Panic! At The Disco @ Lotto Arena: Solide brug tussen (emo)rock en pop

Dat Panic! At The Disco in 2019 een Lotto Arena kan uitverkopen, had niemand gedacht toen ze voor het eerst opdoken in 2005. Maar ziedaar, de groep is bekender dan ooit en dat dankzij een perfecte koerswijziging. Pray For The Wicked, hun recentste plaat, legde definitief de brug naar pop en dat leverde hen ook echte hits op. Die hitjeszoekers waren dan ook allemaal aanwezig in de Lotto Arena, waar de band toonde wat voor een sterke show ze kunnen neerzetten. Boordevol spektakel en leuke nummers wist de band bijna twee uur te boeien, straf.

Nog voor de band op het podium stond, begon het gekrijs in de zaal al boven de honderd decibel te gaan. Reden daarvoor was een aftelklok die tien minuten voor de show begon af te tellen. Zo waren we ook meteen zeker dat de band op tijd ging beginnen, handig. Aan de hand van enkele meezingers (denk “Africa”) werd het publiek hier meer opgewarmd dan bij het voorprogramma. Eens de volledige band dan het podium betrad, viel op dat Panic! At The Disco het hier groots ging aanpakken.

Strijkers en blazers, je zou het niet meteen op een popconcert verwachten, maar bij Panic! At The Disco bleek het telkens te werken. Bij opener “(Fuck A) Silver Lining” werden ze beide meteen ingezet en dat gaf de song de nodige dynamiek die ook in de rest van de set naar voor kwam. Het geeft de klassieke gitaar, bas en drum opstelling een extra dimensie, waardoor het allemaal veel grootser overkomt. Goed gezien dus, want zo kan je wel een Lotto Arena boeien.

Die strijkers en blazers moesten niet het hele concert het harde werk doen. Bij “Vegas Lights” bijvoorbeeld kregen we de klassieke opstelling te horen, en daaruit viel meteen op dat die extra muzikanten wel een meerwaarde zijn. Ze vormen het lichaam waarop de rest van de bandleden verder bouwt. “This Is Gospel” was trouwens de enige song waarin frontman Brendon Urie ook zijn gitaar bovenhaalde, bijgevolg de enige song in de set die heel hard rockte. Er waren er natuurlijk nog, maar daar viel het harder op doordat er twee gitaristen waren.

Het draait dan ook niet meer om gitaren, en dat stoort niemand. Panic! At The Disco heeft het perfecte evenwicht gevonden tussen pop en rock, en dat wordt belichaamd door frontman Brendon Urie. Hij is enthousiast, heeft heel straffe moves en leeft zich bij iedere song heel hard in. Zijn stem kan natuurlijk ook alles aan, al hoeft hij dat niet bij ieder nummer te tonen. We weten dat hij heel hoge noten kan halen, maar om dat echt iedere keer te doen was voor ons van het goeie te veel. Het publiek daarentegen bleef telkens krijsen, maar dat was ook niet moeilijk, want bij het minste dat de man deed, at de zaal uit zijn hand.

Urie is dan ook meer dan een frontman, hij is een rolmodel. Zo probeert hij ook de LGBT gemeenschap wat in de aandacht te zetten. Tijdens “Girls/Girls/Boys” moest iedere toeschouwer een gekleurd hartje laten verlichten en in de lucht steken, met wondermooie regenboogkleuren als resultaat. De regenboogvlag dus en hij kreeg op het podium dan ook ettelijke hartjes toegegooid. Eenheid met het publiek en eenheid met elkaar, dat is waar Panic! At The Disco voor staat. Het nummer zelf was niets speciaals, maar zo wordt het natuurlijk een moment om nooit te vergeten.

Dat de band durft, bewezen ze bij een cover van “Bohemian Rhapsody”. Niet meteen de meest simpele song om te coveren, maar met een frontman die zich even hard smijt als wijlen Mercury kan je bijna niets mis doen. Van jong tot oud werd de anthem van een generatie meegezongen. Maar natuurlijk waren het vooral de eigen songs die voor veel euforie zorgden. Er was een evenwicht tussen echte stadionanthems als “One of The Drunks” en de meer poppy nummers zoals “Nine in The Afternoon” of “Dancing’s Not a Crime”. Door die diversiteit bleef de set ook boeien en had je nergens het gevoel dat het ging vervelen.

Dat was zelfs niet het geval toen Urie besloot om enkele pianoballads op ons los te laten. “Dying In LA” wist hierdoor echt te verbazen, omdat het zo intiem werd gebracht. Ze waren emotioneel, maar hadden wel hun meerwaarde. Zo werd de Lotto Arena volledig belicht, wat voor een heel romantisch sfeertje zorgde.“High Hopes”, hun grootste hit tot dusver, zorgde voor het grootste, meest bombastische meezingmoment van de avond en net door die bombast werd iedereen plots wakker geschud.

Het eindoffensief was ingezet en iedereen smeet zich volledig en danste alles wat ze nog in zich hadden uit het lijf. Er werd van begin tot eind gedanst, maar op het eind net nog iets meer. Toen Urie tijdens de bisronde zonder T-shirt terugkwam, zou het ons niet verbazen dat enkele personen flauwvielen. Het gekrijs was luider dan ooit tevoren, maar een echte meerwaarde bood zijn topless performance niet. “I Write Sins Not Tragedies” was wel nog eens het bewijs dat ook de oude, iets potigere songs heel wat kelen kunnen laten zingen.

Panic! At The Disco weet dus perfect de brug te slaan tussen pop en (emo)rock. Dat ze tegenwoordig nog steeds een groot publiek weten aan te spreken, komt net door de eenheid die ze proberen creëren op hun shows. Ze prediken liefde, zijn dankbaar en ook gewoon heel oprecht. De band weet daarnaast perfect hoe ze een goeie popsong moeten schrijven, zonder hun eigenheid te verliezen. Live is het verbazingwekkend hoeveel spektakel zo’n groep kan voortbrengen. Dat is te danken aan een onvermoeibare frontman, maar ook aan de sterke instrumentatie die telkens weer voor een frisse wind zorgt. Panic! At The Disco in de Lotto Arena was boeiend, verrassend, betoverend en vooral heel erg plezant.

Fan van de foto’s? Nog meer foto’s van de show zijn op onze Instagram te vinden. Volgen is de boodschap!

Setlist:

(Fuck A) Silver Lining
Don’t Threaten Me with a Good Time
Ready To Go (Get Me Out of My Mind)
Hey Look Ma, I Made It
LA Devotee
Hallelujah
Crazy=Genius
The Ballad of Mona Lisa
Nine In The Afternoon
One of the Drunks
Casual Affair
Vegas Lights
Dancing’s Not a Crime
This Is Gospel
Death of a Bachelor
I Can’t Make You Love Me (Bonnie Raitt cover)
Dying In LA
The Greatest Show (Pasek & Paul cover)
Girls/Girls/Boys
King Of The Clouds
High Hopes
Miss Jackson
Roaring 20s
Bohemian Rhapsody (Queen cover)
Emperor’s New Clothes