LiveRecensies

Mick Jenkins @ Trix: Zelfs liefde kan ‘pieces’ niet lijmen

Gisteren werd in Trix opnieuw hiphop uitgespeeld als troef. Na de donkere raps van Night Lovell vorige week vrijdag, mochten we ons ditmaal opmaken voor het uitverkochte concert van Mick Jenkins. Ronddwarrelend in de florerende Chicago scene, met mede-artiesten als Saba en Smino, zorgt hij met zijn lyrische kwaliteiten voor het opvijzelen van het poëtische niveau. Hij vergaarde zijn eerste bekendheid binnen hiphop kringen met hoog geprezen mixtape The Water[s] en ook zijn eerste twee albums kregen mooie woorden toebedeeld. Toch was het vooral reikhalzend uitkijken naar de live ervaring van laatste plaat Pieces of a Man, die hij verleden jaar vernoemde naar een album uit 1971 van dichter en muzikant Gil Scott-Heron. Het was met een bang hartje afwachten in welke toestand hij het podium zou betreden. De avond ervoor speelde hij immers nog in de Melkweg in Amsterdam, voor iemand met songs als “thc”, “smoking song” en zelfs een heel album genaamd The Healing Component (THC) misschien wel een levensgrote snoepwinkel.

De dj van Martha Da’ro heette ons welkom met niets minder dan een stevige portie trap. We hadden onze dosis hihats voor de avond dan ook al snel achter de kiezen. Een nogal bruuske en onverwachte overgang later had de Belgische Martha Da’ro het podium betreden. Dit zo een twintig minuten later dan gepland, waardoor de zaal al mooi gevuld was. Haar bevreemdende maar tegelijk ook soulvolle stem bracht de zaal al snel in vervoering. Vooral met “Summer Blues”, het enige al uitgebrachte nummer, tekende ze voor een vroeg hoogtepunt van de avond. Het mag gezegd worden: een voorprogramma met internationale allures.

Vervolgens was het de beurt aan de dj die Mick Jenkins zou vergezellen. Hij bracht een vracht aan old school beats van onder meer Mobb Deep, Biggie en MF Doom. Te zien aan de hoofdjes in het publiek die steeds meer aan het knikken gingen, zeker geapprecieerd. Een aangename verrassing was de aanwezigheid van een bassist (voor de gelegenheid uitgedost in een truitje van De Bruyne) en een drummer. Op opener “Stress Fracture” toonden zij meteen hun meerwaarde. Mick Jenkins liet een uitstekende dynamiek in zijn stem blijken en leek nog behoorlijk fris voor de dag te komen. Dan was het tijd voor de eerste ‘Drink More…’ van de avond, waarop het publiek –echter niet volmondig–  “Water!” schreeuwde. Deze vorm van interactie zou, naar goede gewoonte, nog meerdere keren terugkeren. Hij refereerde hiermee natuurlijk naar mixtape The Water[s] en het van deze mixtape afkomstige “Jazz” werd zeer enthousiast onthaald.

Op “Reginald” doken dan toch eerste verschijnselen van vermoeidheid op: de warmte in zijn stem leek wat te ontbreken, niet wat we van hem gewend zijn. Zou de zevende Europese stop van de tour al zijn tol eisen? In dit geval stoorde de ruwheid in zijn stem echter niet en leverde het juist wat extra authenticiteit op. Tijdens “Ghost” maakte hij gedurende de hooks gebruik van een backing track, alsof hij een momentje moest kunnen uitblazen. De veerkracht om zijn zangtalent uit zijn hoed te toveren, bleek even ver zoek. Op dit punt leek Mick het publiek wat uit zijn greep te verliezen. Al rappend tuurde hij vanop eenzame hoogte over het publiek heen, ogen bijna volledig gesloten. Ook zijn bindteksten vervielen telkens wat in hetzelfde en haalden jammer genoeg de vaart uit de show.

Dan volgde “Gucci Bag” van de wat minder gekende mixtape or more; the anxious. Een onuitgebrachte song was redder in nood en deed de energie terug even oplaaien. Zelfs de drum kreeg even zijn kans om op de voorgrond te treden. De frustratie was echter van zijn gezicht af te lezen wanneer hij niet iedereen aan boord kreeg voor “Grace & Mercy”, maar vastberaden ging hij verder met het zwoele “Soft Porn”. In een poging de collectieve liefde te vergroten, liet hij de boodschap “Spread Love” scanderen, meteen de volgende song. Zijn luidop uitgesproken vaststelling: ‘definitely a lot of haters out there,’ had nochtans een averechts effect, maar “Understood” en “Gwendolynn’s Apprehension” brachten zijn speelplezier terug op peil.

Daaropvolgend liet hij de club daveren met de meest duistere track van de avond: “Earl Sweatshirt Type Beat”. Dit was rappen op het scherpst van de snede en de lucht trok weer open op de door basgitaar gedomineerde uitvoering van “Pull Up”. De duizelingwekkende opeenvolging aan aartsmoeilijke alliteraties vlogen ons om de oren tijdens “P’s & Q’s”, een knap stukje vakmanschap, hoewel het publiek nog steeds niet geëntertaind leek. Bijgevolg ging hij zonder oponthoud verder met “Angels” en een wel heel erg korte versie van “Martyrs”, na aanvraag van een vurige toeschouwer. Afsluiten gebeurde met het snoeiharde “Jerome” en het ontbreken van moshpits bij deze laatste vuistslag gaf een tekenend beeld van de toch wel betreurenswaardig lage energie gedurende de avond. Het podium verlaten deed hij met een allerlaatste collectieve ‘Drink more WATER!’.

Album Pieces of a Man draait rond het idee dat er te veel beoordeeld wordt op basis van ‘pieces’ of deeltjes die je van een persoon te zien krijgt. Mick’s concert in Trix zou wel eens kunnen fungeren als een levensecht voorbeeld van deze kwestie. In een setlist logischerwijs gedomineerd door album Pieces of a Man, maakte hij iets te weinig gebruik van zijn joker in de vorm van mixtape The Water[s]. Hoewel zeker geen slechte prestatie, slaagde deze watermeester er tot onze spijt niet in een aardverschuiving te veroorzaken.

Setlist:

Stress Fracture
Plain Clothes
Jazz
Reginald
Ghost
Gucci Bag
Unreleased Song
Grace & Mercy
Soft Porn
Spread Love
Understood
Gwendolynn’s Apprehension
Earl Sweatshirt Type Beat
Pull Up
P’s & Q’s
Angels
Martyrs
Jerome

Related posts
InstagramLiveRecensies

Dead Poet Society @ Trix (Club): Hoe vettiger, hoe prettiger!

Dead Poet Society is springlevend en verkeert al een tijdje in een opperbeste stemming. De band uit Boston cruiset namelijk al drie…
InstagramLiveRecensies

Prins S. en De Geit @ Trix Club: Feestdag nummer 1

De laatste tijd lijkt er heel wat speciaals uit de politieke hoofdstad van onze Noorderburen te ontspruiten. Acts als Goldband en Son…
InstagramLiveRecensies

Peter Cat Recording Co. @ Trix (Club): Vrolijk genrehoppen

Van jazz langs disco naar soul met als rode draad een klok van een stem: dat is ongeveer de essentie van Peter…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.