Het lijkt plots allemaal heel snel te gaan voor de Amerikaanse soulband Durand Jones & The Indications. Even terug naar 2016: Aaron Frazer en Blake Rhein zijn twee studenten aan de universiteit van Indiana en maken daar kennis met Durand Jones. Na wat jammen en lol trappen nemen ze DIY wat nummers op in de kelder van hun schoolgebouwen, zonder budget of duur opnamemateriaal (naar eigen zeggen voor een slordige 450 dollar). Zonder grote ambities en vooral met fun als motief brengt Colemine Records de titelloze langspeler uit. Bijna twee jaar later komt het label Dead Oceans (Strand Of Oaks, Slowdive, Khruangbin…) aankloppen om de plaat opnieuw uit te brengen. De enorm positief onthaalde heruitgave gaf in maart 2018 een signaal tot het bijstellen van de ambities.
Die hele historie betekent natuurlijk ook dat een aantal nummers voor deze tweede plaat al van 2017 lagen te popelen om de wereld ingestuurd te worden. Dat de band meer au sérieux te werk ging en de nummers tijd kregen om te rijpen, is dan ook hoorbaar op American Love Call. We horen doorheen het album qua klank en thematiek een meer doordacht en duidelijk idee dan op diens voorganger. Centraal staan vooral harmonieën, zowel vocaal als instrumentaal. Vrolijke blazers en vooral een heleboel gracieuze strijkpartijen spelen naast de bas een hoofdrol in de uitgebreide instrumentatie. Voor de hoofdvocalen wordt dan weer afwisselend beroep gedaan op de gevoelige falsetto van drummer Frazer en de pure soulstem van Durand Jones zelf. Het resultaat is een heel zachte en dromerige luisterervaring, die je met een goed humeur doet wegsoezen.
Dat vocale luik is de grote troefkaart van de band, en die spelen ze op American Love Call perfect uit. De stemmen van Frazer en Jones liggen mijlenver uit elkaar, wat zorgt voor leuke interactie, afwisseling en dynamiek. Dat mochten we eerder al ontdekken met de sterke single “Don’t You Know”. Opvallend en veelvuldig gebruikt zijn de meerstemmige harmonieën, óók in de leadzang. Qua backings dragen de doo-wop aandoende backing vocals op heel wat nummers een groot steentje bij aan het zweverige en tedere karakter van de plaat, misschien wel het mooist hoorbaar bij het suikerzoete “Court Of Love”.
Een korte blik op de tracklist en titel tonen meteen dat de liefde een rode draad vormt doorheen de plaat. Op dat vlak is opener “Morning In America” misschien een wat misleidende start. Heel wat maatschappelijke problematieken uit de VS worden hierin door de frontman aangehaald, sarcastisch verwijzend naar de ‘Morning in America’ reclamecampagne van Ronald Reagan in de jaren tachtig: ‘It’s morning in America / But I can’t see the dawn’. De rest van de plaat echter is een met soul doordrenkte lofzang van de liefde, en daarin beschrijven Durand Jones en co de universele emotie in al zijn facetten en omstandigheden.
Zo kan je achtereen en in die volgorde luisteren naar nummers over onvoorwaardelijke liefde, onbeantwoorde verliefdheid, misleidende en blindmakende liefde, naastenliefde, stuklopende, hardnekkige en platonische liefde, liefde die dat duwtje in de rug nodig heeft, berustende, weifelende en standvastige liefde. Vaak flirten de Amerikanen op de rand van wat je melig zou kunnen noemen, en voor sommige mensen zal het ook effectief wat te veel van het goede zijn. Voor ons slaat de balans toch vooral over naar een met veel gevoel doordrenkte ode aan de romantiek in al zijn vormen.
De bandleden gaven aan heel geïnteresseerd te zijn in de wereld van het samplen. Dat uit zich in kleine accentjes en frivoliteiten die het geheel nog wat meer doen blinken. Zo legt een intensieve luisterbeurt van “How Can I Be Sure” heel wat leuks bloot. En wat een heerlijk wegzwevende outro krijgen we daarin voorgeschoteld. Ook op het warme “Circles” is hier en daar spielerei te horen, naast ongelofelijke mooie strijkers. Verdienen verder ook zeker nog een vermelding: het funky baslijntje van het ongelofelijk catchy “Long Way Home”, de eindeloze passie die door Jones in “Walk Away” gelegd wordt (en weer die strijkers), of hoe het zwoele en tedere “Listen To Your Heart” je doet wegdromen naar betere oorden. En dan moet het bossa nova beïnvloede “The Sea Gets Hotter” nog komen. Lichtvoetig en speels, met een geweldige saxofoonpassage naar het einde toe, en minder maatschappelijk getint dan zijn naam doet vermoeden.
American Love Call is dus een verzameling van knappe soulnummers, in een soort hoogmis van de liefde. De plaat heeft weinig tot misschien zelfs geen zwakke plekken, behalve dan voor mensen die niet echt van dat soort nummers houden. Met een warme en zachte instrumentatie en fijne, gevarieerde vocals is het een album dat droomt en doet dromen. Onze gedachten dwalen alvast naar hartenlust af tijdens een luisterbeurt van American Love Call. Soul verloor de laatste tijd heel wat van zijn boegbeelden, maar deze plaat is een geruststelling dat er bands klaarstaan om de leemte op te vullen.
Durand Jones & The Indications zijn op zondag 18 augustus op Pukkelpop te vinden, daar aanwezig zijn zou wel eens een goed idee kunnen zijn.
