We Are Open, dat is elk jaar opnieuw een voorsmaakje van het nieuwe Belgische talent verzameld in één concertgebouw. Het showcasefestival viert dit jaar niet alleen z’n elfde editie maar ook het 15-jarige bestaan van concertzaal Trix. Dat betekent leuke extra’s zoals een vijfde podium, een wafel- en frietkraam met vaderlandse lekkernijen en een tentoonstelling in de inkomhal. Maar wij kwamen vooral om de nieuwste Belgische acts te ontdekken. Op dag één stonden hiphop, electro en veel synthesizers op het menu met een Nederlandstalige saus.
Jan Verstraeten
© Nadia Denys
De grote zaal werd deze avond geopend door Jan Verstraeten. We weten het, zijn artiestennaam klinkt niet erg spannend, maar zijn muziek is dat zeker wel. Intieme indie wordt feilloos gecombineerd met een orchestrale sound. En dat werd ook live in de verf gezet: de band bestond uit zeven muzikanten, waarvan vier strijkers. De vocals van Verstraeten neigen live nog meer richting Ben Howard, en dat bedoelen we zeker als compliment. Veel beweging is er niet te bespeuren op het podium maar dit wordt voor de volle 100 procent gecompenseerd door een staaltje theatraliteit waarbij bv. alle muzikanten een masker opzetten, of een uiterst verrassende cover van “Survivor” (ja, die klassieker van Destiny’s Child), die meer dan in de smaak viel. Ondanks dat het nog maar hun tweede optreden was, maakte Jan Verstraeten en zijn band een uitstekende indruk en wij kijken alvast uit naar wat de toekomst voor hem zal brengen.
Bombataz
Wie onze website af en toe eens doorneemt, zal al gemerkt hebben dat we fan zijn van Bombataz. Deze Grote Beer van Morgen stelde tijdens een korte set op We Are Open de kersverse EP ¡Kapao! voor. De Brusselse band speelt een mix van funk, elektronische blieps uit synthesizers en kleinkust door een autotune-mixer. Een beetje vanalles, maar nog het meest van al experimenteel. Zoals Shht maar dan in een toegankelijkere verpakking. Zingen doet frontman Vitja zowel in het Engels als het Nederlands. De improvisatie tussendoor geven het geheel een jazzy kantje en toch blijven de klanken uit de keyboards en gitaren dansbaar met een strak ritme. Een dikke pluim voor de toetsenist die de hele set een sublieme hoofdrol speelde.
Blu Samu
Het leek even of Trix terug in de tijd ging. Gehuld in een 90s outfit, inclusief de niet-functionele zonnebril en even stralende glimlach kwam rapster Blu Samu het podium opgelopen. De Belgische met Portugese roots is een van de nieuwe toevoegingen aan onze vaderlandse urban scene, en zo eentje hadden we nog niet. Blu Samu zingt en rapt in het Engels én het Portugees. Met haar neo-soul en laidback hiphop krijgt ze het publiek in Trix alvast een klein beetje in beweging. ‘We’re going to pick it up now!’ blijft ze roepen, maar het tempo geraakt niet in een hogere versnelling. Laidback-vibes zijn nu eenmaal niet gemaakt om hard op te gaan. Op het einde van de set eist ze dan toch nog een circle pit van het publiek, voordat ze haar moeder naar het achterste deel van de zaal stuurt: ‘Mama, now is the time to go to the back.’ Maar echt knallen doet het niet in de zaal. Te vroeg of gewoon niet de beste vibes om op te moshen?
Tessa Dixson
© Nadia Denys
Winnares van De Nieuwe Lichting en Grote Beer van Morgen Tessa Dixson leek plots haar Nederlands te zijn vergeten. De half Britse overtuigde de chauvinisten in de zaal niet met haar Engels taalgebruik, maar snoerde hen de mond met haar strakke beats. Bijna zo strak als die leren broek en dat naar achter gekamde haar. Hoewel ze hees begon en haar stem soms de backing track niet kon overstemmen, wist ze op de juiste momenten te pieken. De dansmoves deden iedereen mee shaken op “Hiding”, maar ook bij ingetogen nummers als “Crystal Water” pakte de jongedame haar publiek vast. Overtuigen deed ze volledig met “Prayer”. Een verdiende winnares van De Nieuwe Lichting, maar dat wisten wij natuurlijk al langer dan vandaag.
