White Denim scheurt er nogal mee door, hun vorige plaat dateert nog maar van augustus 2018 en ze zijn er alweer met een nieuwe. Het viertal uit Texas is al aan hun negende album toe met Side Effects. De mannen brengen een allegaartje aan invloeden samen in een eigensoortige sound. Ze maken rock die soms simpelweg stevig is, maar op vele momenten klinkt die ook psychedelisch en hier en daar serveren ze zelfs exotische vibes of vallen jazz-invloeden niet te ontkennen. Misschien moeten we het opgeven om hen in een hokje te doen passen, want ze breken er toch binnen de minuut weer uit.
Openen doen de Amerikanen met een aanstekelijke rocksong, en tot onze grote vreugde volgen er nog enkele nummers van dit kaliber. Fuzzy gitaar-riffs vormen de basis en zetten vanaf de eerste noot aan tot dansen. Een drukke drum zorgt voor de sturende drive en versterkt die bewegingsneiging nog meer. Zonder de controle te verliezen of de songs echt uit de hand te laten lopen, wordt het toch een dik feestje met “Small Talk (Feeling Control), “Introduce Me”, het naar punk neigende “Head Spinning” en al helemaal met “Shanalala”. Die laatste heeft zelfs iets sensueels door de groovy rock-riff en de verleidelijke, ruwe gezangen. Het perfecte nummer om je beste moves en de verleider in jezelf boven te halen, is bij deze gevonden.
We vangen een glimps op van de andere zijde van White Denim op “So Emotional”. De rocksound wordt hier aangevuld met synths en ook gebruiken de mannen akkoordenschema’s die allesbehalve evident zijn. Maar als je denkt dat je het dan wel gehad hebt, hou je dan maar vast. Pas helemaal zot wordt het wanneer White Denim de teugels loslaat en erop los experimenteert op “Hallelujah Strike Gold” en “Out Of Doors”. Vanaf het begin word je overspoeld met ludieke riffs en speciale klankjes, wat maakt dat de Amerikanen even in het hokje van de psychedelische rock passen. Deze trips klinken chaotisch, maar de mannen weten duidelijk wat ze doen, want er is nog steeds een structuur te vinden en ze blijven dansbaar.
We hebben nog niet alles gehoord, want hier en daar switcht White Denim zomaar even midden in een nummer van genre en sfeer. En het straftste van al is, ze komen er mee weg ook. Zo gaat de rock & roll drive van “Reversed Mirror” gepaard met gitaarlijnen die de graad van virtuositeit de hoogte in doen schieten en wordt de sfeer halfweg omgegooid tot iets exotisch en zelfs jazzy. Ook “NY Money” is aanvankelijk experiment ten top, maar na een intro vol berekende chaos komt de track op de rails en mondt het uit in een fijn liedje waarin een gelukzalig gevoel centraal staat. Een akoestische gitaar doet al strummend zijn ding en erg veel verandert er vanaf dan niet meer. “NY Money” duurt net geen zeven minuten, en toch steekt het nog voor geen milliseconde tegen; dan weet je dat de sfeer goed zit. Je belandt meteen met je hoofd in de wolken en White Denim blijkt ook in staat om je daar te houden.
White Denim scoort. Hun eerste troef is dat ze boeiende muziek maken. De Amerikanen opteren niet zomaar voor de meest evidente akkoordenschema’s, schuwen geen experimentele keuzes en trekken zich niet veel aan van standaarden. Hun nummers zijn zo lang of zo kort, zo gek of zo stevig als zij zelf voelen dat ze horen te zijn. Daarnaast krijgen de mannen ons ook gewoonweg mee in hun verhaal. De overweldigende sound van Side Effects heeft als side effects dat we erop beginnen dansen, verleiden, peinzen en dromen. Laat die bijwerkingen maar komen.
