LiveRecensies

BRDCST Dag 3: Tarkamt, black midi en Blanck Mass

© Dan Kendall

De Ancienne Belgique daagt ons al twee dagen uit om de meest avant-garde genres in woorden om te zetten. Vandaag was het de beurt aan Cocaine Piss, Nadah El Shazly en black midi, maar ook veel onderbelichte artiesten uit de Egyptische scene. Bevreemdende elektronica en psychedelische arabica leken de rode draad voor de derde dag van BRDCST. Jammer genoeg overlapten vele van onze favorieten met elkaar, dus kozen we drie uiteenlopende stijlen om een waarheidsgetrouw beeld te scheppen van de avond.

De experimentele trip van Tarkamt mocht de BRDCST-bezoekers opwarmen, al voelden de geluiden die hij uit zijn mengpaneel toverde meer aan als een koude douche. Met projecties die iets weg hadden van een waterval, gecounterd met ijzige ruisuitbarstingen, zette de jonge Egyptenaar de toon voor zijn set. Opvallend was zijn van effecten voorziene micro (of was het een melodica?), die eigenaardig genoeg leek op een alcoholtest. Het resultaat? Nu eens het geluid van een zomerbriesje, dan weer dat van nagels op een krijtbord.

Nadat hij de eerste tien minuten onder water was gedoken, stegen we langzaam op in de lucht. De percussie werd minder abrupt, echo’s deden hun introductie en de aanhoudende feedback cirkelde door het AB Theater. Meer en meer gaf Tarmakt een rode draad in zijn werk prijs. Eerst bouwde het op tot een hectische, aritmische wolk. Dan scheurde een basnoot als een bliksemschicht de wolk in twee, waarop de klim naar zo’n nieuwe nevel weer begon. Na dit enige keren uit te melken deinden de bassen voorgoed uit.

Een wel heel abstracte artiest om de avond mee te beginnen. Toch sloeg Tarkamt erin een sonisch verhaal op poten te zetten. Weliswaar zonder happy end.

Na hun bejubelde passages op Sonic City Festival en in Het Bos zakte heel wat volk af naar de AB Club om zich nog eens omver te laten blazen door black midi. Deze vijf nozems – de drummer telt voor twee – houden ervan om het publiek en zichzelf op het verkeerde been te zetten. Tijdens hun set van drie kwartier had zelfs een peuter met ADHD minder mood swings dan dit Londens allegaartje. We dopen het – kort door de bocht, maar niet ongemeend – post-everything.

Met een intro van Kelly Clarkson’s “Since U Been Gone” op de achtergrond paradeerden zanger-gitarist Geordie Greep en tweede gitarist Matt Kelvin het podium op, beiden voorzien van een cowboyhoed (die net op hun hoofd paste). Hun outfit verraadde dat ze wel eens de kleinkinderen van Primus’ Leslie Claypool konden zijn. Kelly Clarkson versus Primus? En er was nog geen noot gespeeld.

Black midi maakt het ons beslist niet makkelijk om haar stijl neer te pennen. In één van hun titelloze nummers combineerden ze een herkenbaar melodietje dat als een Nokia-beltoon weerklonk tussen een kakofonie van compromisloze free jazz. Geordie Greep zong af en toe (horen we daar een vleugje Bowie?), maar hield het voornamelijk op kirren zoals een tienerpornoster dat doet. De absurditeit van dadaïsme loerde om de hoek. De improvisatiesessie, die naar drum ’n bass, ska en noise leunde, bleek daarvoor extra bewijsmateriaal.

Als een onbeschofte tractor in een lage-emissiezone hakten de drums in op alles wat ze op hun pad vonden. Neem daar nog eens de nonchalance bij – Greep moest occasioneel grijnzen naar de drummer telkens als die weer eens over de rooie ging –, en je beseft hoe onverantwoord hun technische capaciteiten zijn.

Geen wonder dat de toeschouwers laaiend enthousiast waren. We verwachtten het onverwachte, en dat hebben we ook gekregen. Geen groep die zich zo koppig afzet van denkkaders als black midi. Kelly Clarkson zou trots (moeten) zijn.

Na deze moeilijk te overtreffen portie eclectica kon de AB Club een kwartier bekomen voor de Britse darkwave-artiest Blanck Mass. Hij verzorgde al het voorprogramma voor Sigur Rós, kreeg lovende woorden van Mogwai, maar staat ook perfect zijn mannetje zonder die referenties. Het ging er hard aan toe, en dat anderhalf uur lang.

Op BRDCST hoorden we eerder al van deconstructieve noise: anti-muziek die je organen doen rammelen. Blanck Mass heeft hier duidelijk enig wat kaas van gegeten, maar Benjamin John Power – een van de leden van het drone-duo Fuck Buttons – hield er toch van om een polsslag in zijn werk te steken. Niet dat we er ons niet in verloren, hoor. De grommende percussie vermengde zich naadloos in melodische en zelfs melancholische toetsen. Een occasionele schreeuw in de overstuurde microfoon voorzag het geheel van een ruwe intensiteit. Voor zover dat nog nodig was.

Black Mass’ set ging van kwaad naar erger, maar dan in positieve zin. De visuals – gedownload van een diskette uit de jaren van Windows 95 – droegen hier in grote mate tot bij: soms misselijkmakend, soms agressie opwekkend, soms ook een fragment uit Tom en Jerry. De punkgitaarsamples in “Odd Sprint” maakten vele heupen los, en dreven het tempo op. Na die laatste spurt brachten kristalheldere synths weer rust in de zaal. Een slaapliedje on acid.

Industrieel, eigenaardig, maar toch met een verhaal: BRDCST slaagde er opnieuw in de deur op een kier te zetten naar de underground. Dat ons Belgenlandje trots mag zijn op zo’n verfrissende programmaties!

Related posts
InstagramLiveRecensies

Mass Hysteria @ Ancienne Belgique (AB): Chaos in de orde

Sinds Graspop Metal Meeting en Hellfest jaarlijks hetzelfde weekend in juni plaatsvinden, bestuderen metalfans nauwlettend beide line-ups. Het concept van de ‘logoband’…
InstagramLiveRecensies

Barry Can't Swim @ Ancienne Belgique (AB Club): Al kan hij wel vliegen

Vorig jaar bracht muzikant Barry Can’t Swim zijn debuutalbum When Will We Land uit. Hij zocht er de randjes van het housespectrum…
LiveRecensies

SLIFT @ Ancienne Belgique (AB Box): Intergalactisch stokbrood

Het aantal muzikanten dat je uit Toulouse kunt opsommen, blijft als Belg en zeker als Vlaming eerder beperkt. Toch is er een…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.