De derde plaat van de broers Loveless is er! Het duo uit het Verenigd Koninkrijk brengt stevige rock met grunge-invloeden, en op Strange Creatures komt er een extra dimensie bij, er vallen namelijk ook heel wat electronics te bespeuren. Dat levert een pittige combinatie op, maar hier en daar ontbreekt het toch aan vernieuwing. Er wordt vaak teruggegrepen naar dezelfde technieken, waardoor het album niet altijd even boeiend blijft. Wel vlammen de mannen er steeds vandoor. Strange Creatures bevat stuk voor stuk stevige nummers, en dat levert ook een aantal hoogvliegers op.
Het album heeft veel power. Een strakke drum zorgt steeds voor de vaart in de nummers. Daar worden op dit album ook vaak onheilspellende synth-klanken aan toegevoegd. Ondertussen blijven de broers duidelijk gitaar-minded, want Drenge zou Drenge niet zijn zonder scheurende gitaren. Op “This Dance” komen die twee zijden naadloos samen en dat zorgt voor een eerste hoogtepunt. Opgejaagde gitaar-riffs worden aangevuld met synths die een waas van mysterie creëren. Een opera-achtige stem in de bridge van “This Dance” zorgt ervoor dat we zelfs de term episch op deze track durven plakken. Een krachtige mix van gitaar en synth dus, ware het niet dat op haast exact dezelfde manier te werk gegaan wordt op “Never See The Signs”, “Avalanches” en titeltrack “Strange Creatures”. De formule op zich is goed, maar begint al gauw routineus aan te voelen.
Hier en daar viert de dansbaarheid hoogtij. Van meet af aan weten die nummers te fascineren. Synth-gerichte intro’s worden opgevolgd door heel dansbare en aanstekelijke riffs. Deze liedjes hebben iets groovy, waardoor je er nog lang niet genoeg van hebt wanneer ze eindigen. Krachtig, catchy en boeiend: Drenge bewijst zichzelf. Omwille van die groovy, aanstekelijke dimensie zijn “Autonomy” en “Teenage Love” enkele van de sterkste tracks van Strange Creatures. En het is net die dimensie die mist op vele andere nummers van de plaat. Zo hebben songs als “Avalanches” en “No Flesh Road” niet veel te bieden. Ze zijn een beetje saai en lijken weinig doordacht. Drenge kan het dus wel, maar het komt er blijkbaar niet altijd uit.
Steeds wanneer Drenge zichzelf heruitvindt, vallen ze in de smaak. Hier en daar wagen de broers zich eraan even niet volgens het boekje te werk te gaan. Dan overschrijden ze de grenzen van de propere rock en klinken ze optimaal. Die vernieuwing weet te fascineren, maar blijft jammer genoeg achterwege op vele nummers. Drenge haalt vanalles uit de kast, en wij vragen ons af waarom ze dat niet overal doen. Zo is single “Bonfire Of The City Boys” een coole trip. De vaart zit erin, de meerdere climaxen barsten van de energie en de ruwe parlando creëert een punk-sfeer. We zijn helemaal mee en net als de albumafsluiter is dit zonder twijfel een voltreffer. In afsluiter “When I Look Into Your Eyes” zorgen de backings voor een geheimzinnige sfeer. Omdat het nummer voor de rest niet te druk of te vol is, werkt dat heel goed. Naarmate het vordert, krijgt het ook een psychedelische vibe door de toevoeging van synths. Laat die lagen maar komen, want het zijn dergelijke dingen die we overal willen horen! De mannen doorbreken routines als geen ander, maar bevestigen die op andere plaatsen opnieuw…
We blijven achter met een dubbel gevoel. Drenge weet te overtuigen wanneer ze de boel op stelten durven zetten en voor vernieuwing kiezen. Dat doen ze op pakweg de helft van het album, en dus is de andere helft niet zo sterk. Platte afkooksels van hun formules of nummers die te fel volgens het boekje opgesteld zijn, keren iets te vaak terug.