Glints
© Nadia Denys
Glints mag zich misschien wel één van hotste rappers van de Belgische muziekwereld noemen, en dat werd ook duidelijk in de grote zaal van Trix. Vlak voor de start van het optreden liep de zaal goed vol, en het leek er op dat iedereen klaar was voor een goed feestje. Toch had Glints, die alleen op het podium stond met een klein toestel om zijn track te starten, het in het begin moeilijk om het publiek mee te krijgen. Dit lag niet aan de muziek, want die was zeker goed én werd met overtuiging gebracht (inclusief die nieuwe single die deze week uitkomt). De zaal kwam pas voor het eerst echt in actie bij oldie “Dread”, en vanaf toen was het hek van de dam. Met een verschroeiend tempo smeet Glints zijn elektronisch getinte hiphop-nummers de zaal in, en het publiek smulde er met plezier van. Hoogtepunten waren zijn samenwerking met Vuurwerk “New Flow” en natuurlijk “Bugatti”, die de zaal voor een laatste keer liet ontploffen.
Willem Ardui
© Nadia Denys
De tot voor kort langharige helft van het Blackwave.-duo doet in z’n eentje iets helemaal anders. Hij brengt voorzichtige, stille songs waarop in de grootste geheimzinnigheid gezongen lijkt te worden, bijna fluisterend én in het Nederlands. In Trix bracht Willem Ardui voor het eerst zijn studio naar een podium. Hij moest het allegaartje aan elektronica slechts enkele verdiepen verhuizen van de kelderverdieping, waar Trix studio’s verhuurt, naar het podium van de Club. Willem begon zijn set wat moeizaam en kon weinig mensen boeien met het voorzichtige zingen en de verzameling aan sounds. De perimeter van de babbelzone groeide dan ook steeds sneller aan, waardoor op de duur mensen op de eerste rij moeite hadden om te kunnen genieten van de set. Desondanks scoorde Ardui tegen het einde van zijn half uurtje goed met “Morse” en “Meander”. De gitaarsolo’s tussendoor zorgde voor verfrissing en het iets vollere “Beziel Me” tilde de set naar een hoger niveau.
MDCIII
MDCIII, de band achter Mattias De Craene, mocht hun voodoo-achtige jazz brengen in de Bar. Spijtig genoeg kon de locatie niet slechter gekozen zijn. De Bar was namelijk een podium dat zich aan de ingang van Club bevond, wat ervoor zorgde dat er een constante stroom van mensen, die naar de Club gingen, langs het podium passeerde. Dit kan, spijtig genoeg, moordend zijn voor muziek die het van zijn sfeer moet hebben. Toch liet het trio, dat bestaat uit twee percussionisten en één saxofonist, dit niet aan hun hart komen. Omgeven door een mysterieuze rook en een walm van wierook speelden ze met volle goesting hun nummers. Zo openden ze met hun tien minuten durende “TinniT”, een nummer dat steunt op zijn oneindige percussie en dreigende saxlijn. Impressionante band én optreden, spijtig van de locatie.
Zwangere Guy
© Nadia Denys
Kleine jongens worden groot. Glints, die in 2017 nog in de club stond, mocht deze editie verhuizen naar de zaal, en ook Brusselse collega Zwangere Guy verhuist van de Bar naar een groter podium. Dat bleek ook nodig want hij kon rekenen op een massale opkomst. Zijn sappig Brussels dialect en luchtige humor lokten veel geïnteresseerden en de bars, die hij in het Nederlands rapt, komen bij heel wat nummers van heel diep. “Gorik pt. 1” bezorgt ons kippenvel en even later zien we Guy opnieuw glimlachen tijdens zijn nieuwste single met Selah Sue. “Guy Funk” is inderdaad funky en de rapper shaket er op los, ondanks dat Selah Sue en Darrell Cole konden er niet bijzijn in Trix. En bij dat nieuws horen we een teleurstelling in het publiek: ‘Ja wat? Steekt dat op de organisatie hé pé!’.
