We hebben er even op moeten wachten (grijns), maar de langverwachte nieuwe worp van Dead Man Ray is eindelijk daar. Op relatief korte tijdspanne bracht de band rond Daan Stuyven een handvol albums (Berchem, Trap) en ep’s (zoals het helaas dik ondergewaardeerde Marginal) uit, om vervolgens na Cago het doek over zichzelf te werpen. Tot, grote verrassing, de groep anno 2019 plotsklaps weer springlevend blijkt, ook al zijn zowat alle groepsleden in de weer met uiteenlopende muzikale projecten en solocarrières. Het idee om de groep nieuw leven in te blazen, bleek domweg te aanlokkelijk. En gelukkig maar.
Wie het nieuwe album tot zich neemt, zal vaststellen dat Stuyven, Trouvé, Blijweert, De Backer (die Herman Houbrechts achter de vellen vervangt) en Van Belle gewoon de draad oppikken waar ze hem destijds achterlieten. Al is Dead Man Ray niet echt meer de groep die het destijds was. Zo merk je dat de tijd hen danig achter de hielen zit. De groepsleden worden stilaan wat ouder, de haren worden wat grijzer, maar in de geest zit het allemaal nog fris. Iets waar onder meer het geinig getitelde “Middle Aged Men” (inbegrepen een Franstalig spoken word intermezzo) subtiel naar verwijst.
Los van de altijd doortikkende tijd blijft Dead Man Ray een groep met een uitgesproken liefde voor prikkelend experiment en bricolage. Zo haalt het kwintet haar kracht grotendeels in het samenleggen van unieke talenten. Opvallend ook hoe enorm herkenbaar het geluid van Dead Man Ray is. Neem de wat melancholieke opener “Blister” met gaandeweg sfeerrijk openbarstende gitaarmotiefjes en die grofkorrelige stem van Stuyven die je zachtjes toefluistert en vraagt hoe je dag/week/… was. Die single gaat gepaard met een video die het eigenzinnige en hoogst absurdistische karakter van de groep goed in de verf zet.
Openen met een maar liefst dik acht minuten durende track, het is niet iedereen gegeven. Maar bij Dead Man Ray werkt het wonderwel. Zij geraken met deze heerlijke bij elkaar gepuzzelde bricolage weg. Het geeft goed aan dat Dead Man Ray vooral bestaat uit spannende en vaak dwarse ideeën en een bij uitstek gelaagd groepsgeluid. Dat maakt bijvoorbeeld het donkergrijzige “Monochrome” inzichtelijk: “I’m only using one colour”, stelt Stuyven terwijl ze samen een machtige, jachtige spanning weten op te bouwen die zo naast het allerbeste uit “Berchem” kan staan.
Elders merk je hoe er stilaan ook ruimte voor introspectie insijpelt. Knappe, tot dagdromen aanzettende single “Out” (de wat beduusde titeltrack van de voorafgaande vinylrelease) bijvoorbeeld laat net als het tintelende “Clear History” horen hoe Dead Man Ray ook pakkende emotie in de vingers heeft zitten. Het best is de groep echter als ze voluit gaat en net niet uit de bocht zwiert, zoals bijvoorbeeld tijdens de volstrekt doorgedraaide excentrieke pop van “Millionaire”. Als vanouds husselt de groep de dingen door elkaar (“Sunny Side Down”) of gaat ze met een fikse dosis ironie en relativeringsvermogen aan de haal (‘gonna build a rockstar home’ in “Home”).
De charme van de groep zit onder meer in het speelse, in het idee dat de imperfecties op een karakterplaat als deze een meerwaarde hebben. Het resultaat is een album waar de groep echt mee buiten de deur kan stappen. Ook al omdat er een paar van de allermooiste songs in het hele Dead Man Ray-oeuvre te vinden zijn, zoals onder meer het afsluitende “How To Fall” dat ongetwijfeld voor een stevige krop in de keel zorgt. Een gebroken piano, een donkere en unheimliche sfeer. Het doek valt over de plaat. Nog een allerlaatste keertje ontzettend diep vallen om vervolgens weer helemaal terug recht te krabbelen en van voor af aan weer te beginnen.
Dead Man Ray trekt binnenkort op tournee en doet daarbij onder meer het OLT Rivierenhof aan, met Matt Watts Group in het voorprogramma.
