Met de eerste officiële release van Kokoroko is Londense jazz maar weer eens aan zet en wederom zit het Brownswood label van Giles Peterson er voor iets tussen. Wel met een extra internationaal getint karakter deze keer. Het collectief vindt zijn roots merendeels in Nigerië – de gelaagde bandnaam betekent iets als ‘wees sterk’ in Orobo – en daar ligt meteen ook de sleutel van hun sound. Zo mogelijk meer nog via afrobeat dan jazz, vindt Kokoroko op hun debuut meteen een enorm mature studio sound. Niet eens verbazend gezien hun rijke geschiedenis, maar wel wederom zonder meer een echte krachttoer.
Ondanks dat Kokoroko één van Londens oudste collectieven is die de huidige jazzremonte aanstuurt, is hun debuut op vinyl nog vrij recent. Op de intussen legendarische compilatie We Out Here van begin vorig jaar sloten ze de plaat af met “Abusey Juction”. In een inmiddels herwerkte versie is op deze laatste ook nu weer aanwezig, en blijft meteen ook een hoogtepunt. Zowel de neiging tot uitpuren van bestaande composities als het vrij late debuut zijn te wijten aan de – typisch Londens – fundamentele identiteit in de scene zelf. Live muziek brengen dus, binnen een losse samenhang waarbij het geheel aan artiesten opbouwt en weer oplost maar steeds de weg naar elkaar terugvindt. Hier is jarenlang gewerkt aan het langzaamaan enorm sterk verankeren van composities.
De unieke voorgeschiedenis van de band leidt ook tot een intrigerend concept die de ep karakter geeft. De vele referenties naar de Nigeraanse muziekgeschiedenis is geen toeval en het geheel wordt gebracht vol sociale wil en vuur. Dit is een dansbaar statement met roots in de jaren ’70. De bandleden gingen dan ook op zoek naar het antwoord op de vraag hoe het woelige en creatieve tijdperk van artiesten als Fela Kuti en Tony Allen anno 2019 zou klinken. De muziek waar de leden van Kokoroko zelf mee opgroeiden – al dan niet via de lp’s van hun ouders – moet hierbij meer dan een inspiratiebron zijn. De kracht van de geschiedenis en het pure briljante van de Nigeriaanse muzikale hoogdagen wordt als centraal aspect met de nodige toewijding behandeld. De ep mag dan slechts vier ‘nummers’ bevatten, ze haalt net de grens van de 25 minuten niet.
In een live setting kan daar ongetwijfeld nog wat bij en ze dragen nu reeds hun eigen concertavonden. Meer specifiek doen ze op 17 april De Roma aan en intussen niemand die nog twijfelt of er de volle lengte van een concert overtuigd kan worden. Toegegeven maakt dit wel dat deze ep bijwijlen als een nagedachte aanvoelt. Een noodzakelijk kwaad dat de logica volgt van het verder uitdiepen van het bestaan van Kokoroko als distincte groep. Dat is jammer, want eigenlijk is deze ep gewoon een bevestiging van ingeloste verwachtingen. Dat het dan toch geen totale overwinning is geworden, heeft er vooral mee te maken dat je die overwinning gewoon – mogen we dan hopen – moet ervaren in De Roma over een week of vier.
Toch is een specifieke referentie aan “Uman” op zijn plaats. Het nummer is zo integer en zo kleinschalig gevoelig, dat het perfect pakt op de droge, op ritme gefocuste productie van de plaat. Het is een cliché van de Londense jazz geworden, maar telkens opnieuw is er de gewaarwording van het grenzeloze potentieel en de muzikale eerlijkheid. Telkens opnieuw sturen ze met losse associaties en hints naar meer ons allemaal op pad richting het live gebeuren. Dat het Brownswood label en Britse jazz tout court de landing hier lokaal nu stilaan echt lijken in te zetten, kan enkel maar verwelkomd worden.
Kokoroko, Swindle, Nubiyan Twist, Maisha; allen doen ze binnenkort België aan. Hopelijk steken ze ook België verder aan met het zo typische gevoel voor spelplezier en toewijding en krijgt de verdere toename aan aandacht voor groepen als Beraadgeslagen en BRZZVLL ook een extra duwtje in de rug. Soms is meer gewoon beter, en van Kokoroko hebben we na vier fantastische composities nog lang niet genoeg.
