Het Noorse Kakkmaddafakka bestaat uit zes creatievelingen met een sound die veel warmte, verbondenheid en bakken plezier uitstraalt. Ze blijven maar energieke indierock meezingers uit hun hoed toveren, en ook de tragere nummers hebben uiteindelijk steeds dat positieve gevoel dat het zestal als geen ander weet op te wekken.
Na Hus uit 2017 was het even wachten op nieuw materiaal, maar in januari volgde hun passage in Het Depot in Leuven die voldeed aan alle verwachtingen, en nu is het alweer tijd voor de zesde langspeler van de mannen. Ook hun nieuwe album Diplomacy bevat alleen maar warmte, ondanks de droogheid en afstandelijkheid die de titel zou doen verwachten. Kilheid is niet aan hen besteed, want het album gaat naar eigen zeggen over relaties en verhalen uit Bergen en over mentale gezondheid. Het zestal vindt Diplomacy zelf hun meest intieme en eerlijke album tot nu toe, en dat horen we.
De nummers die eruit springen zijn degene die ons moeiteloos aan het springen kunnen zetten. Uptempo nummers zoals “Runaway Girl” en “Get Go” doen het goed. Alle elementen zijn aanwezig om er catchy songs van te maken. De drum steekt er vaart in, de bas knort doorheen de nummers en de gitaren of synths zorgen voor de plezante afwerking. Hiermee zullen ze zonder twijfel hele zalen aan het dansen en zingen krijgen en hetzelfde geldt voor “Sin”, waarop Kakkmaddafakka er nog een schepje bovenop doet. Ze klinken funky als nooit tevoren. Van meet af aan zit de sound helemaal juist en met de toevoeging van elementen die eighties-aandoend klinken, is het plaatje compleet. Dit bouncy, poppy schijfke kan zo op de radio; laat maar komen, laat ons maar dansen.
Bij enkele nummers is ons eerste idee dat ze wel leuk klinken, maar niet zo speciaal zijn, maar wacht even af tot de refreinen en je zal merken dat je enthousiasme de lucht in schiet. Uiteindelijk slaagt Kakkmaddafakka er weer in om ons mee te krijgen. “My Name”, “Moon Man” en “Naked Blue” bevatten refreinen die je bijna moet meezingen. Zo verslavend, meeslepend, intrigerend en tegelijk catchy krijg je het niet vaak. We kijken er alweer naar uit om dit samen met de mannen en een gevulde concertzaal mee te schreeuwen. In één woord: zalig.
We kunnen er niet onderuit; soms lijken de nummers wat op elkaar. Maar dat hoeft geen probleem te zijn, want de essentie van de prettig gestoorde Noren is om sfeervol en aanstekelijk te klinken en ons daardoor te laten dansen en meezingen. En dat ze daarin geslaagd zijn, staat meer dan vast.
Wel toont Kakkmaddafakka zich van een nieuwe zijde op twee tragere nummertjes, waarop ze durven kwetsbaar uit de hoek te komen. De melancholie druipt er vanaf op “The Rest” en “This Love”. Traag bouwen die op totdat ze weer eens heel meeslepend worden door vele ‘oeh’s’ en ook hier weer melodieën die zich lenen tot uitbundig meeschreeuwen. Geleidelijk aan krijgen ze iets episch over zich door de uitgesponnen klanken, en nog steeds is het de positieve, innige zijde die overheerst.
De mannen weten hoe ze mensen mee kunnen krijgen in hun verhaal. Als er één band is die refreinen kan maken die je binnen de twee seconden de neiging geven om mee te schreeuwen en waar je maar niet genoeg van krijgt, dan is het Kakkmaddafakka wel. Diplomacy brengt met al zijn meezingers een zalig warm gevoel met zich mee, en meer moet dat niet zijn!
