© CPU – Bert Savels
Nog geen maand geleden kwam hun tweede album Berkeley’s On Fire uit, en vanavond stond SWMRS alweer in de AB Club, die ze overigens helemaal plat speelden. Het werd een stevige set vol aanstekelijke anthems, die het publiek woord voor woord mee kon schreeuwen en aanleiding gaven tot veel crowdsurfen en moshpits.
De set ving aan met heel krachtige nummers. Stuk voor stuk meezingers, -springers en ook -drinkers of -klappers —ook al was dat laatste niet per se wenselijk, want er werd altijd iets te snel geklapt. De nummers waren niet alleen catchy, ze werden ook goed gebracht. Het klonk allemaal heel strak. De drum stak er een opjuttende vaart in, de bas stond goed open en die diepe groove zinderde doorheen de hele AB Club. Heel wat stevig gitaarwerk verzorgde de begeleiding van de duizenden memorabele zanglijnen van frontman Cole Becker, die altijd all over the place was, maar ook echt overtuigend klonk.
© CPU – Bert Savels
‘Hypercool, Brussels, we’ve got a lot more beautiful music for you Belgian motherfuckers!’ schreeuwde Becker na een nummer of drie en toen waren we helemaal verkocht. Er heerste geen gevoel van afstand en we voelden ons als het ware één geheel dat samengekomen was om plezier te maken, en dat op sterk gebrachte muziek. SWMRS had er duidelijk zin in. De helft van de tijd stond Becker te bewegen als een dwaas, en het publiek deed zonder schroom mee. De sfeer zat erin en kwam om de haverklap tot een nieuw hoogtepunt in een volgende moshpit en crowdsurf-sessie. Het publiek herkende elk nummer bijna beschamend snel en wanneer het enkel aan ons was om te zingen, viel het voor geen seconde stil. Het leek of het publiek mee had gerepeteerd, want constant werd er meegebruld. De songs barsten dan ook van de catchy anthems, dus ergens hoeft dat niet te verbazen.
De mannen raasden door hun set en lieten ons voor een eerste keer ademhalen tijdens “Miley”. Het begon heel stil, en we verwachten geen ijzige stilte op een punkconcert, maar door al het geroezemoes voelde het toch even aan als een uitvergroot chiro-event. Gelukkig barstte ook dit nummer snel los en konden we verder gaan met het in het rond gooien van bier.
Verderop in de set volgden nog af en toe rustigere nummers, en om een of andere reden kwamen die beter over. Zo waren “Ikea Date” en “Lose It” er los op en werden ook die liedjes begeleid door heel wat gezang vanuit het publiek. SWMRS bewees hiermee dat ze meer kunnen dan entertainen en scheurende nummers op ons afvuren. Rustiger klonken ze even sterk en iedereen ging er even fel in op.
© CPU – Bert Savels
Tegen het einde van de set schreeuwde het publiek om “Uncool”, en in plaats van hun voorbereide setje af te rammelen, kregen we dat ook. Enthousiast smeet SWMRS zich erin en het leek voor hen een even plezante bedoening als dat het voor ons was. Met afsluiter “Harry Dean” ontplofte de zaal een laatste keer en merkten we dat eigenlijk niemand zin had om het feestje al af te ronden. Snakkend naar meer, en ook ruikend naar bier en zweet, bleven we achter. Zo hoort het!
SWMRS overtuigde de AB Club moeiteloos. Ze hadden er zelf veel plezier in, zonder daar vol pretentie op hun podium te staan. In tegendeel, de zaal werd één grote feestlocatie. Zoveel gebrul op die ontelbare anthems en zoveel moshpits op al die stevige punkrock. Volgende keer de grote zaal, dus.
Fan van de foto’s? Nog meer concertfoto’s zijn op onze Instagram te vinden. Volgen is de boodschap!
Setlist:
Trashbag Baby
D’You Have A Car?
Berkely’s on Fire
Too Much Coffee
Lose Lose Lose
Miley
BRB
Lonely Ghosts
Ikea Date
My Boy (cover)
Hellboy
April in Houston
Figuring It Out
Palm Trees
Uncool (extra)
Lose It
Harry Dean
