Tristan, het alter ego van de Gentse Isolde Van Den Bulcke, is al even geen onbekende meer. Bijna exact een jaar geleden bracht ze haar debuut-ep Illusje uit waarop ze de wereld liet kennismaken met haar eigenzinnige universum en haar voorliefde voor enigmatische songtitels. In december mocht ze als voorprogramma van Tamino driemaal een uitverkochte AB om haar vinger winden. Na drie ijzersterke singles – “een van de beste nummers van 2018”, schreef onze beer over “Weslanda” – waren de verwachtingen voor opvolger Delidomia alleszins hooggespannen. Ze lost ze met verve in.
Dat Van Den Bulcke een ongelofelijke stem heeft waarin enorm veel kracht schuilt, was ons al duidelijk geworden op Illusje. Op Delidomia speelt Tristan deze troef nog meer uit. We zijn nog maar halverwege de monumentale opener “Olso” wanneer we al omvergeblazen worden door haar krachtige uithalen. Het begin is ingetogen met een sobere begeleiding. Geleidelijk ontwaakt het nummer en krijgt het zijn monumentale afmetingen waarna het vervolgens, begeleid door de beats van HHIT (pseudoniem van vriend Lander Gyselinck), plots een dansbaar en uitbundig discojasje krijgt. Van een elektronische plottwist gesproken. Afsluiten doet Van Den Bulcke dan weer heel beheerst: alleen stem en piano. Gedurende zes minuten leidt Van Den Bulcke je rond in het Tristan-universum: grillig, intens, licht bevreemdend en vooral betoverend mooi.
Dat de muziek van Tristan veelzijdig is, is waarschijnlijk een understatement. Van Den Bulcke bewandelt het volledige spectrum tussen elektro, jazz en pop. We laten ons gewillig meevoeren langs een meeslepend “Maljaande” en een bezwerend “Lolaluli” – beste titel ooit – waar Van Den Bulcke haar stem opnieuw laat schitteren. Van de eerste tonen van “Weslanda” moeten we nog steeds huiveren. Zelden klonk een nummer onheilspellender. Alleen van “Plankton” weten we niet goed wat te denken. Het is waarschijnlijk het meest experimentele nummer dat we ooit van Tristan hoorden. Het is leuk dat Van Den Bulcke niet terugdeinst om de platgetreden paden te verlaten, maar deze korte soundscape brengt bij ons weinig teweeg. Dan zijn we meer te vinden voor “Interdimi”. Nu eens eerder jazz, dan toch weer eerder pop, vervolgens weer een ongrijpbaar intermezzo. “Interdimi” laat zich – net zoals de andere nummers op Delidomia – niet zomaar in een vakje stoppen en vervolmaakt zo dit eigenzinnig geheel.
Op haar tweede ep dompelt Tristan je volledig onder in haar eigen universum. De veelzijdigheid van de nummers mag sommigen dan afschrikken, maar wie zich gewillig laat meevoeren ziet dat Tristan klaar is om België te veroveren. Op 2 april stelt Tristan Delidomia voor in de Handelsbeurs. Je weet wat je te doen staat.
