©CPU – Willem Devriendt
In 2006 grepen Jan Paternoster en Dries Van Dijck net naast de gouden medaille op Humo’s Rock Rally. Hoewel ze op de tweede plaats kwamen te staan hebben ze sindsdien een mooie carrière opgebouwd. Inmiddels heeft het duo vijf albums op hun naam staan en vele hits zoals doorbraaksingle “I Think I Like You” en het recente “Tattooed Smiles”. Die laatste is eveneens de titelsong van het meest recente album. Op Tattooed Smiles kregen we een veel persoonlijkere Black Box Revelation te horen dan voordien. De mannen stonden al op zo goed als elk festival in België, maar deze week spelen ze maar liefst drie thuismatchen. Wij waren aanwezig op het eerste optreden in de AB en we kunnen u zeggen dat er enorm veel doelpunten gescoord zijn.
©CPU – Willem Devriendt
Het aanhoudende geschreeuw aan het begin van de set van Peuk schrikte ons wat af, maar eens zangeres Nele daarmee stopte konden we ons meer in de muziek vinden. De ietwat donkere teksten kwamen wat later meer naar voren. Tijdens “Faceless Doll In Voodoo” hadden ze ons helemaal mee, maar daarna werden de nummers weer langdradiger. De lange instrumentale stukken lieten het publiek afdwalen. Eens de zangeres opnieuw (om aandacht) schreeuwde, kreeg ze die ook. Dat lukte ook met de kortere en krachtige nummers, maar al snel verloor menig Black Box Revelation-fan opnieuw de aandacht tijdens de tekstloze stukken. Niet alle nummers waren even goed en dat zorgde voor gemengde reacties rondom ons, het lange inhoudsloze geschreeuw was hier en daar een discussiepunt. Peuk bracht een wisselvallige set, die misschien iets te kort was voor de inhoud die het trio er probeerde in te steken.
©CPU – Willem Devriendt
Een paar tellen na negen betraden de mannen van Black Box Revelation het podium. Niet wetende wat hen te wachten stond, begonnen ze met “Kick The Habit”. De sfeer zat er meteen in en wat later werd er al meegezongen met “High On A Wire”. Jan Paternoster merkte zelf op dat het al zeer goed ging en dat konden we alleen maar beamen. Van memory lane naar “Lazy St” en zo werd het wat rustiger. De blues-invloeden die we soms te horen kregen vielen helemaal op zijn plaats wanneer Paternoster het ruwe element in zijn stem verving door iets zachters. Het ingetogen begin van “Blown Away” was hier een prachtig voorbeeld van. Niet alleen de teksten op het nieuwe album zijn persoonlijker, ook op het podium gaf de zanger een nieuwe kant van zichzelf weer.
Meezinger “Gloria” diende slechts als opwarming voor “Warhorse”. Met een leger zo groot als de uitverkochte AB werd er over het strijdpaard gezongen. Paternoster bleef er refreintjes aan breien met het ultra-enthousiaste publiek en het dak ging er helemaal af wanneer “Tattooed Smiles” (voor de eerste keer) werd ingezet. Er vormde zich een eerste moshpit voor het podium terwijl het publiek verder werd opgezweept door Paternoster. De Brusselaar merkte op dat de hoeveelheid plezier bijna illegaal was. De snelheid waarmee er naar een climax werd gewerkt was enorm, en deze verviel ook weer snel wanneer de rustige nummers aanbraken. Met “Never Alone/Always Together” bereikten we een ander soort hoogtepunt en kwamen we even op adem om daarna weer los te gaan.
©CPU – Willem Devriendt
Tijdens oudere hits als “My Perception” werd er opnieuw een moshpit gevormd, veel groter deze keer. Door het enthousiasme van het publiek werd de band ook meer uitgelaten. Het enthousiasme werd voor het laatst uitgewisseld tussen band en publiek tijdens “I think I like you”, niemand hield zich nog in. Waar we ons daarnet bijna illegaal amuseerden, waren we op dat moment allemaal medeplichtig aan de afbraak van de Ancienne Belgique. De Brusselaars hebben hun muzikale tempel figuurlijk mer de grond gelijk gemaakt, maar dan leek het erop dat ze er nog een Brusselaar bij gingen roepen. Niets was minder waar wanneer tijdens “Laisser Partir” bleek dat rapper Roméo Elvis niet kwam opdagen. We stelden ons allemaal dezelfde vraag: Oh, Romeo, where art thou? Na zo een geweldig optreden was dit toch wel een teleurstelling. Wanneer “Tattooed Smiles” (voor een tweede keer) er een definitief einde aan breide, bleef het publiek nog minutenlang roepen, maar Black Box Revelation was al terug in hun Black Box gekropen.
Black Box Revelation bracht een krachtige show vol met energie en enthousiasme. Hoe levendiger de band, hoe meer het publiek ging zingen (lees: roepen) en moshpitten, wat er dan weer voor zorgde dat de mannen zelf ook energieker werden. Paternoster en van Dijck gaven vroeger ook al deze energieke shows, maar wat er nu anders was, was de stem van Paternoster. Zijn zang was beter dan ooit en de frontman viel ook niet zonder stem naar het einde toe. Jan Paternoster wist de AB te vullen met zijn stem en er tien minuten later het dak (opnieuw) af te blazen. Dat is niet iets dat iedere band zomaar doet. De goede opbouw van de set had hier ook zijn aandeel in. Het volledige optreden beschrijven met een nummer van Black Box Revelation? Blown away.
Vanavond en morgen spelen Paternoster en Van Dijck nog twee optredens in de AB. Voor zaterdag 16 maart zijn er nog een handvol tickets te verkrijgen. Vanaf morgen wordt Black Box Revelation vergezeld door Mooneye, winnaar van de Nieuwe Lichting.
Zowel Peuk als Mooneye spelen volgende week op ons vijfde Dansende Beren feest. Op het Facebook-evenement vind je hierover meer info en ook welke band de line-up volledig maakt!
Setlist:
Kick The Habit
Mama Call Me, Please
High On A Wire
Lazy St
Built To Last
Gloria
War Horse
Bur-Bearing Heart
Blown Away
Never Alone/Always Together
Damned Body
Tattooed Smiles
Love Licks
My Perception
I Think I Like You
Gravity Blues
Laisser Partir
Tattooed Smiles
