Niet alleen hun vis en aardolie, maar ook het Noorse zestal SKAAR zou wel eens gegeerd bij ons kunnen worden. Ze zijn zoals hun naam het verraadt: deze is afgeleid van ‘skår’ or ‘glasskår’, wat staat voor ‘stukjes breekbaar glas’. En dat kan je horen in hun nummers: aan de ene kant zijn deze rockers snedig en vlijmscherp, maar daartussen speelt toch ook het fragiele in de vorm van de aparte stem van zangeres Karla Lesley Jaeger. Het is ook niet verwonderlijk dat ze nog onbekend/onbemind zijn. Een paar jaar geleden begon het nog als een onschuldig en mysterieus universiteitsproject. Nu ze al heel wat harten hebben veroverd, wacht de volgende stap: een debuutplaat.
Voor Feed Me to the Stars verscheen, konden we al van enkele tracks genieten. Ze zijn veelal gemaakt volgens hetzelfde, succesvolle recept: een al dan niet stevige gitaarlijn, gecombineerd met de nodige drama in het refrein of meer op de achtergrond. Volgens sommige muziekkenners zijn ze de ruige versie van de B-kant van Radioheads OK Computer. We kunnen ons dus nog wel een paar zaken afvragen wanneer we naar hun debuut gaan luisteren. Gaan ze voor voldoende afwisseling zorgen om de luisteraar niet te vervelen en om zelfs eventueel de oversteek te maken naar het Europese vasteland en daarbuiten?
De Noren laten er geen gras over groeien: ze halen meteen al hun zwaarste gitaren uit de kast. “Beautiful War” is in het begin eerder een oorlog dan iets vrolijks, maar tempert wel geleidelijk aan. ‘A feeling of being schizophrenic’ zoals Karla het zo mooi kan verwoorden. Haar stem laat je in het refrein alle hoeken van de kamer zien en haard ondersteunt in de strofes die fragiel doch dreigend zijn. Je moet hun album ook als een trip bekijken die je meeneemt, maar waar je wel moet inkomen. Bij een eerste luisterbeurt blijft het album op de oppervlakte en begint die afwisseling tussen ruw en teder te vervelen. Iets wat wel zal verbeteren na het een tweede en derde keer te horen, al blijven ze soms te veel van dat voor hen o zo verrukkelijke vaatje tappen. Een eigen sound en herkenbaarheid zijn natuurlijk musthaves voor een nieuwe, ambitieuze band, maar variatie tussen zijn die nummers zeker ook. Je moet dan als SKAAR zijnde hopen dat elke luisteraar de moeite neemt om na de eerste sessie Feed me to the Stars on repeat te zetten.
Maar nog eens luisteren loont. Je apprecieert de nummers meer en waant je in de wereld die SKAAR graag voor je creëert. Bij “Control” overkomt dit je ook: een gevoel waarin het duivelse in jezelf naar boven komt en je doen en laten even overneemt. Afstand van het normale en toenadering naar het buitengewone, exact waar ze op doelen. “MIO” en “Manic Moonlight” – twee van de negen nummers die SKAAR vooraf al uitbrachten – hebben hun plaats tussen het verse geweld zeker ook afgedwongen. “MIO” is in verhouding één van de rustigere tracks en wordt strategisch goed tussen het stevige werk geplaatst. “Manic Moonlight”, een ode aan de maan, klinkt om twee uur ’s nachts nog triestiger en haalt die duistere versie van jezelf nog meer boven.
Soms baten filosofische interpretaties en herhaalde luistersessies niet altijd: “Grainne” zou het gevoel van een vreemde in je eigen huis te zijn opwekken, en “Evila” is als een gesprek met een mysterieuze kracht die zowel voedzaam als vernietigend is. Dat kan allemaal wel goed zijn, maar het blijft niet hangen, sudderen of nazinderen. Gewoon een degelijk, monotoon rocknummer zoals er dertien in een dozijn van bestaan. “Winter Tale” kan iets meer bekoren, maar verrast niet, wat je wel nodig hebt om aan de lippen van Karla Lesley Jaeger te blijven hangen.
Toch zijn er nog wat positieve noten die we op hun debuut kunnen aanhoren. De leidraad in “Stars” is een pianomelodie en heeft wel iets. Je kan dan even op adem komen middenin de storm. Het is hier wel te merken dat de band zich hier verder van hun eigen gecreëerde, vertrouwde wereldje begeeft. Toch is het geëxperimenteer dat we in “Stars” terugvinden, leuk om te horen en hoopgevend voor de toekomst. Als de Noren hun grenzen ruimer stellen, gaat dat hun muzikale creativiteit en hun buitenlandse ambities ten goede komen. Eindigen doen we met “Ikke slå”, gezongen in hun moedertaal. Na 30 opvallende seconden zonder klank, neemt het nummer je mee in zowel het kalme als het andere uiterste, maar toch op een aangenaam beheerste manier. Meer van dat dus!
Het debuutalbum van SKAAR kan je bezorgd, maar vooral hoopvol maken. Als ze simpelweg iets meer uit hun zeer degelijke, veilige cocon stappen, gaan ze zichzelf en ons meer prikkelen, wat alleen maar goed kan zijn. We mogen dus wel mooie verwachtingen blijven koesteren voor hun muzikale levensweg. Voor de mensen die nu al helemaal in trance geraken bij elke luisterbeurt aan Feed Me to the stars en nu al die-hardfan zijn, België staat niet op het programma van hun Europese tournee. Onze Noorderburen ontvangen hen wel met open armen – meer bepaald in Rotterdam – dus je kan nog altijd naar daar afzakken.
