Cléa Vincent is een jongedame uit Frankrijk die leuke synthpop maakt. Ze bracht al een plaat uit in 2016. Echte hits bleven uit, maar met het originele en verslavende “Jmy attendais pas” had ze wel onze aandacht getrokken. Haar muziek heeft een specifieke sound, die je uit duizenden kan herkennen. Steeds klinken haar nummers een beetje lieflijk, maar bevatten ze vooral elke keer weer een catchy melodie die aangevuld wordt met vele synths. Vandaag bracht ze haar tweede plaat Nuits Sans Sommeil uit, waarop die sound grotendeels goed uitgewerkt wordt, maar af en toe ook wat power in de afkruiding zou kunnen gebruiken!
De jongedame scoort met haar zweverige nummers. Hierop komt haar broze stem goed tot haar recht en die breekbare klank vormt nu echt een meerwaarde. Met de toevoeging van een flinke lading reverb geeft haar stem het geheel een lieflijke toets, waardoor je al gauw begint weg te dromen. De aanwezigheid van de vele synths maakt dat het droomgehalte nog verder stijgt. Ook deze nemen hier steeds de perfecte vorm aan en het is alsof Cléa een onderzoek heeft gevoerd naar de aard van de synth-klank die dit sfeertje kan creëren. Ook spelen de synths nooit te veel, het is nooit een overrompeling, maar ze maken wel een belangrijk deel uit van de hoofdmelodie.
Die perfecte balans van keys en zang maakt van haar rustigere nummers echte droomsessies. Maar niet alleen wordt een aangename, easy-going sfeer opgewekt, ook gaan die nummers vaak vele kanten uit. “Ceux Que Nous Sommes” is daarom een van de beste songs van het album. Het bevat heel wat lagen en een bridge die echt breekt met heel geheel en dat zorgt voor een vernieuwende, frisse wind. Tegelijk zingen de backings een uiterst catchy melodie in het refrein en weten we al meteen dat dit dagenlang zal blijven hangen. Verslavend en origineel, zo moet het.
Op andere momenten steunt Cléa dan weer te veel op hooks. Die nummers zijn wel leuk en steeds heel dansbaar, maar daar blijft het dan ook bij. Zo hebben “Maldonne” en “Femme Est La Nuit” niet erg veel te bieden. Ze zijn wat eentonig, en eigenlijk vooral te braaf. Het mist wat aan pit en durf! Je hebt niet het gevoel te luisteren naar een sterke vrouw met een boodschap, maar hier klinkt de frontvrouw eerder als het verlegen buurmeisje. Daar is niets mis mee en dat werkt zelfs goed op de rustigere nummers, maar volgens ons mag er een aardige hoeveelheid power aan haar dansnummers toegevoegd worden.
Toch zijn er nog twee danstracks die eruit springen. Op “Sexe D’un Garçon”, “Dans Les Strass” en “I.R.L.” valt dan weer niets aan te merken. Meteen komt de jongedame hier uit de hoek met originele sounds en zijn we helemaal in de mood om de benen los te gooien. Ze zorgt voor een blije sfeer, die tegelijk ook een ietwat psychedelische vibe bevat. Dat komt voor een groot deel opnieuw door de vele synths, en ook de grote dosis reverb die haar stem omsluiert speelt hier een grote rol. Het is de max: een easy-going gevoel, met tegelijk een goeie drive en leuke synth-klanken die een originele aanvulling vormen op de meeslepende zanglijn. Wat wil je nog meer?
Cléa Vincent weet te overtuigen met haar rustige droomnummertjes, maar ze kan er ook wat van op haar synth-feestjes. Beide zijden van de dame klinken heel aanstekelijk op hun eigen manier. Voor een groot deel zijn we fan, alleen mist het op bepaalde songs wat aan pit en klinkt ze te braaf. Verder valt dit album goed te smaken en zal het ons vele ‘nuits sans sommeil’ opleveren, aangezien de melodieën niet uit je hoofd te krijgen zijn.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
