Geboren in Engeland, opgegroeid in Seattle en teruggekeerd naar de UK om aan zijn muziekcarrière te werken, dat is zowat het verhaal van de rockmuzikant Barns Courtney. Echt van leien dakje liep het echter niet bij zijn terugkeer naar Europa: zijn band SleeperCell kreeg toch geen contract van Island met als gevolg dat Barns dakloos werd. Gelukkig kon hij rekenen op behulpzame vrienden die hem een slaapplaats en een baan bij een computerbedrijf verschaften. Op muzikaal vlak barste het weer los nadat hij zijn eerste solosingle “Ginter & Gold” uitbracht en al snel steun vond bij BBC Radio 1. Een passage op Rock Werchter en een plaat later gaat het met Barns Courtney beter dan ooit tevoren. Gisteren speelde hij zijn eerste eigen zaalshow in België en zagen we een herboren Barns.
We kregen gisteren welgeteld twee voorprogramma’s voorgeschoteld en dus mocht Retro Video Club de avond op gang trappen. De band uit Edinburgh was gisteren voor het eerst in België te zien en dat was voor de vier dan ook een extra motivatie om erop los te knallen. De indie rock die ze maken mag dan wel heel inspiratieloos zijn en weinig verschillen van andere bands, ze beschikken wel over de juiste attitude op het podium. Het geluid was niet altijd optimaal gemixt (wat natuurlijk niet ongewoon is voor een voorprogramma) en dat liet duidelijk zijn sporen na in nummers zoals het recent uitgebrachte “Addicted”. Geen slecht debuut van de heren, maar willen ze zelf ooit zalen vullen dan zullen ze wel wat meer buiten de lijntjes kleuren.
Een kwartiertje na Retro Video Club was het al de beurt van BlackWaters. De band mocht met hun post-punk de zaal wakker schudden, maar in hun opzet slaagden ze maar half. Enkel de linkerarm van de zaal ging rechtstaan en toonde zich af en toe bereidwillig voor interactie. Waar de band hun inspiratie haalde, werd al na enkele minuten duidelijk, want de band leek wel een kopie van Shame te zijn met dat ene verschil: Shame weet ons op een spontane en meeslepende manier te boeien en bij BlackWaters leek het net iets te geforceerd. Hier en daar hoorden we wel een aantal goede nummers, maar die waren net iets in de minderheid. Geen geweldige show met andere woorden, maar ze zijn nog jong en kunnen nog alle richtingen uit.
Beginnen met twee onuitgebrachte nummers is altijd een gewaagde keuze, maar kijk het pakte gisteren toch goed uit. Op de tonen van “Fun Never Ends” kwam Barns Courtney de zaal binnen en dat rockstergewijs met een fles alcohol in de hand. Maar het was “London Girls” dat ons van de twee het meest kon overtuigen en dat zou het in onze ogen wel eens tot een radiosingle kunnen schoppen. Wat ook al snel duidelijk werd: Barns gedraagt zich als een echte rockster en straalde gisteren een grote IDGAF-houding uit. Dat gaf nummers als “Hellfire” en “99” net dat tikkeltje extra en zette het publiek in vuur en vlam.
We hopen dat Barns zijn roadie goed betaald, want die had gisteren echt handenvol werk te doen. Een micro die slecht werkte, gitaar die niet aangesloten kon worden en het opvegen van het gemorste water deden de roadie goed zweten, daarom deze eervolle vermelding. Maar ook muzikaal bracht Barns de zaal aan het zweten met zijn energieke performance. Tijdens “Hands” haalde hij zelfs even een mondharmonica boven en toonde hij wat hij als straatmuzikant aan zichzelf had geleerd. Over straatmuzikanten gesproken, het nummer “Hobo Rockets” dat over zijn periode als dakloze en muzikant gaat, werd sterk gebracht.
Met bijna tweehonderd concerten heeft de Amerikaanse Brit al heel wat ervaring op de teller en dat was ook te zien met de manier waarop hij met het publiek in interactie ging. Nog voor zijn doorbraaksingle “Glitter & Gold” goed en wel was ingezet, nam hij nog even de gelegenheid om met de smartphone van een fan een foto van de zaal te nemen. Een echt volksmenner dus. Maar laten we het vooral ook over de muziek hebben. De band die hij met zich mee heeft is goed, maar durfde helaas te weinig zijn stempel op de nummers te plakken. Ook het bijna James Blunt-achtige “Little Boy” is nu niet direct een nummer dat live standhoudt. Gelukkig zijn er dan nog singles zoals “Golden Dandelion” en “Kicks” die de zaal haast in extase brachten. Dat de nummers ook goed gekend waren, bleek uit het goed meezingende publiek. De vlam was aan en met “Fire” werd de laatste benzine op het vuur gegooid. Tijdens het laatste refrein ging Courtney nog even het publiek in en knalde hij nog een laatste keer. Een tof einde na een show van net iets minder dan een uur.
https://www.instagram.com/p/BvfPys7hMqk/
Van de schuchtere singer-songwriter van op Werchter 2015 is haast niets meer over, maar dat geeft niet. Barns toonde zich gisteren namelijk als een rasechte rockster met grote entertainer kwaliteiten. Hier en daar was het optreden misschien iets te Amerikaans, maar we hebben ons dan ook geen seconde verveeld. Benieuwd of hij met zijn nieuwe plaat een volgende stap zal kunnen zetten, want de attitude en de ambities heeft hij alvast.
Deze zomer speelt Barns Courtney voor de tweede keer op Rock Werchter en dat op zaterdag 29 juni op The Slope.
Setlist:
Fun Never Ends
London Girls
Hands
Hobo Rocket
Never Let You Down
Little Boy
Hellfire
Glitter & Gold
“99”
Golden Dandelions
Kicks
Fire
