© De Roma/Thomas Geuens
Entertainen is zoals fietsen, je verleert het niet. Dat bewees Madrugada gisteren in de Antwerpse Roma. Na tien jaar pauze speelde de Noorse band gisteren een strak concert voor een enthousiast publiek.
De Noren van Madrugada zijn echte anciens in de muziekwereld. Ondertussen twintig jaar geleden brachten ze hun debuutplaat Industrial Silence uit. Nadien volgden nog drie andere albums, waarvan het laatste – Madrugada – uit 2008 dateert. Dat selftitled album verscheen in mineur, na de dood van hun songschrijver en leadgitarist. Robert Buras was de drijvende kracht achter Madrugada en de band besloot na zijn dood dan ook te stoppen. De Europese tour die de Noren naar Antwerpen bracht, kwam dan ook als een zeer gesmaakte verrassing.
© De Roma/Thomas Geuens
De uitverkochte Roma werd langzaam maar zeker tot in de nok gevuld. Voorprogramma Mauger moest het nog met een halfvolle zaal doen. Een zaal die ongeduldig op de hoofdact van de avond zat te wachten. De techniek leek niet al te goed afgestemd, waardoor de stem van Mauger Mortier te zwaar overheerste. Foutjes werden extra opgemerkt en Mauger kon weinig indruk maken. De zaal liep niet warm voor de West-Vlaamse rockers en dat leek ook de band zelf op te vallen. Na hun laatste nummer verdwenen ze snel van het podium.
Uiteindelijk was het dan toch aan de Noorse anciens. Het publiek onthaalde Madrugada met een meer dan hartelijk applaus. De band opende strak en afgemeten met “Vocal”, het eerste nummer uit hun eerste plaat. De diepe stem van Sivert Høyem galmde door De Roma en nam het hele publiek mee op een trip down memory lane. De band was in bloedvorm en Høyem wond het publiek meteen rond zijn vinger.
© De Roma/Thomas Geuens
Met “Sirens” creëerde de band een waas van mysterie. Ook daar ging De Roma helemaal in mee. Met “Shine” lastte Madrugada een eerste rustmoment in. “This Old House” sloot daar perfect bij aan en liet het publiek nog wat verder heen en weer wiegen. Het nummer doet wat denken aan The War On Drugs en zorgde voor een gelukzalige gloed die de hele zaal overspoelde. De rust werd doorbroken met “Salt” en “Norwegian Hammerworks Corp.”, dat Nick Cave-achtig aandoet. Er zijn slechtere vergelijkingen.
Madrugada speelt nummer na nummer strak en zelfzeker. Toch is er ook ruimte voor entertainment. Tussen twee nummers door trok Sivert Høyem een glitterjas aan en werd hij een levende discobal. Het effect in de zaal is leuk en origineel.
© De Roma/Thomas Geuens
Na debuutalbum Industrial Silence integraal gespeeld te hebben, verlaat de band het podium, onder een oorverdovend applaus. Het publiek reageert uitzinnig op de band en is duidelijk blij met hun revival. Op de entertainmentkunsten van Madrugada zit na tien jaar pauze nog geen slijt. De band keerde onder een zo mogelijk nog luider applaus terug voor een ruime toegift. Er volgen nog eens zes nummers in de bisronde. “Black Mambo”, het eerste van die zes, leek uit Peaky Blinders geplukt te zijn. Madrugada haalde het populaire “The Kids Are On High Street” vanonder het stof en bracht “Majesty”, hun grootste hit op meesterlijke wijze. Net als tijdens de rest van het concert, haalde de stem van Sivert Høyem nooit uit, maar betoverde ze in de diepte.
Na een optreden van twee uur laat Madrugada een tevreden publiek achter. De Noren speelden een concert dat muzikaal enorm sterk was en bedienden zo hun fans op hun wenken.