Relatieperikelen en hun ups en downs, rassenongelijkheid, seksueel misbruik… Stella Donnelly heeft op één ep en evenveel langspelers al heel wat thema’s bezongen, en doet dat vaak op haar eigen laconieke manier. De Australische schrikt er niet van terug her en der een expliciete uitspatting in haar teksten te laten binnensijpelen, en weet op die manier luchtigheid en gewichtigheid met elkaar te doen blenden tot een niet mis te verstaan geheel. Daar we vonden dat de klemtoon op haar nieuwe album misschien iets te veel op de boodschap lag, eerder dan het medium (lees: ‘de muziek’), waren we zeer benieuwd naar hoe ze het er live van af zou brengen.
Maar voor we zover waren, werd ons geduld eerst nog wat op de proef gesteld door Sofia Bolt. De Frans-Amerikaanse wordt normaal bijgestaan door een band, maar deed voor de gelegenheid een moedige poging om de Botanique op haar eentje te bespelen. Dat Sofia Bolt kan zingen werd ons met verve bevestigd, maar dat haar stem geen hele ruimte kan inpalmen jammer genoeg ook. Haar gitaarspel klonk, door het ontbreken van andere muzikanten, iets te veel als een jamsessie in plaats van een afgewerkt product. Maar graag geven we de moedige Bolt nog een nieuwe kans tijdens een volgende passage in ons land.
Een half uurtje later verscheen Stella Donnelly uit het niets plots op het podium van de Witloof Bar, en deed dat voorlopig zonder band en met het nodige enthousiasme. Ze ving aan met glans: “Grey”, een innemende indieballad die in schril contrast stond met de brede glimlach waarop ze het publiek had getrakteerd. Na de laatste tonen van dat nummer besloot Donnelly om met een ludieke sneer naar het Belgische bierlandschap de druk meteen weer van de ketel te halen. ‘Just joking! My name is Stella for god’s sake…’ De toon van de avond was gezet.
“Beware Of The Dogs” was vervolgens een schoolvoorbeeld van hoe je met één gitaar, een prachtige stem en gecontroleerde heesheid een ganse zaal aan de grond kan nagelen. Het nummer klinkt al sterk op plaat, maar weet mede door de afwezigheid van andere instrumenten voor een eerste kippenvelmoment te zorgen. Ook “Boys Will Be Boys” werd aan het publiek geserveerd op een beklijvende manier, en leidde tot een oorverdovende stilte. Stella Donnelly klinkt op haar sterkst wanneer ze enkel het gezelschap van een gitaar krijgt, al wil je de laconieke bindteksten en heerlijke Australische tongval ook liever niet wegdenken.
De band maakte zijn intrede voor “Old Man”, dat nummer met de rake en wellicht meest bekende quote: ‘Your personality traits don’t count if you put your dick in someone’s face’. Spijtig genoeg miste het nummer —ondanks de quote— wat slagkracht, door de rommelige sound die de band produceerde. Nummers als “Watching Telly” en “Season’s Greetings” boeten door die begeleiding wat in aan muzikale kunde, en wisten ook live moeilijk tot hun recht te komen. Vooral bij die eerste viel op dat niet-mis-te-verstane teksten niet voldoende zijn om ons te overtuigen van Donnelly’s kunnen, al zijn er gelukkig genoeg tegenvoorbeelden.
‘I played the drum machine once, so now I’m a very cool EDM producer,’ leidde Donnelly het dansbare “Bistro” in. We moeten toegeven dat we de ietwat plattere passage in de set best wisten te pruimen. Ook het lichtvoetige “Die” overtuigde ons ervan dat Stella Donnelly best leuk klinkt tijdens liedjes die muzikaal wat platvloers klinken. De scherpzinnige en innemende teksten verdwijnen weliswaar even naar het achterplan, maar de nummers zorgden er gek genoeg voor dat de set bleef boeien en werden als een welkome afwisseling beleefd.
Stella Donnelly wist ons een uur lang te overtuigen van haar kunnen, en heeft dat vooral aan zichzelf te danken. Behalve tijdens “Tricks” vonden we het moeilijk om de meerwaarde van de band te ontdekken en hoorden we liever een Stella Donnelly spelen met gitaar, stemgeluid en gebreidelde heesheid. Ondanks dat gemuggenzift hoorden we die dinsdag een hele straffe artieste, die door haar muzikale talent en de gift om zware thema’s op een bevattelijke en geloofwaardige manier aan te kaarten nog heel wat potentieel in zich heeft. Al heeft ze met haar natuurlijk enthousiasme en onvervalste joie de vivre wellicht het scherpste wapen in haar arsenaal zitten.
Setlist
Grey
U Owe Me
Beware Of The Dogs
Mosquito
Allergies
Boys Will Be Boys
Old Man
Watching Telly
Season’s Greetings
Bistro
Die
Lunch
Tricks
Mechanical Bull
Mean to Me
Across The Universe (The Beatles cover)
