‘Als Alex met Miles mag spelen, mag ik ook met een ander vriendje spelen’, dacht Matt Helders, en hij richtte samen met ex-Milburnfrontman Joe Carnall Good Cop Bad Cop op. Het duo kondigde hun debuutalbum aan, samen met debuutsingle “Silk And Leather”, die relatief goed onthaald werd. Er werd allemaal niet teveel aandacht aan besteed, wat de bedoeling leek te zijn van beide heren. Als drummer van Arctic Monkeys speelt Helders voor enorme mensenmassa’s; deze band blijft wat meer in de schaduw. Bij de Monkeys nam Alex het roer helemaal over, maar bij zijn zijproject mag Helders meer doen dan drummen. Hij fungeert er als producer, terwijl Carnall de teksten schrijft en de overige instrumenten inspeelt. Het resultaat daarvan is een album dat een positieve vibe bevat en waarop het duo vooral hun eigen zin doet.
Openen doet het album met het trage “When You’re Not Winning”, een nummer dat direct de sfeer voor het volledige album neerzet. Veel synths, en een rustige drum. Dat is op het grootste deel van het album zo, met soms wat iets stevigere nummertjes. Zo gaat “Boss Part 1” vlot binnen, een mengelmoes van wederom synths, de zwoele stem van Carnall en een leuke gitaarlijn. “Quarter Past June” is een trage ballad waarop Carnall met een vettig Sheffields accent zijn stem door enkele filters jaagt. Good Cop Bad Cop’s debuutalbum is waarop alles wat hetzelfde klinkt, maar geen enkel nummer hetzelfde is.
Dat neemt niet weg dat het debuutalbum van het duo uit Sheffield prettig is om naar te luisteren. De muziek klopt, en het is duidelijk dat beide heren al wat kilometers op de teller hebben. Dit album is een verhaal van twee gerespecteerde muzikanten die de kans grijpen om met dit relatief onbekende zijproject hun eigen ding te doen. Dat er bitter weinig reclame voor deze release werd gemaakt, is niet toevallig. Zo is “Time Crisis II” een experiment, dat pakweg een Arctic Monkeys-plaat nooit zou halen. Good Cop Bad Cop is niet gemaakt voor de massa en daar haalt deze plaat zijn sterkte uit. Refreinen zijn eerder een rariteit, en als ze dan toch ten tonele verschijnen, zijn ze eerder moeilijk om mee te zingen. De sfeer die echter over elk nummer hangt, trekt ons mee in de muziek.
Dat experimenteren is ook hoorbaar op “Sharp Shooter”. We wanen ons in een donkere Berlijnse club; de stem van Carnall snijdt door onze trommelvliezen. Heel donker, heel mysterieus. Het is pas in het midden van het nummer dat de sfeer iets lichter wordt en de song plots toch omslaat in een meezinger. Zonder twijfel het interessantste nummer van de plaat, waar voldoende is over nagedacht. Eindigen doet de plaat op dezelfde manier dat hij begonnen was, maar net iets sneller. Synths, synths, synths.
Matt Helders is een gerespecteerd drummer die naast zijn werk met de Monkeys al tourde met onder meer Iggy Pop en Josh Homme. Met Joe Carnall vond hij de perfecte wederhelft om zijn eigen weg te bewandelen. Het resultaat daarvan is een elf nummers tellend album dat voorbij vliegt, maar wat aanvoelt zoals het is, een zijproject. Er zijn enkele nummers die eruit springen, en geen enkel nummer is eigenlijk saai. Toch voelt het wat aan alsof er iets mist. Het is misschien de overvloed aan synths, het is misschien het ontbreken van dat ene geniale nummer. Wat het ook is, Good Cop Bad Cop verdient zeker een luisterbeurt!
