Dat sommige Weezernummers best met een bus grof zeezout genomen moet worden, is ons sinds onze vroege tienerjaren al duidelijk. Die stelling werd ons door de heren onlangs nog bevestigd, met hun – weliswaar gekke én geniale – Teal album: tien covers van tijdloze nummers van “Paranoid” van Black Sabbath tot “Africa” van Toto. Weemoedig wachten tot een artiest een nieuwe “Hash Pipe” of “Buddy Holly” de wereld instuurt, is een ingesteldheid die je beter niet hanteert in de hedendaagse muziekwereld. De singles waarmee Weezer het publiek de afgelopen maanden liet kennismaken, beloofden dan ook niet veel goeds…
Op Pacific Daydream (2017) maakten we al kennis met de rebranding die de Californische jeugdhelden zich hadden aangemeten, en twee jaar later gaan ze nog een stapje verder. “Can’t Knock The Hustle” is de binnenkomer van dit zwarte album, en de eerste date met dat nummer hadden we er al op zitten. Weinig gitaren, een nonchalant basje en drums die de achtergrond vorm mochten geven, kenmerkten het nummer. Maar vooral de speels-Spaanse tekst maakten van deze single een oorwurm. Innovatief kon je het geheel echter niet meteen noemen, dus had Weezer Pete Wentz maar uitgenodigd om de clip toch enigszins verrassend te maken.
Ook “Living in L.A.” is een zeemzoete popsong geworden die het niet slecht zou doen in de hitlijsten van wijlen Radio Donna. Alweer heeft Weezer hier een flinke oorwurm te pakken, die daarnaast ook zeer dansbaar is. Het staat buiten kijf dat “Living in L.A.” zeer zomers is, maar dat zijn wespen en zonneslagen ook. Het refrein is zo plakkerig dat je er op een fijne zomerdag op terras gegarandeerd ongedierte mee naar je tafel lokt. Een streepje piano maar proberen dan? Niets mis mee, maar ook “Piece of Cake” klinkt als dezelfde eenheidsworst waaraan een ander kunstmatig kleurstofje is toegevoegd.
Op “Too Many Thoughts In My Head” gaat het tempo even de hoogte in, maar het nummer heeft zo verschrikkelijk weinig om het lijf, dat we niet verbaasd zouden zijn mocht het nummer het ‘EXPLICIT’-label aangemeten krijgen in de VS. “The Prince Who Wanted Everything” is dan weer een verhaaltje dat verteld wordt door de band, voor de gelegenheid op de tonen van een “Parklife“-achtige gitaarpartij die door een onschuldige kinderhand lijkt te zijn gespeeld. Leuk en grappig verhaaltje, dat wel, maar muzikaal even boeiend als de tweewekelijkse eucharistieviering op de openbare omroep.
Dat Weezer een band is die de muzikale lat niet op ongekende hoogten legt, kan je hen moeilijk verwijten. Dat ze popmuziek willen maken evenmin, maar de onverschilligheid waarmee ze het doen valt hen moeilijk te vergeven. We deden ons best om te begrijpen waarom de heren unaniem achter het album stonden, maar kwamen elk nummer van een kale reis terug. Behalve “Can’t Knock The Hustle” hopen we stiekem dat geen enkel ander nummer de setlist van komende zomer haalt. Tot dan blijven we genieten van het geniale Teal Album, en zullen we maar doen alsof dat het laatste kleurtje was dat de Amerikanen aan hun kleurenpalet hebben toegevoegd.
