Twee weken geleden kwam Nick Waterhouse zijn selftitled album uit. De authenticiteit die de getalenteerde Amerikaan daarop toonde, kwam hij gisteravond presenteren in de Botanique. Doorheen heel de avond speelde de band strak en hadden ze er plezier in. We kregen energieke rhythm-and-blues van de bovenste plank voorgeschoteld, die voor het grootste deel enorm aanstekelijk werkte.
We begonnen met The Roves, een viertal uit Londen dat aangename bluesrock brengt. Het was de eerste keer dat de mannen in Brussel stonden, maar zeker niet de laatste, want ze lieten een goede indruk achter. The Roves speelde strak en ze hebben goede nummers die het genre eer aan doen. Ook hebben de Britten een extra troef met het stemgeluid van de frontman. We dachten meteen aan Jake Bugg wanneer hij begon te zingen. Niet alleen was zijn stem even fascinerend en passend bij het genre, hij stond er ook even onderkoeld als Bugg. Weinig tot niet keek hij in het publiek, alsof hij stond te peinzen over zijn was die hij nog niet uit het wasmachine had gehaald. Die koelheid stond in groot contrast met de bassist zijn bijna schattige enthousiasme, want die stak dan weer lachend zijn duim op na haast elk nummer. Daardoor was de performance van The Roves op zijn eigen manier entertainend, maar vooral klonken de mannen opvallend goed en aanstekelijk.
https://www.instagram.com/p/BvXN6YrB2BF/
Waterhouse opende rustig met “Which Was Writ”. Met enkel zijn stem, gitaar en bas maakte hij duidelijk waar we aan toe waren: een avond vol gitaarvirtuositeit zonder ermee te koop te lopen. Geleidelijk aan bouwde het nummer op tot een dansbare rock & roll song, waarmee hij het tweede deel van de essentie van de avond onthulde; de aanstekelijke nummers vlogen ons vervolgens om de oren. Alles wat je hoort op de plaat presteerden ze ook live. Het klonk allemaal exact zoals de studioversies —waarover we schreven dat die steeds een live-gevoel geven — dus ziehier, de cirkel is rond!
De stem van Nick Waterhouse past perfect bij het genre dat hij brengt. Vooral op de tragere momenten kon hij ons met zijn stemgeluid om zijn vinger winden. Ook de backings betekenden een meerwaarde en zorgden voor de extra power. Met een aardige lading aan reverb zongen ze erop los. Waterhouse had er net zichtbaar plezier in —net, want hij bleek een ingetogen muzikant, wat alleen maar charmant is. Ook had de man dé perfecte gitaarklank. De gitaristen onder het publiek zullen wellicht meteen zin hebben gehad om op zoek te gaan naar eenzelfde exemplaar en te vragen welke pedalen hij gebruikte.
Waterhouse en kompanen klonken steeds heel catchy en ze speelden een set die er goed vandoor ging. De vaste formule bestond uit een steady groove geserveerd door drum en bas, dijken van stemmen die in interactie gingen, hier en daar een sprankeltje indrukwekkend gitaarwerk en sterke begeleiding en inventieve solo’s van de blazers ter afkruiding. Vooral die blazers stonden steeds klaar om het dansbaarheidsgehalte nog feller de lucht in te doen schieten.
De graad van aanstekelijkheid bereikte meermaals een hoogtepunt. Zeker wanneer het zwoele “Don’t You Forget It” opgevolgd werd door een formidabele versie van “Wherever She Goes” en het opzwepende “El Viv” waren we helemaal mee en konden ook de laatste rustige toeschouwers niet langer hun heupen in bedwang houden.
https://www.instagram.com/p/BvXlJyFDmUQ/
Wel was de band daarna zijn piek even voorbij. De eerste helft van de set bevatte meer variatie dan de tweede. Daarin namen ze ons op sleeptouw met uptempo rock & roll songs, maar de laatste twee nummers van de set vonden we van het goede te veel. De nummers leken soms een beetje te veel op elkaar en we misten hier en daar een frisse wind die deel twee van de set wat had kunnen breken. Het publiek leek het hier niet mee eens te zijn, want hun enthousiasme steeg enkel maar. De encore maakte dat opnieuw goed, want de band ging er een laatste keer voor. Ze brachten nog het opbeurende “L.A. Turnaround” waarin toffe synths zorgden voor een plezante sfeer en sloten af met een tweede versie van het immer opvrolijkende “El Viv”.
De Amerikaan kan er wat van. Er valt niets aan te merken op zijn stem en gitaarspel. Het gaat allemaal bewonderenswaardig soepel en toch stond hij daar zonder enige pretentie. Ook zijn band kent de kneepjes van het vak en speelde goed op elkaar in. De passage van de rhythm-and-blues expert was een succes en heeft ieders benen aan het bewegen gebracht.
Setlist:
Which Was Writ
Song For Winners
It’s Your Voodoo Working
Wreck The Rod
Undedicated
Dead Room
Sleepin’ Pills
I Feel An Urge
Don’t You Forget It
Wherever She Goes
El Viv & band introductions
Say I Wanna Know
Katchi
It’s Time
This Is A Game
If You Want Trouble
Some Place
L.A. Turnaround
El Viv & sax solo
