Prettig gestoord is een term die we al eens te gemakkelijk op een plaat durven plakken. Maar in het geval van Green Lips and Lightning lijkt een ADHD-label zelfs niet te misstaan, want dit is een springerige ep vol muzikale moodswings. Vijf gebalde nummers die klinken als een op hol geslagen Nintendo-console op het randje van kortsluiting. Beeld je in dat de jongens van Raketkanon een ‘eightball’ speed mengen met wat paardenverdovingsmiddel, en je hebt Netherlands.
Dit New Yorkse kwartet onder leiding van brulboei Timo Ellis terroriseert trommelvliezen sinds 2010. En net zoals NYC een smeltkroes van culturen is, zo mixt Netherlands een waaier aan stijlen. De nummers zijn sterk geënt in sludge en krautrock, maar klinken bijwijlen ook poppy, de ritmes stuiteren soms alle richtingen uit en basgitaren vinden ze maar niets. De kwaliteit van uw subwoofers wordt getest door een duo toetsenisten. En of die getest zullen worden! Met deze ep kan je gerust een seismologisch onderzoek voeren.
Opener “Sluggo” valt niet gewoon met de deur in huis, het slingert je met een sloophamer meteen mee in de wereld van Netherlands. De gejaagdheid van ‘The Big Apple’ klinkt onmiddellijk door en de falsetstem van Ellis snijdt door het subsonische geweld. Tekstueel moet je in dit nummer, net zoals in de rest, weinig diepgang zoeken. Met ‘Step in to my amazing shit / functional analog illiterate’ als openingsregel zou alle twijfel direct van de baan moeten zijn. “Sluggo” is een punky danser die je lekker op het verkeerde been doet landen.
“Senior Tennis” is electrodoom op z’n Melvins: traag, vuil en zenuwachtig agressief. Netherlands hebben duidelijk een altaar voor Tommy Iommi staan, want de riffs grooven als een tiet. De theremin-stijl gitaarsolo smijt je lekker uit. Het midtempo gebeuk trekt verder in “Rhino Plastique” en het hierop volgende “Deaf Parade” kan je beschouwen als de ballad van de ep, al klinkt het meer als een sjamanistische bezwering. Netherlands heeft een cerebrale sound en live leidt Ellis als een ware ceremoniemeester een duiveluitdrijving, of beter gezegd, een duivelse paringsdans. “Elaine Stretch” is een laatste uppercut van een stuiptrekking, hyperkinetisch zonder een duidelijke richting, gewoon de luisteraar nog eens een goede bolwassing geven dus!
Met vijf nummers die gemiddeld net onder drie minuten afklokken, is dit geen uitgebreide hap muziek. Hoeft ook niet, want Green Lips and Lightning is een adrenalineshot aan ‘noisy sludgepop’ dewelke fans van avontuurlijk kabaal warm zal maken voor de vierde langspeler, die we later dit jaar mogen verwachten. Boem klets bam!
