Jazz-rock, funk, psychedelische rock, jazz-funk, afrobeat… Allemaal zijn het termen die bij vele muziekfans positieve associaties oproepen, maar bij nogal wat luisteraars eerder een gevoel van vermoeide recyclage. Deze keer echter geen reden om je zorgen te maken; The Budos Band is al het voornoemde, maar het nieuwe album V is keihard. Voor je de kans krijgt te gaan dagdromen, probeert V elke luisteraar te doen wegsmelten op het asfalt van een eindeloze weg die The Budos klieft door hun eigen gitzwarte woestijn.
Dat betekent niet dat de band niet meer introspectief en meeslepend durft zijn. Wel is het zo dat die introspectie aanvoelt als het ergens diep in de late avond eindigen aan de kant van diezelfde weg die The Budos met deze muzikale richting is ingeslagen. En telkens wanneer je een blik omhoog werpt, ga je de stipjes niet verbinden maar doen ze je verdwalen —en je wilt ook verdwalen. Dat is de essentie van V, totale overgave aan muzikale obsessie in welke vorm dan ook. De pure begeestering legt waarde in elk experiment, al maakt dit ook dat het bijwijlen een idiosyncratische plaat kan zijn die niet iedereen zal bekoren.
Toch kan je zelfs hier de weg nog terug volgen naar de muzikale fundamenten. En in dit geval zijn de fundamenten van funk, jazz en rock zo sterk dat het moeilijk lijkt uit het stramien te breken, of uit het stramien te durven breken. Wat The Budos Band nog het best van al doet, is een oplossing aanbieden voor het intussen enorm clichématige ‘respect voor het verleden in een modern jasje’. Het jasje is hier niet eens nieuw, het is archaïsch en intens. Dit is simpelweg het eigen maken van wat de grootmeesters van weleer nalieten, zonder zorgen om netjes uitgestippelde digitale updates voor een nieuw publiek.
De productie laat dan ook zijn sporen na in het resultaat. Een bewust gebrek aan moderne technologie is hier geen oppervlakkige stilistische vormkeuze. De inhoud mag primeren en die is rauw en fuzzy; een klank met echo’s van de desolate passie van Van Der Graaf Generator, wanneer die laatste met hun progrock onbedoeld middenin een proto-punk heldenstatus belandde. Deze sound komt niet als een verrassing —daarvoor opende Burnt Offering (2014) al te veel deuren. Wel valt de meer klassieke en vurige afro-geïnspireerde ritmesectie hier weer samen met de even vurige psychedelische funk. Al vroeg in de tracklist verrast “The Enchanter” met deze synthese. Waar Burnt Offering zocht naar een opening, leidt V de band collectief naar de overwinning.
De maturiteit op vlak van compositie en samenspel doet misschien verbazen, daar het album zo volatiel durft zijn. Maar de eigen taal die de Budos ontwikkeld heeft, is intussen intuïtief en diepgeworteld. “Maelstrom” scherpte als eerste deze nieuwe mogelijkheden met een verslavende focus aan. De single uit 2016 vindt hier als archetype zijn plaats in de tracklist terug. Telkens wanneer de blazers de luisteraar richting typische Budos-visioenen van surreële werelden wil doen afglijden, sleurt de diep verankerde ritmesectie de hele compositie weer de diepte in. Dit vertrouwen in elkaars spel zorgt ook voor de nodige variatie, waarbij focus op het collectief afgewisseld wordt met de vrijheid om elk intrigerend spoor te volgen. Gitaren leiden “Ghost Track” aan, de blazers verantwoorden de toon van “Peak of Eternal Night”, en “Rumble of the Void” wordt volledig verstrengeld door percussie.
Zelf omschrijft de band het resultaat als een plaats voorbij hoop en rationaliteit, en daar ligt uiteindelijk de sleutel tot wat V zo intrigerend maakt. The Budos Band is intussen ver voorbij alle verplichting en verantwoording geschoten en daardoor is de vrijheid gevonden om de gezochte sound te ontdekken. Met een naakte focus laten ze het duistere, verwarrende en intuïtieve toe in de composities. Zonder discriminatie kan alles waar gevoel in schuilt verkend worden. Dat betekent dat V voor een aandeel muziekfans geen sterren genoeg toegeschreven kan worden, maar diezelfde onbeschaamde toon van het album zal bij anderen aanvoelen als een intense, maar ongemakkelijke trip. Vermoedelijk kan dat laatste The Budos weinig schelen en zoeken ze binnen hun eigengemaakte niche alweer koortsachtig verder naar nieuwe mogelijkheden.
