Interview Nilüfer Yanya: "Je kan niet 'Miss Universe' zijn, want het universum is iedereen"

Aanstaande vrijdag komt Nilüfer Yanya met haar debuutalbum Miss Universe. De Londense zangeres behoort al een tijdje tot onze favoriete opkomende artiesten en maakt haar rol helemaal waar. Met haar fragiele, maar vooral ijzersterke alternatieve poprocknummers wist ze ons al meerdere keren stil te krijgen en liet ze al zien dat ze een artiest is die ons helemaal weet te grijpen met haar interessante muziek. We spraken de jonge zangeres over haar nieuwe album, dat ze op 29 april in de Botanique en op vrijdag 16 augustus op Pukkelpop zal voorstellen.

De tijd is eindelijk aangebroken voor de release van je allereerste album. Hoe waren de afgelopen maanden?

Nilüfer Yanya: Het was een beetje raar, want het werken aan het album was echt helemaal anders dan ik in gedachten had. Ik schreef mijn nummers zelf en ging dan op zoek naar verschillende producers die me hielpen om de nummers beter te maken. Ik had wel minder tijd dan ik aanvankelijk dacht…

Het album volgt op drie ep’s, waarop je al bewees wat je allemaal kan. Wat wou je met je album laten zien wat je tot nu toe nog niet getoond hebt?

Zo dacht ik eigenlijk helemaal niet toen ik aan mijn album werkte. Ik wilde vooral een mooi en groter project creëren, dat misschien wat completer is dan een ep, ook al denk ik dat het album niet helemaal compleet is (lacht).

‘Angst’ en ‘paranoïde illusies’ zijn zowat het thema van het album. Hoe moeilijk was het voor jou om over zoiets duisters en persoonlijks te schrijven?

Ik besefte tijdens het schrijfproces niet helemaal dat dit de thema’s van het album gingen worden. Een lange tijd zweefden slogans in mijn hoofd rond over gezondheid en mentaal welzijn en die wou ik dan op een of andere manier integreren in het album. Voor mij werd snel duidelijk dat ik ze als interludes wilde gebruiken, om zo de twee sferen die mijn nummers al naar voren brachten te benadrukken.

De interludes zijn inderdaad een speciaal aspect van het album. Waar haalde je het idee vandaan om ze het verhaal van een fictief welzijnsbedrijf te laten vertellen?

De nummers op het album zijn bij momenten erg verschillend, dus wilde ik ze aan de hand van de interludes in een verhaal laten overvloeien. Will Arthur, één van mijn producers, stuurde me een paar arrangementen waarmee hij niet wist wat aanvangen en zei me dat ik ermee mocht experimenteren. Ik had al snel het idee om ze te gebruiken voor die ‘announcements’ die ik al had opgenomen en dat werkte verrassend goed. Ik wilde mijn albumtitel daardoor ook lang baseren op die interludes…

Waarom heb je dan gekozen om het album tot Miss Universe om te dopen?

Dat was eigenlijk het laatste idee dat ik had en na lang nadenken kwam mijn aandacht nog eens terecht op de zin: ‘Hello world, goodbye Miss Universe!’. Ik speelde dan wat met de zinstructuur en paste de zin verschillende keren aan, wat ertoe leidde dat ik Miss Universe uiteindelijk als titel koos. Voor mij zijn dat eigenlijk twee woorden die samen niet veel betekenen, want wie is ‘Miss Universe’? Je kan niet ‘Miss Universe’ zijn, want het universum is iedereen. Ook kan je je de vraag stellen of ‘Miss Universe’ wel een vrouw is of zelfs gewoon een stem. Het is dus echt een zeer abstracte titel, die op verschillende manier geïnterpreteerd kan worden.

Het gevoel dat je met je tweede single “In Your Head” wilde opwekken is de illusie van vrijheid. Hoe benadrukt de muziekvideo dat volgens jou?

De video vertelt het verhaal van vier verschillende personages, ik speel ook die vier rollen. Dat staat symbool voor alle verschillende versies van je persoonlijkheid en voor de vraag wie je echt bent en wanneer je niet jezelf bent omdat anderen je verplichten iemand anders te zijn.

In 2018 werd je door de BBC genomineerd voor ‘The Sound of 2018’. Voelde je hierdoor een bepaalde druk tijdens het maken van het album?