Even later draagt Guy een nummer op aan alle rappers die met blingbling rondlopen en het ’genre kapotmaken’. Het hart op de tong hebben, noemen ze dat. ‘Staan jullie te slowen of zo?’ roept hij om het publiek nog wat op te zwepen. Met samples, goeie mixen én een live toetsenist stak Zwangere Guy er met kop en schouders bovenuit op dag één. De afsluitende quote over Bart De Wever is durven in Antwerpen, net zoals Brussel ’t Stad noemen. Maar voor één keer zagen ze dat in Trix door de vingers.
Charlotte Adigéry
© Nadia Denys
Als je weet dat een poulain van Soulwax op de affiche staat, trek je best op voorhand je dansbenen aan. De Belgische zangeres met Caraïbische roots ken je misschien nog van haar andere project WWWater, eveneens onder het DEEWEE label van de broertjes Dewaele. In Trix bracht Charlotte Adigéry, geflankeerd door Boris Zeebroek (Hong Kong Dong) nummers uit haar kersverse ep Zandoli. Een mix van dansbare beats met Caraïbische lyrics hier en daar, Afrikaanse invloeden en een heleboel samples. Het podium was, net zoals Charlotte zelf, op een bijzondere wijze aangekleed. Overal stonden spots die niet aangingen en achteraan werden verschillende vormen op een sobere manier in het zwart en wit geprojecteerd.
Adigéry verscheen op het podium volledig gesluierd met een grote hoed op. Vervolgens ging er bij elk nummer een onderdeel van die sluier uit. Vreemd dat bij zulk dansbare muziek de set op visueel vlak zo statisch lijkt, Adigéry week niet van haar tegel. Na een rustige intro met onder andere “Senegal Seduction”, begon het feestje dan toch muzikaal op gang te komen met “Le Froid”. De beats schoten alle kanten uit maar Boris maakte van de set een gestroomlijnd geheel waar de bomvolle zaal zich in kon vinden, met de perfecte stem van Charlotte als leidraad. Wanneer de laatste nieuwe single “High Lights” door de boxen knalde, was de zaal nog lang niet uitgedanst. ‘Dit is geen showcasefestival maar gewoon een feestje.’ Haar verwonderde glimlach maakte de passage van Charlotte Adigéry af.
BeraadGeslagen
Eén van de experimenteelste duo’s dat ons land rijk is, mocht de zaal van Trix afsluiten op de eerste dag van We Are Open. En dat deden ze niet vanop het podium, maar tussen het publiek, een uitdaging voor de lichtman die fantastisch werk levert. BeraadGeslagen bestaat uit Lander Gyselinck (STUFF., LABtrio, Ragini Trio) en Fulco Ottervanger (Stadt, De Beren Gieren) en brengt een mix tussen funk, impro en jazz met een drumstel en een toren aan synths. Nee, drummer Lander heeft geen grote honger wanneer hij opnieuw zijn drumstok tussen z’n tanden steekt, hij bedient namelijk zijn elektronica terwijl hij met z’n ander hand verder speelt. Hij en zijn collega Fulco zijn perfect op elkaar ingespeeld merken we tijdens “Bikini”, ze volgen niet altijd hetgeen we op hun album terughoren, maar improviseren er op los.
Behalve tijdens “Isabellade” wordt er niet gezongen, maar af en toe horen we stemmen via samples. Even later nemen de synths weer de hoofdrol en worden we bijna omver geblazen tijdens “Duizeldorp”. Op het einde van de set gaat Beraadgeslagen zo hard op in hun muziek dat ze de tijd uit het oog verliezen. Wanneer ze uitgespeeld zijn en hun publiek om een bisronde roept, mogen ze van de organisatie echt niet verder doen. ‘Dan maar tot een volgende keer, in Het Bos in Antwerpen bijvoorbeeld!’, antwoordt Fulco nog.
Gisteren toverde Trix hun gebouw met succes om tot een aantrekkelijk showcase-festival, waar niet alleen de inkleding maar ook de affiche heel interessant was. We zagen intieme optredens, dreunende hiphop-bassen en galmende synthesizers die de toekomst van de Belgische muziekwereld moeten voorstellen. Na gisterenavond zijn we er ook van overtuigd dat deze acts niet alleen op plaat talentvol zijn, maar ook live er in slagen om ons te verbazen. Vandaag opnieuw.
Geschreven door Emma Vierbergen en Bauke De Langhe
Foto’s: Nadia Denys
