Waarom kent het Iers/Amerikaanse The Gloaming niet wat meer succes? Het is een van de vragen die opduiken bij de beluistering van 3.
Dat dit Ierse collectief (met o.a. violisten Martin Hayes en Caoimhín Ó Raghallaigh, gitarist Dennis Cahill en pianist/producer Thomas Bartlett) zich beroept op een rijke muzikale traditie is van meet af aan duidelijk. Zo hoor je diepe wortels van de Keltische folk, waardoor pakweg het wilde, uitzinnige Mike Scott en zijn Waterboys of de weemoed van The Chieftains ergens in het bereik liggen. Er is niet zelden die wilde en woeste drang tot improvisatie, hetgeen heel uitgesproken ten uiting komt tijdens vaak lang nazinderende concerten. Het maakt van The Gloaming een band waarvan je weet dat die zowel op plaat als live voor werkelijk uitzonderlijke momenten kan tekenen.
Hoewel de muzikale inspiraties breed gaan, blijft The Gloaming nieuwe, vaak spannende uitdagingen aangaan. Folk is aanwezig, maar het gaat – kenmerkend voor deze Iers/Amerikaanse band – ruimer en breder dan dat alleen. Zo is er ook een duidelijke verwantschap met jazz als stroming, vooral in de wat langere composities of in de manier waarop de groep ook live, zoals onder meer uit de bijzondere liveregistratie Live At NHC blijkt, soms de soepele en wendbare composities minutenlang rekt en als het ware ‘herinterpreteert’. Evengoed zijn er raakvlakken met blues, roots en klassiek. En minstens zo bijzonder: elk groepslid durft zichzelf ten voordele van het groter geheel weg te cijferen.
Opener “Meáchan Rudaí (The Weight Of Things)”, gebaseerd op een gedicht van de dichter Liam O’ Muirthuile, trekt je meteen de van poëzie doordrongen wereld van The Gloaming in. Soms krijg je, zoals bij het tot dagdromen aanzettende “The Lobster of Sheehan’s Jigs” werkelijk bij het nekvel pakkende, traanvochtopwekkende intimiteit voorgeschoteld, elders een eerder optimistisch ingestelde compositie (“The Old Road To Garry”). Dat houdt het allemaal erg gevarieerd. Leg je oor zeker ook te luister bij het werkelijk oorstrelende “Athas (Joy)” waarin de boodschap luidt dat het beter is om schaamte of teleurstelling niet te verhullen.
Neem ook in aanschouwing de in Gaelic gezongen teksten, de oprechte, doorleefde (sean-nós) zang van Iarla O Lionaird die een uitgesproken meerwaarde vormt en de mooie, ragfijne muziek die niet zelden een zekere sentimentaliteit, weemoed en nostalgie herbergt. Kortom: bedwelmende muziek om heerlijk mee te verdwalen, als begeleiding bij een warme, gezellige, met een handvol Guinness ondersteunde avond in een Ierse kroeg. Of in de betere concertzaal of festival. Want ook al schuurt deze supergroep met 3 stilaan duidelijk wat tegen de grens van de herhaling aan, ze verdient ontegensprekelijk uw volstrekte aandacht.