Eigenlijk niet, want ik wist toen niet dat het zo een belangrijk gegeven is. De BBC is klaarblijkelijk gigantisch bekend in het Verenigd Koninkrijk en kan bijna als de Britse overheid van entertainment beschouwd worden. Ik had nog nooit van ‘Sound of…’ gehoord, dus had ik er ook weinig verwachtingen bij. Van zodra ik merkte dat iedereen er zoveel over bezig bleef, had ik wel door dat het best iets groots is. Om eerlijk te zijn vind ik het al maf als ik hoor dat de BBC mijn nummers speelt, maar ook dat zorgde eigenlijk niet voor druk tijdens het maken van Miss Universe.

In het verleden kreeg je gitaarles van Dave Okumu (lid van The Invisible), die één van de sleutelfiguren binnen je muzikale carrière is. Op welke vlakken heeft hij jou geïnspireerd?

Hij was de eerste waarbij ik gitaarles volgde, voor een tweetal jaar. Hij heeft me in die periode heel wat aangeleerd en hij spoorde me aan om altijd verder te werken, wat me tot op heden is bijgebleven. Destijds had hij zijn album nog niet uitgebracht en wist ik dus niets over hem als artiest. Ik wist dat hij een goede artiest en gitarist was, maar meer niet. Hij was nooit dwingend, maar eerder motiverend in de zin dat niets voor hem een ‘big deal’ was. Hij steunde me ook in het schrijven van mijn eigen nummers. Ik speelde toen in een bandje, maar durfde mijn eigen nummers niet te spelen.

Je werkte voor je album samen met heel wat mensen die nauw aan je hart liggen. Had dat een effect op het eindresultaat?

Ik denk het wel, want ik heb het best moeilijk om mijn gevoelens te uiten en aangezien ik iedereen goed kende, was het voor mij dubbel zo moeilijk om heel persoonlijk te zijn. Ik deed dus vaak alsof ik schreef vanuit het perspectief van iemand anders, terwijl het eigenlijk over mezelf ging. Ik denk niet dat dat een slecht gegeven is, omdat ik zo toch mijn verhalen kan vertellen.

Is het voor jou dan soms moeilijk om die persoonlijke nummers voor een groot publiek te brengen?

Ja absoluut, maar het neemt tegelijkertijd ook heel veel van de achterliggende gedachten weg. Vroeger had ik soms wat schrik omdat ik wist dat mensen gingen begrijpen waarover ik zong, want je kunt nu eenmaal niet iedereens gedachten bepalen. Tegenwoordig probeer ik me echt te focussen op de performance, zodat die vlot verloopt en ik niet te veel fouten maak.

Je hebt intussen al heel wat shows gegeven en je bent al op tour geweest met The XX en Interpol, je gaat nu bijna touren door Amerika met Sharon Van Etten en ook je solotour staat in de startblokken. Wat vind je zo leuk aan touren?

Ik vind het echt enorm leuk als ik helemaal in de vibe van het reizen en optreden zit. Elke dag in een andere stad en zaal optreden, je fans ontmoeten en veel reizen vraagt veel energie van je, maar ik probeer er zoveel mogelijk van te genieten.

Eind april sta je op Les Nuits van de Botanique. Wat kunnen we verwachten van de show?

Daar heb ik nog niet veel aan gedacht, maar ik weet nu al dat ik een mix tussen nieuwe en oude nummers ga brengen. Ik heb dus nog het één en ander te doen de komende weken.

Om af te sluiten nog iets waar je heel hard aan werkt. Samen met je zus heb je op jonge leeftijd de hulporganisatie ‘Artists In Transit’ opgericht. Kan je daar misschien nog wat meer over vertellen?

‘Artists In Transit’ is een idee van mijn zus. Het concept is dat wij naar vluchtelingenkampen trekken om er kunstworkshops aan kinderen en volwassenen te geven. Het is leuk om te zien hoe het project blijft groeien door de hulp van heel wat vrijwilligers, en we gaan er dan ook in de toekomst nog veel tijd en liefde insteken. Momenteel doen we dit in Athene, maar we willen weldra ook uitbreiden naar andere steden.

Bedankt voor het interview en tot in de Botanique!

Meer foto’s van concerten en interviews vind je op onze Instagram.