Plots was hij er, grafisch kunstenaar Jan Verstraeten die naast het visuele ook zijn muzikale ingevingen uitspeelt. Ergens verstopt in een kamertje in de buurt van Sint-Niklaas, schreef hij omringd door een hoop zonderlinge stukken speelgoed zes nummers en bundelde hij ze op zijn debuut-ep. Omarmd door het label Unday Records, kwam de single “Moonface” eerder dit jaar bijna buitenaards vreemd binnen dwarrelen op het nieuwsoverzicht van menig muziekliefhebber. De bijhorende videoclip combineert hypnotiserende animaties met postmoderne taferelen. De aanzwellende strijkers en sinistere pianomelodie zijn met de beelden op zijn minst synergetisch te noemen. Met gemak het soort nummer dat je heel de dag bijblijft ook al valt het niet meteen na te neuriën.
De zacht tokkelende gitaar waarmee “Oh My” start, wordt geleidelijk aan maar zelfverzekerd omgevormd tot een orkestraal hoogtepunt, waardoor wij een vergelijking tussen Verstraeten zijn stem en die van Thom Yorke niet kunnen laten liggen. Er kan een gevoelsmatige lijn getrokken worden tussen deze ep en de laatste worp van Radiohead, A Moon Shaped Pool. Vaak genoeg valt er tussen het zeemzoete een opvallend donker randje te bespeuren. “Stalker” kiest muzikaal voor een vrolijk wijsje à la Marble Sounds; het donkere randje zit hem hier echter in de tekst waarin Jan zeer beleefd vraagt om te mogen stalken als opbeurende zonde. Ook “You” is een trip doorheen een feeëriek dromenlandschap waar licht en donker een zeer ambigue gegeven zijn. Het lijkt alsof de 29-jarige artiest de luisteraar in limbo wilt houden tussen geluk en tristesse.
Het slechts twee minuten durende “Second Hand Novel” slaagt er toch in om pakkend te zijn met zijn plotse meerstemmige zanglijn. Naar de betekenis is het gissen, zeker wanneer er onverwacht intiem en plots afgesloten wordt met ‘I’ve been writing this second hand Roman mail’. Het bijzonder weemoedige “Can It Be” snijdt dan het onderwerp liefde aan, hetgeen zoals voor zovelen ook voor Jan een heikel punt lijkt geweest te zijn op een bepaald moment in zijn leven. Niet alleen trombone, viool en cello maar ook contrabas zorgen hier voor niet zo voor de hand liggende popmuziek met duidelijke ziel. Net zoals “Moonface” is ook de bijhorende video sterk hypnotiserend en zelfs ietwat ongemakkelijk.
Op Cheap Dreams is er simplistisch geluk maar ook diepe melancholiek en ergens in een hoekje opdoemende angst te horen. Dit kluwen van emoties wisselt zich niet af per nummer maar is op een fragiele manier samengekleefd en terug te vinden op elk moment in de ep. De visuals zijn een grote meerwaarde voor de muziek maar het is niet zo dat deze niet van elkaar los gekoppeld kunnen worden. Onze ‘Grote Beer Van Morgen‘ blijkt een artiest met heel wat in zijn mars te zijn en laat met deze debuut-ep proeven van het leven.
Volg ons op Spotify voor meer nieuwe muziek.
