Anderson .Paak, een man wiens glimlach depressies kan genezen, is terug met een nieuw album. Nog geen half jaar geleden bracht hij Oxnard uit, een album dat hoge verwachtingen had in te lossen door het succes van zijn album dat twee jaar daarvoor uitkwam, Malibu. En jawel, Oxnard werd een succes. Het straalde grootsheid uit, en we kregen zowel de zwoele als de rappende kant van .Paak te zien. Als Anderson nog geen wereldster was, dan had deze plaat daar nu ongetwijfeld voor gezorgd. Ook zijn passage in de Lotto Arena bevestigde zijn status. In Noord-Amerika start hij in mei met de tour ‘Best Teef in the Game’ (Fantano-heads weten wel waarom dit een geniale naam is), waarbij hij gezelschap zal krijgen van o.a. Mac DeMarco, Earl Sweatshirt en Noname.
We zijn nu vijf maanden ver en Anderson is al terug met een nieuw project. Thematisch is er alvast duidelijk een verschil: Oxnard ging vooral over de weg naar succes en Ventura is meer een verzameling zwoele liefdesnummers. Qua sound is er een licht verschil. Het rappen heeft Anderson .Paak achterwege gelaten en de focus ligt meer op de zwoele funk- en r&b-vibes.
De opener “Come Home” is een schot in de roos. Lekkere, nostalgische vibes, knallende drums, heerlijke baslijnen: hetgeen we eigenlijk wel verwachten van Anderson. Een feature van de legendarische André 3000 is ook altijd een pluspunt. Het nummer doet wel erg denken aan Oxnard’s opener “The Chase”, vooral wanneer we ergens op het einde van het nummer een panfluit horen, die op datzelfde nummer te horen is. De reden daarvoor is eigenlijk heel simpel: de meeste nummers zijn opgenomen tijdens de opnames van Oxnard. Daardoor valt het op dat de sound heel gelijkaardig is aan het r&b-materiaal dat we op het vorige album hoorden. De snelle raps die je kent van nummers als “Bubblin” en “Come Down” zal je hier niet zo snel vinden. Dat is een beetje een jammere zaak, ook al appreciëren we de tragere neo-soul die gebracht wordt.
De vooraf gereleasete singles “King James” en “Make It Better” zijn wel enorme hoogtepunten. De eerste single heeft heel wat weg van een Jamiroquai-nummer en dient als ode aan Lebron James, het tweede is dan weer honingzoete liefdesmuziek die gaat over het redden van een relatie. De funky Jamiroquai-vibes zijn ook voelbaar op “Reachin 2 Much”, en ook “Winners Circle” valt op. Een zwoele start van het nummer, en hoe dichter we het einde naderen, hoe speelser en funkier het wordt. Tegen het einde krijgen we zelfs een meer rappende kant van Anderson te horen.
De rest van het album klinkt ook heerlijk funky, maar toch missen heel wat nummers een wow factor. Vooral de laatste nummers vallen wat tegen. Neem nu “Chosen One” en “Jet Black”: instrumentaal zitten ze goed in elkaar en Anderson doet niet echt iets fout. Het zijn gewoon heel vergeetbare tracks, wat echt jammer is als je weet wat hij allemaal kan. Buiten André 3000 heeft hij ook niet echt interessante features om op terug te vallen, iets wat hij op zijn vorige plaat nog had met J. Cole en Kendrick Lamar.
Voor zijn volgende project mag funkmeester .Paak zeker zijn tijd nemen, als dat garandeert dat we iets krijgen op hetzelfde niveau als Malibu en Oxnard. Ventura mist de mix van nineties hiphop en seventies funk, die Malibu en Oxnard zo goed wisten samen te brengen, maar het blijft wel een aangename luisterbeurt. Anderson weet met zijn charme zelfs op minder werk een lach op ons gezicht te toveren, kan ook moeilijk anders als je ’the best teef in the game’ hebt.
Je kan Anderson .Paak deze zomer live op Pukkelpop zien.
