Nada Surf laat ons sinds 1992 met hoogtes en laagtes mee genieten van indierock. Dit Amerikaanse kwartet heeft geen constante gevonden in het uitbrengen van releases. Ongeveer elke drie a vier jaar brachten ze een album uit, en ook in kwaliteit was het niet altijd een constante. Het bekendste zijn ze ongetwijfeld geworden met “Popular” uit 1996, maar het scoren van een echte hit is sindsdien toch wat uitgebleven.
En dat gaan ze met deze song ook niet doen. Ze hebben gekozen voor een lo-fi indie nummer waar de nadruk meer ligt op het singer-songwriter concept. Je hoort zanger Matthew Caws een breekbaar nummer brengen met een akoestische gitaar. Op de achtergrond hoor je nog violen, maar voor de rest is het muzikaal gezien een redelijk kaal nummer. Als het dan zo kaal is, dan moet het gewoon een straf nummer zijn, en dat missen we hier. Absoluut geen slecht nummer, maar dit gaat in dit genre niet opvallen. Het is een vlak nummer, waar je snel doorheen bent en dat niet blijft hangen. Zelfs de violen irriteren op het laatste. De tekstuele inhoud van het nummer gaat over families die worden gescheiden aan landsgrenzen. De band zocht een manier om er iets aan te doen, en ze willen zo het congres aanspreken.
Geen lichte kost dus. In de optiek van de tekst een begrijpbare songkeuze, maar toch hopen we op meer dansbare, meezingbare indierock. Deze single is wel een vreemde keuze als het zo moest blijken. Een nieuw album of een nieuwe tour zit er voorlopig niet aan te komen. Waarschijnlijk zal deze single meer een politiek statement zijn.
