LiveRecensies

Escape The Fate @ Zappa: Nostalgie met een dubbel gevoel

© CPU – Toon Miermans

Een band die op tour gaat om de verjaardag van een welbepaald album te vieren, het doet de fans van de vroege uurtjes vaak al watertanden. Alzo deed dus ook Escape The Fate. This War Is Ours mocht in 2018 tien kaarsjes uitblazen en de tour zette vandaag voet aan wal op het Europese vasteland. Met heel wat hits en enkele recentere nummers deden de Amerikanen waarvoor ze gekomen waren: een nostalgisch avondje op poten zetten. Een deel van die fans van het eerste uur zijn ze door het recenter materiaal onderweg wel kwijtgeraakt, maar de ‘vergane glorie’ Escape The Fate heeft voor zichzelf wat ademruimte gecreëerd.

De Amerikanen hebben op vlak van bezetting behoorlijk wat turbulente jaren achter de rug. Enkel drummer Robert Ortiz maakte het begin van Escape The Fate mee als lid. Met ondertussen zes albums op hun conto mogen we toch al spreken van een oudgediende. Afgeschilderd als post-hardcore band en af en toe emo genoemd, gaat de band door het leven en is het een band die voor veel metalfans een herinnering is aan een fase waar iedereen door is gegaan. Of ze blijven hangen in die fase is vaak nog de vraag.

© CPU – Toon Miermans

Als opener van de avond krijgen we het uit Californië afkomstige The World Over voorgeschoteld. Een band die voor het eerst op de Belgische planken staat en die planken speelden hen nogal koortsachtig parten. Vocals die niet goed stonden afgestemd op de instrumenten, een gitaar die het halverwege de show begaf, … Het zat de drie heren en dame niet echt mee. Niet echt een geslaagde eerste passage.

Slaves (niet te verwarren met het Britse punk-duo) mocht als volgende aantreden en was nog aan het bekomen van een enorme orkaan die net alles in de war had gegooid. Zanger Jonny Craig had de band laten zitten net voor ze het vliegtuig gingen opstappen richting het Verenigd Koninkrijk, waar deze tour begon, en zo konden ze hun eerste show al afzeggen. Vriend des huizes Matt McAndrew werd opgetrommeld. Een ogenschijnlijk verlegen jongen, die leek weggelopen te zijn uit een boysband, deed het allesbehalve slecht. Aan ervaring geen gebrek aangezien hij tweede eindigde in The Voice 2014 in Amerika. Nummers als “Petty Trappin” en “True Colors” fleurden de set op. Al bij al een genietbare show, maar velen hadden toch liever de originele zanger gezien.

© CPU – Toon Miermans

Nadat “Bohemian Rhapsody” weerklonk en luidkeels werd meezongen, luidde een donkere intro de komst van Escape The Fate in. Op de tonen van “We Won’t Back Down” werd de set op gang getrokken en zat de vlam meteen in de pan. Het publiek genoot en had niet veel nodig om volledig meegezogen te worden in het enthousiaste begin. De eerste nummers werden in een ijltempo afgerateld en de meesten hadden al door dat This War Is Ours gewoon van begin tot einde gespeeld zou worden in de juiste volgorde, dus daar konden we weinig verrassingen verwachten. “Ashley” zorgde voor een eerste, gezamelijk meezing moment en dat werd door de band met een brede glimlach onthaald.

De vettige screams van zanger Craig Mabbitt werden dankzij “The Flood” vanonder het stof gehaald en de temperatuur steeg in de zaal, alsof je voelde aankomen dat er nog heel wat te gebeuren stond. De leren jas van gitarist Kevin ‘trasher’ Graft vloog prompt aan de kant en leek zijn gevoel voor humor los te hebben gemaakt. ‘I love Belgium. I live here now!’ schreeuwde hij vol blijdschap. De titeltrack van het vanavond gelauwerde album zorgde voor de eerste en meteen ook laatste wall of death. ‘You know Moses, right?’ vroeg de band aan het publiek en meer dan een paar handgebaren had de menigte daarbij niet nodig om als de Rode Zee open te splijten. Gitarist Graft wou zijn liefde voor ons Belgenlandje nogmaals uiten, maar ging de mist in door te zeggen dat België zijn favoriete stad ter wereld was, u leest het goed: stad. Die uitspraak kon op niet veel bijval rekenen, maar werd wel goedgemaakt met “10 Miles Wide”. Iedereen was de misstap al rap weer vergeten.

© CPU – Toon Miermans

Met nog een rustmomentje in de set genaamd “Harder Than You Know” en het heerlijke latino beïnvloede “It’s Just Me” was heel This War Is Ours de revue gepasseerd. De band verdween in de coulissen, maar lang bleven ze niet weg. Ze wilden namelijk ook nog wat van het recentere materiaal aan de man brengen. “I Am Human” leek vanuit het publiek een absoluut hoogtepunt te zijn. Mabbitt blijkt geen natuurlijke volksmenner te zijn en liet het opjutten van het publiek aan beide gitaristen over. Eindigen deden de jongens met het bombastisch klinkende “Gorgeous Nightmare” en “One For The Money”. Drummer Ortiz, die al een hele set zijn naam als ‘showdrummer’ alle eer aandeed door regelmatig rechtstaand te drummen en stokken in het rond te laten vliegen, kwam nog persoonlijk afscheid nemen door nog wat te dollen met het publiek en weg waren ze.

Escape The Fate bracht een vermakelijke set, maar een echte hoogvlieger kunnen we deze passage ook niet noemen. Een heel album afratelen komt algauw routineus over, maar het live horen van heel wat ouder materiaal deed de fans echter duidelijk deugd. Hopelijk hebben de jongens daarvan iets opgestoken naar de toekomst toe. Zelf blijven we wat zitten met een dubbel gevoel. Dat nostalgisch kantje is leuk, maar een setlist vol verrassingen hebben we misschien toch net iets liever.

Fan van de foto’s? Nog meer foto’s van de show zijn op onze Instagram te vinden. Allen daarheen!

Setlist:
We Won’t Back Down
On To The Next One
Ashley
Something
The Flood
Let It Go
You Are So Beautiful
This War Is Ours (The Guillotine II)
10 Miles Wide
Harder Than You Know
It’s Just Me

Do You Love Me?
Remember Every Scar
I Am Human
Broken Heart
Gorgeous Nightmare
One For The Money

Website / Facebook / Instagram / Twitter

Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Jera on Air komt af met ruim dertig nieuwe namen

Jera on Air blijft met namen strooien. Vier dagen lang maakte het punk-, hardcore- en metalcorefestival in Limburg nieuwe acts bekend en…
LiveRecensies

Polaris @ Kavka Zappa: Masterclass in metalcore

Australische metalcore is hip de laatste tijd. Waar enkele dagen geleden Parkway Drive het dak van het Vorst Nationaal afblies, is het…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Frank Turner - "Haven't Been Doing So Well"

In het Britse hardcorepunkmilieu is Frank Turner al lang geen onbekend gezicht meer. De punker met het peperkoeken hart startte zijn carrière…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.