoed. Groovy Afrikaanse ritmes deden de temperatuur in de zaal langzaam stijgen. Een golf van herkenbaarheid ging door het publiek toen gitarist Oscar Jerome daarna “Abusy Junction” inzette. Met het licht toverde men honderden vuurvliegjes op het plafond en we waanden ons op een zwoele zomeravond. Het zette de toon om er daarna volledig in te vliegen, want het tempo ging er vervolgens niet meer uit.
https://www.instagram.com/p/BwZF2wgAEwZ/
Als een orkestleidster zette Sheila Maurice-Grey de lijnen uit en “Adwa” was het signaal voor mensen die nog aarzelden om ook hun benen uit te slaan. De zaal zette het op een collectief dansfeestje, en ook de muzikanten waren nu volledig onder stoom. Zo blies de saxofoniste zonder pardon een long of zes leeg en ging de aanslagsnelheid van de gitaarakkoorden met een veelvoud omhoog. De resterende tijd van het optreden bleef het tempo zo verschroeiend, waarin elk van de muzikanten op zijn beurt de hoofdrol mocht nemen in het collectief. Er volgde ook nog een dansende sitdown, ritmisch geklap en bedankingsrondje waarin we elk van de bandleden nog eens voorgesteld kregen. Een broeierige climax, waarin het publiek ook wat fonetisch mee probeerde te zingen, zette de kers op de taart, en iedereen kon tevreden huiswaarts keren.
Kokoroko begon eerder afwachtend aan hun optreden, maar al gauw werd de schwung er serieus ingebracht en bevonden we ons op een groovy dansfeest waar West-Afrikaanse ritmes, chaotische jazzpassages en brassmomentjes elkaar afwisselden. Dat alles gebeurde in een uitermate ongedwongen sfeer, waar sommigen precies leken te ontdekken dat ze eigenlijk wel degelijk kunnen dansen. Een geslaagde avond als je het ons vraagt.
