Twee jongelingen uit Madrid gaven zichzelf de naam Yawners, en om de gesuggereerde saaiheid te compenseren maken ze hun muziek zo energiek mogelijk. De Spanjaarden brachten in 2015 al een ep uit en nu is het tijd voor hun debuutalbum Just Calm Down! Kalm zijn we niet kunnen blijven, sorry.
Yawners gaat er steeds stevig vandoor. De drummer houdt zich niet in en dat zorgt voor een typische punk-gejaagdheid, maar ook het nodige gitaarwerk mist zijn effect niet en brengt ons meteen in de poppunk-sfeer. De sound van het tweetal zit gewoonweg heel goed, wat ook veel te maken heeft met hun goede stemmen. Zeker de frontvrouw heeft een speciale, ietwat scherpe stem die perfect past bij hun stijl.
Het tweetal maakt levendige poppunk en dat levert vooral veel meebrullers van refreinen op. Verschillende anthems sieren het album en dat zijn volgens ons dan ook de knallers van de plaat. Yawners klinkt hier heel catchy, waardoor we steeds wensen dat de nummers dubbel zo lang duren. Opnieuw beluisteren dan maar, en dat doen we ook. De eerder uitgebrachte single “Please, Please, Please” blinkt daar in uit en leggen we nog steeds haast dagelijks op sinds die begin februari uitkwam. Ook “The Friend Song” is een oorwurm die we onszelf al zien meeschreeuwen op een festivalweide, springend van hot naar her, met overal bier behalve in onze beker.
Ze hebben meer in hun mars dan anthems afvuren, want hier en daar gaat het duo voor grunge-invloeden en die werken ook erg goed —zeker “Forgiveness” is uptempo grunge van de bovenste plank. Ook brengen ze vernieuwing in hun sound op buitenbeentje “See You, See Me”. Yawners klinkt nergens zo duister als hier en deze nieuwe zijde klinkt even stevig.
Met momenten laat het tweetal de pop in poppunk voor wat het is en scheuren ze er lekker rechtdoor op los. Yawners laat de teugels nooit volledig los en maakt niet de meest heftige punk die er bestaat, want hun punksongs kleuren op een veilige manier buiten de lijntjes. Nooit te heftig, maar wel altijd heel levendig en aanstekelijk. “Right or Wrong” en het enige Spaanstalige nummer van de plaat “La Escalera” zijn dergelijke springerige tracks die wel eens een moshpit teweeg zouden kunnen brengen. “Arco Iris” heeft zelfs Blink-182 allures, en dat zeggen we niet om er even een referentie bij te sleuren. De gitaarklank is nagenoeg dezelfde en de manier van drummen is onmiskenbaar Travis Barker-achtig. De punksfeer die Blink in zijn beginjaren creëerde wordt nieuw leven ingeblazen door Yawners.
Wij zijn overtuigd. Yawners had al enkele veelbelovende singles uitgebracht, en tot onze grote vreugde kunnen we nu vaststellen dat de andere nummers van het album niet moeten onderdoen. Het tweetal blinkt vooral uit in catchy hooks en plezante poppunk, maar als ze de punkrichting uitgaan mag het in de meeste gevallen iets gedurfder. Nog steeds is het een superdebuut, want elk nummer klinkt aanstekelijk en we kunnen ons niet bedwingen mee te zingen en bewegen. Missie geslaagd, dus! Of toch niet, want kalm blijven is niet gelukt.
