Gisterenavond hield Lazy Day voor één avond halt in België. Dit vrolijke viertal bracht verleden maand hun ep Letters uit en kwam die nu voorstellen in Volta in Brussel, een van de leukste locaties in de Brusselse scene, maar toch was het publiek nogal beperkt. Lazy Day liet het niet aan hun hart komen en zette een set neer die enkel in stijgende lijn ging.
High Hi was de opener van de avond. Dit Belgische drietal heeft het al tot in De Nieuwe Lichting en de finale van Humo’s Rock Rally geschopt. Waarom werd meteen duidelijk; hun sound zat helemaal goed en overtuigde moeiteloos. Een grungy gitaar en bas en stevige, zeer aanwezige drums werden aangevuld met het stemgeluid van de frontvrouw, dat alles leek aan te kunnen. Ze kon beheerst en gevoelig uit de hoek komen, maar gooide dat vervolgens helemaal omver door een overvloed aan kracht en zelfzekerheid die uit haar stem weerklonk.
De band bracht geen grunge pur sang, er vielen ook invloeden uit poprock te bespeuren en we kregen zelfs een indierock aandoend nummer voorgeschoteld met een typische, vrolijke indieriff, waarmee de teneur van de set een nieuwe dimensie kreeg. Dat het niet altijd hoefde te knallen, werd ook duidelijk wanneer het drietal de vaart er al eens uit durfde nemen. Dan werkten ze traag aan een sfeervolle opbouw in de richting van een sound die opnieuw groots en overweldigend was. Met die zetten hield High Hi hun set boeiend en werd het voor iedereen duidelijk dat al de afwezigen ongelijk hadden.
Lazy Day opende hun optreden met opbeurende indierock. Het waren niet de meest vergezochte of originele nummers, maar dat hoefde ook niet, want ze zetten ons vooral aan het zweven door het hoge shoegazegehalte. Een dikke geluidsmuur aan uitgesponnen gitaarklanken sleepte je meteen mee in de warme wereld van Lazy Day.
https://www.instagram.com/p/Bv9KrTUHPX6/
Toch werd die indie sound bijna van het goede te veel en net wanneer afwisseling welkom was, kregen we die ook. Deel twee van de set werd ingezet en wist ons met momenten echt te verbazen. We kregen een groovy drum geserveerd en de groep liet zich gaan tijdens een kleine jam. Vervolgens gingen ze over naar een uiterst dansbaar nummer, waarbij ze ook zelf een dansje placeerden. Het zag er allemaal heel leuk uit en het viertal had er zichtbaar plezier in. Zonder enige pretentie deden ze hun vrolijke ding en dat maakte het optreden enorm leuk om naar te kijken.
Het viel op dat de set in stijgende lijn ging. Waar ze begonnen met toegankelijke en eenvoudige indierock nummers, kregen we pas verderop door dat Lazy Day meer durft te experimenteren dan we aanvankelijk hadden gedacht. Meer en meer werden we verrast door coole breaks, die de nummers een edgy karakter gaven, dan weer merkten we een doordachte opbouw in een song op of speelden ze met de sfeer door die eerst volledig om te gooien naar een meer geladen en emotionele vibe, maar er vervolgens weer aanstekelijke melodieën tegenaan te gooien. Die veelzijdigheid viel in de smaak, en we vragen ons af waarom die niet in het eerste deel van de set te horen was. Met een andere structuur van de setlist had Lazy Day misschien wel nog meer kunnen overtuigen.
Een echte aandachtstrekker was de stem van frontvrouw Tilly Scantlebury. Ook op dit vlak was het vooral in het tweede deel van de set dat ze telkens op een nieuwe manier aantoonde dat ze veel in haar mars heeft. Scantlebury kon een frivole en luchtige toets aan de songs geven of haar stem geladen en emotioneel laten klinken, en met momenten deed ze ons versteld staan met haar felle en schreeuwerige en uithalen. Ook tijdens een stil samenzangmomentje van de frontvrouw met de backings waren we onder de indruk. Alleen al de stem zorgde ervoor dat Lazy Day heel wat potentieel heeft en nog uit kan groeien tot een grote band.
Lazy Day heeft iets heel persoonlijk in hun sound en de stem van de frontvrouw is een enorme troef, wat ons doet voorspellen dat de band bij hun volgende passage wel eens heel wat meer volk zou kunnen lokken. Hun eenvoudige nummers zijn wel genietbaar, maar ons echt overtuigen deden ze met de tweede helft van hun set, waarin ons meer variatie en muzikale diepgang te wachten stonden.
