AlbumsRecensies

The Drums – Brutalism (★★★): Brutaal, maar niet geniaal

Hoe brutaal ben je, als je de volledige geschiedenis die aan The Drums vasthangt, jezelf toeëigent en dan volledig overboord gooit? Brutaal geniaal, dacht frontman Jonny Pierce. Hij maakte van The Drums zijn soloproject en veegt met het vijfde album Brutalism alles wat je associeerde met The Drums volledig van tafel. In galop richting de wereld van toegankelijke pop, al had hij die tocht beter in één keer zonder omkijken verdergezet.

Wie The Drums nog steeds associeert met “Let’s Go Surfing” krijgt met Brutalism een flinke bolwassing. Zo’n twee jaar geleden ging de frontman van The Drums alleen verder zonder z’n band. Als soloproject met nog steeds dezelfde naam, bracht hij in 2017 zijn vierde album uit: Abysmal Thoughts was nog een indie surf pop plaat, waar gitaren in tienduizendvoud de hoofdrol speelden. Op Brutalism maakt Pierce daar brutaal komaf mee. Hij geeft zijn stem eindelijk een kans en laat die indie in indie pop voor wat het is.

The Drums (of moeten we nu Jonny Pierce zeggen?) is voor pop gegaan. De plaat staat vol synthesizers en samples. “Pretty Cloud” heeft net zoals “Body Chemistry” een catchy refrein dat blijft hangen. In tegenstelling tot vorige songs van The Drums, die behoorlijk donker en agressief konden zijn, komen deze nummers rustig binnen gewalst. Het hele album heeft een zeemzoete filter, alle songs gaan over verliefdheid. Het ene lied met een al wat vuiler ondertoon dan het andere.

Hoewel de plaat start met een echte popsound, wijkt titelsong af van die koers. “Brutalism” is een samenraapsel van synthgeluidjes en past niet in het plaatje. “Kiss It Away” is evenmin een geslaagd huwelijk tussen toegankelijke pop en experimentele sound. “Loner” kan dan weer wel het evenwicht vinden: subtiele elektronica tijdens de intro en strofes en een subtiel gitaartje in het refrein. Het achtergrondkoortje en de strandgeluiden op het einde zijn een mooie toevoeging.

Misschien dat de drang naar meer pop ervoor gezorgd heeft dat Pierce op Brutalism zijn stem eindelijk een plaats geeft in zijn werk. En daar zijn we blij om. Nu horen we hem wel degelijk zingen en niet enkel wat kreunen. Op uptempo “626 Bedford Avenue” klinkt hij bevrijdend. En er is op Brutalism met “Nervous” ook eindelijk plaats in The Drums’ repertoire voor een akoestische song. Ook hier laat Pierce zijn stem op een heel intieme manier horen.

Maar Pierce gooit het archief van The Drums niet helemaal omver. Afsluiter “Blip of Joy” laat de goeie oude “Let’s Go Surfing”-tijd herleven met een veelvoud aan up tempo gitaarlaagjes, een oh oh oh-deel en catchy refrein. ‘Tonight my heart is singing’ horen we op het einde van de plaat. ‘It’s just a little blip of joy.’ Dat Pierce gelukkig wordt van écht te zingen, horen we doorheen Brutalism. Maar echt extatisch worden wij niet van deze plaat.

De weg naar vernieuwing lag open voor Pierce en hij durfde de stap niet volledig te zetten. De paar popsongs die het album rijk is, tonen wat Pierce in huis heeft, maar het geheel en de volledige lijn in zijn vijfde album zijn jammer genoeg zoek.

Related posts
AlbumsRecensies

The Drums - Jonny (★½): Alleen kan Jonny het niet

We schrijven 2009. Jonathan ‘Jonny’ Pierce en Jacob Graham laten The Drums los. Met de ep Summertime! verwerft deze indieband uit New…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single The Drums - "Isolette"

The Drums werd vijftien jaar geleden opgericht als vierkoppige groep, maar gaat sinds 2016 door het leven als soloproject van overblijvend lid…
Nieuwe singlesOntdekkingen van "Den Beir"

Nieuwe single Close to Fire – “Fight Myself”

De Nederlandse groep Close to Fire begon reeds in 2015 als songwriting-duo, maar al snel werd het clubje uitgebreid tot een vierledige…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.