De revival van postpunk zorgt ervoor dat het genre tegenwoordig almaar meer op een breder publiek kan rekenen. FEWS mocht in een aardig volgelopen AB Club komen bewijzen waarom hun nieuwe plaat Into Red, die enkele weken geleden uitkwam, zo sterk is. Dat deden ze aan de hand van een erg intense set waarin strakke gitaren en duistere klanken schering en inslag waren, maar waaraan ze vooral door hun levendigheid een extra schepje overtuigingskracht wisten toe te voegen.
Voor dat zover was, mochten eerst David Nance en zijn ‘group’ de honneurs komen waarnemen. Helemaal anders dan FEWS, en toch gelijkaardig. Bij Nance kruipen er namelijk heel wat americana-invloeden in de muziek, maar hij rockt stevig door waardoor er ook redelijk wat psychedelische elementen in het geheel te vinden zijn. De band zelf stond er maar een beetje droog bij en leek niet te weten wat hen overkwam, maar muzikaal zat alles wel dik in orde. Aan de hand van ferme solo’s en strakke riffs wist het voorprogramma ons al goed op te warmen. De zeven minuten lange afsluiter “In Her Kingdom” vatte de set nog eens goed samen: traag starten om hevig te eindigen.
Doekjes had FEWS niet mee, dus gingen ze direct heel strak van start. Zonder al te veel zang toonde “La Guardia” meteen wat voor sterke muzikanten er op het podium staan. Met slechts één zin en vooral heel wat harde gitaren, waren we meteen mee in het verhaal van de groep uit Zweden.
Zelf omschrijft de band hun genre als noisepop en dat viel live nog meer op. Er waren rasechte postpunknummers bij zoals “The Zoo”, maar ook aanstekelijke songs zoals “Drinking Games” en “More Than Ever” waarin de postpunkinvloed voor een deel verdween. Eén constante wel: op beide soorten nummers kan je gewoon dansen en je volledig smijten. Dat deed het publiek dan ook gedurende de hele show.
Er waren ook intensievere tracks die meer aandacht vergden van de zaal. “97” bijvoorbeeld begon heel traag, maar had een boeiende opbouw waardoor ook dit nummer eruit sprong. Maar te veel depressieve songs zoals deze was de band niet van plan om te spelen. Ze kwamen om onze vrijdagavond helemaal naar de climax te brengen. ‘Fuck this shit up’ namen ze over vanuit het publiek en “The Zoo” deed dan ook wat de frontman ons beloofde. Ferm dreigende gitaarlijnen en harde uithalen zorgden voor een potige song, en zo ging de band verder.
De noise-invloeden sluipen er bij FEWS vooral in als ze hun gitaren laten spreken. Die gierden als het ware door de hele AB Club en voelden we tot in het diepste van ons lichaam. En zo’n instrumentale stukken waren er zeker genoeg. De groep bracht ze met heel veel enthousiasme en smeet zich daarbij telkens volledig. Ze leken onvermoeibaar, want de frontman liet zijn gitaar alle kanten van zijn lichaam zien. Zo bleef de show ook interessant om naar te kijken.
Niet alleen de bandleden zorgden ervoor dat de show boeiend bleef, ook de lichtshow was een grote meerwaarde. Die viel het hele concert op, maar het meest nog bij afsluiter “III”. Eén gigantisch grote jam waarbij donker en licht elkaar in verschroeiend tempo afwisselden. Niet aan te raden voor toeschouwers met epilepsie dachten we zo. Maar ze droeg wel heel hard bij tot de intensiteit die de groep aan de dag legde. Een intensiteit waarbij gierende gitaren en donkere sounds ons helemaal naar de knoppen probeerden te spelen.
FEWS had er duidelijk zin in, want na de show wilden ze nog de leukste feestplaatsen in Brussel leren kennen. Dat feest hadden ze al ingezet op het podium. Hun enthousiasme en heel sterke songs zorgden voor een uitermate goeie set waarbij de band alleen maar extra zieltjes veroverde. Het donkerste van die zielen om precies te zijn, want veel ‘poppy’ nummers heeft de band niet, maar net daarin zit hun sterkte. Ze weten hun donkere nummers om te vormen tot iets aanstekelijks en daardoor blijven hun shows boeien, zo ook in de Ancienne Belgique.
Setlist:
La Guardia
Over
Paradiso
Drinking Games
Limits
More Than Ever
97
The Zoo
100 Goosebumps
Business Man
If Things Go On Like This
Metal
Anything Else
Fiction
III
