Het is inmiddels al twee en een half jaar geleden dat Front Row Seat To Earth uitkwam. Na een reeks minder toegankelijke releases betekende het album voor de Californische Natalie Mering (beter bekend als Weyes Blood) een kleine doorbraak. Haar eerlijke nummers en eigenzinnige psychedelische folk werd meer dan ooit opgepikt door publicaties en ze kreeg er heel wat luisteraars bij. Met de release van Titanic Rising is er een nieuw hoofdstuk aangebroken. Het ambitieuze album is een bijzonder treffende visie op het bestaan, leven en liefde, die geuit wordt in adembenemende songs.
Eén van de vele rode draden die doorheen dit album gesponnen wordt, is intimiteit. Het concept van ware liefde is iets dat in onze snel veranderende tijden steeds vaker een andere invulling krijgt. Dat beschrijft Weyes Blood onder andere op “Andromeda”, de magistrale single waarmee dit album aangekondigd werd. In kosmische metaforen beschrijft ze hoe we allemaal ons eigen universum zijn en we denken dat we door iemands liefde ‘gered’ moeten worden. Muzikaal vertaalt zich dit naar arrangementen die rijker zijn dan we ooit van Weyes Blood gehoord hebben. Vintage synths, percussie en een emotionele slidegitaar verenigen zich in een forse en karaktervolle productie.
De stem waarmee Weyes Blood haar rake teksten laat weerklinken, is een van de meest overtuigende die we in een lange tijd gehoord hebben. Haar zang is geladen met emotie, gevoel en precisie en harmoniseert zich op sublieme wijze met de dynamiek van de grootse instrumentatie. Elk woord is met grote urgentie en overtuiging gezongen, waardoor haar stem een enorm intense rol speelt in haar muziek. Zo ook op “Everyday”, het speelse nummer dat over de overvloed, vluchtigheid en de hectiek van het moderne daten gaat. Met barokke arrangementen, veel hooks en een crescendo waarvan we een glimlach van oor tot oor krijgen, klinkt het lied prikkelend en begeesterend. Toch zou het een stuk minder werken zonder de uitroeptekens waarmee Mering ‘I need a love everyday”‘zingt.
Hoewel de plaat voornamelijk een dissectie is van de chaos die onze hectische samenleving met zich meebrengt, opent Titanic Rising met moed en optimisme. Op opener A Lot’s Gonna Change zingt Weyes Blood over het loslaten van nostalgische gevoelens naar het verleden en je eigen weg vinden. Midden in de grandeur van de strijkers klinkt het ‘A lot’s gonna change in your lifetime / Try to leave it all behind.’ Ergens proberen we allemaal een houvast te vinden in het verleden, maar die moeten we ook durven loslaten.
Het begrip van nostalgie speelt dan ook een significante rol op deze plaat. Niet alleen in de teksten van veel nummers, maar ook in de uitvoering ervan. Op Titanic Rising horen we verschillende invloeden uit het verleden zachtjes echoën bij Natalie Mering. Ze wordt bijvoorbeeld dankzij haar weelderige zang dikwijls geassocieerd met de folkmuziek van de jaren ’60 en ’70, maar op deze plaat zijn er net zo goed invloeden te horen uit klassieke muziek en psychedelische pop. Weyes Blood klinkt echter nooit als een kopie van de muziek waardoor ze beïnvloed wordt. Ze gebruikt elementen uit de muziekgeschiedenis als bouwstenen voor haar persoonlijke expressie.
“Movies” is het denderende epicentrum van Titanic Rising. Op dit nummer lijkt de tijd tergend traag te gaan, op de meest intense manier. Onder een golf van gedempte arpeggio’s op een synth zingt ze op een heldere en indringende manier over de fantasieën en verlangens die de grandeur van cinema weet op te wekken; ‘The hopes and the dreams / Don’t give credit to the real things / I love the movies.’ Het nummer over escapisme is een overweldigend hoogtepunt van een enorm veelzijdig album. Wanneer het zich volledig heeft opgebouwd tot een kolkende massa, klinken er plots hectische strijkers en galmende drums en bloeit de stem van Weyes Blood volledig open.
Een groot deel van het album klinkt groots en overweldigend, maar Nathalie Mering weet ook de subtiliteiten op te zoeken. Met sombere synths en teksten als ‘No one’s ever gonna give you a trophy / For all the pain and the things you’ve been through,’ opent “Mirror Forever” als een duister en onheilspellend lied. De lucht klaart echter volledig op dankzij de warme en tedere zang van Weyes Blood en de bloedmooie melodieën die ze brengt. “Wild Time” brengt ons dan weer in dromerige sferen met een heldere piano, ploffende drums en gelaagde strijkersarrangementen. Dat terwijl ze met elegante akoestische gitaar op het tedere “Picture Me Better” zich van haar meest pure kant laat horen: ‘If I could have seen you just once more / Tell you how much you’re adored.’
Weyes Blood beschreef het maken van Titanic Rising als het oplossen van een Rubiks kubus. Met zijn complexe, gevarieerde arrangementen is het een album dat overvloedig aan ideeën is. Toch klinkt alles ontzettend coherent, past het perfect in elkaar en is elk idee tot op de bodem uitgediept. De mijlpaal die ze neerzet is er dan ook een die al je aandacht opeist en zeker niet minder verdient dan dat. Titanic Rising is geen eenvoudig album, maar dat zijn de thema’s en gedachten die Weyes Blood op zo’n beeldende manier onder de loep neemt ook niet.
Titanic Rising verschijnt op vrijdag 5 maart via Sub Pop.
Onlangs hadden een boeiend gesprek met Weyes Blood over het ontstaan Titanic Rising, haar beeldende teksten en treffende visie op het leven, liefde en onze snel veranderende tijden. Het interview kan je hier lezen.
