Op een korte tijd groeide MorMor uit tot een bescheiden hype. Seth Nyquist, zoals Mormor echt heet, bracht onlangs zijn debuut ep Heaven’s Only Wishful uit en dat werd bejubeld door zowaar Pitchfork. Op zijn eerste Europese tournee ooit stelde hij die plaat voor in een goed gevulde club van de Ancienne Belgique. Het werd een concert waarin wat groeipijnen zaten, waardoor zijn potentieel niet ten volle werd benut, maar het talent zit er zeker in.
Openen mocht Duendita, een zangeres uit New York die ook onlangs een debuut ep uitbracht. Daaruit speelde ze naar eigen zeggen niets, maar we kregen wel heel wat nieuwe, minder melancholische nummers. Het was dus iets experimenteler, maar dat kwam de muziek niet altijd ten goede. Zo waren alle effectjes op de stem soms wat raar en atypisch, waardoor de mooie soulvolle stem van de frontvrouw helemaal verdween. De exotische sounds en de fluitende vogels gaven de set wel zijn eigenheid. Het lijkt desalniettemin alsof Duendita nog te veel op zoek is naar zichzelf.
Hoewel MorMor nog niet zo veel muziek uit heeft, kon de AB Club toch al heel wat volk verwelkomen. Uitverkocht was het niet, maar een gezellige drukte gaf aan dat iedereen het talent van MorMor wel inziet. Hij was dan ook zichtbaar nerveus om op te treden, en dat kwam zijn show niet ten goede. De hele tijd stond hij nogal stijf op het podium en ook zijn bandleden waren wat schuw van het publiek. Ze wilden alles te perfect doen, waardoor de performance soms wat mager was.
Gelukkig was het muzikaal dan wel weer dik in orde. MorMor weet heel wat verschillende genres te implementeren in zijn muziek. Zo hoorden we groovy vibes bij “Waiting on the Warmth”, iets meer soul bij “Whatever Comes To Mind” en psychedelische vibes bij “Lost”. Door die afwisseling bleef de show wel boeien, maar het viel ook op dat de focus te veel op het breekbare en zachte lag.
Pas wanneer iedereen een gitaar in de hand nam kwamen de songs er het best door. De nummers waarbij Nyquist enkel zong en een basgitaar te horen was, vielen wat tegen. Dat merkte je ook aan het publiek, dat toen bleef babbelen. Jammer, want zo kon je het emotionele gevoel dat in zijn muziek steekt niet naar boven horen komen. De zaal kwam duidelijk om te dansen en dat kon slechts sporadisch.
https://www.instagram.com/p/BvpauO1nK9G/
Met de gitaarsounds weet MorMor altijd iets aanstekelijk te creëren. Het klinkt wat lo-fi, maar door zijn zwoele stem krijgt alles een iets zonnigere sfeer. Nieuwe song “Days Like This” was hier het beste voorbeeld van. De synths bouwen op naar iets groots, maar de rest van de sfeer is voornamelijk laidback en probeert je te omarmen als een zachte beer. Een klein beetje magie dus, maar dan vooral door een heel serieuze tovenaar. Want meer dan geconcentreerd spelen en eenmaal het publiek, totaal ongepast, laten meeklappen deed de frontman niet.
Al bij al kon MorMor zijn talent wel bevestigen. Afsluiter “Heaven’s Only Wishful” bewees alle critici ongelijk. Het begon kalm, maar ontspon zich al snel tot grootse meezinger dat met een gigantisch einde bleef binnenkomen. Als MorMor nummers als deze kan blijven maken, dan zien we voor hem wel een grote toekomst. Nu blijft het voornamelijk te braaf en anderzijds is hij zelf ook gewoon iets te geconcentreerd. Die onzekerheid wegwerken en zich ontplooien tot een echte frontman, en binnenkort zal MorMor in de grote zaal te zien zijn.
Setlist:
Find Colour
Whatever Comes To Mind
Outside
Lost
Waiting on the Warmth
Pass The Hours
Days Like This
Get Away
Heaven’s Only Wishful
