Vanuit New York roept, tiert, schreeuwt … deze band om onze aandacht. En wel met zoveel decibels dat je Show Me The Body onmogelijk kan negeren. De stijl van dit trio kan best omschreven worden als hardcore punk met invloeden uit noise, sludge en zelfs hiphop. Hun debuutalbum Body War werd uitgebracht in 2016. In 2017 kwamen ze op de proppen met een mixtape, Corpus I. Vooral Corpus I zette de band op de muzikale landkaart, mede dankzij de samenwerking van Moor Mother, Mal Devisa, Cities Aviv, Dreamcrusher, Princess Nokia en Denzel Curry.
De aandacht die ze vragen is absoluut terecht. Dog Whistle is een release die verder gaat op wat ze ons reeds geserveerd hebben. De boosheid blijft op elk nummer angstaanjagend aanwezig. En toch is het niet eentonig want er blijft variatie aanwezig in tempo, stijl … Voor muziekliefhebbers die zich liever niet vastpinnen op een (zwaarder) genre is dit een aanrader.
In februari van dit jaar stelden ze reeds “Camp Orchestra” voor. Deze opener van Dog Whistle begint met een sombere, sluipende baslijn en een opbouwende riff. Deze riff wordt daarna overgenomen door sludgy gitaargeweld waar ze bekend om staan. Dan bouwt de melodie op naar een ongekende intensiteit. Ook kenmerkend voor dit nummer en voor deze volledige release, is de kenmerkende gedempte schorre stem van voorman Julian Cashwan Pratt. Het lied werd geïnspireerd door een bezoek aan het Auschwitz-Birkenau-monument en -museum in Polen.
Maar het album is meer dan de som van de delen. Elk nummer vult het album in op zijn eigen manier. Een conceptalbum, maar eigenlijk zonder thema. Wel blijft die constante boosheid aanwezig, een latente dreiging die op elk moment kan exploderen in een agressie die moeilijk te stoppen valt. Nummers zoals “Animal In A Dream” en “Time For The Earth To Live” zijn kort, maar zijn niet louter aanvullingen om aan 10 nummers te geraken. Deze onderbrekingen zijn woorden van de zanger (al dan niet gepaard met distortion) die de boosheid nog eens onderstrepen.
Dat de band zich niets laat opleggen, laten ze duidelijk horen in een statement. “Veel mensen hebben ons gezegd dat nu een perfect moment is om een punkrecord te maken. We walgen van die uitspraak, want dit album en onze muziek behoren niet tot een politieke partij of autoriteit. Niets kan de functie van onze muziek in deze maatschappij opeisen.” Mooie woorden die de nagel op de kop slaan.
Wat ook genoteerd mag worden, is de muzikale link met enkele nieuwere Engelse punkbands zoals IDLES. Ook daar hoor je de punk/HC-invloeden, maar die reiken verder dan de meeste (oudere) genregenoten. Niet alleen de muziek is treffend, maar er is eindelijk terug ruimte voor maatschappijkritische muziek en teksten. Niet zozeer politiek gericht, maar alles wat verkeerd is wordt wel aangeklaagd.
Een fantastisch album dat niemand onberoerd kan laten. Dog Whistle werd geproduceerd door Chris Coady, Show Me The Body en Gabriel Millman, originele drummer van de band en huidige producer. Het album is geschreven in Long Island City, Queens en afgelopen zomer opgenomen in Los Angeles, Californië. Op 29 maart komt Dog Whistle uit. Blijkbaar moet het live ook een enorme ervaring zijn. De frontman, Julian Cashwan Pratt, vermaakt met een losgeslagen banjo met distortion. Degenen die op Pukkelpop 2016 stonden, zullen het geweten hebben. Voorlopig komen er geen live-optredens in Europa aan, maar de release wordt wel intensief voorgesteld in de VS.
