Zach Condon van Beirut was amper twintig jaar oud toen hij in 2006, tijdens de hoogdagen van de indie folk beweging, de scène op stormde met zijn debuut The Gulag Orkestar. Hij viel op door zich niet blind te staren op Angelsaksische invloeden, maar door zich vooral te laten leiden door muziek uit Oost-Europa en de Balkan. Een jaar later was er dan de volledige doorbraak met (het naar Frankrijk geurende) The Flying Club Cup. In latere jaren ging het er wat rustiger aan toe. In 2011 kwam het prachtige (en onderschatte) The Rip Tide uit, gevolg door No No No in 2015. Een album dat behoorlijk licht uitviel en dat we in de 3,5 jaar sinds de release nauwelijks draaiden (dit in scherp contrast met de drie eerste albums). De inspiratie leek er een beetje zoek.
Heeft hij die inspiratie op nieuwe worp Gallipoli terug gevonden? Deels. Condon heeft zichzelf hier niet heruitgevonden en zal waarschijnlijk altijd uit een gelijkaardig vaatje blijven tappen. Maar toch presenteert hij hier een album dat opnieuw een eigen smoel heeft. Een waar dan nog eens uitstekend songmateriaal op staat. Op verschillende nummers hint hij wat terug naar het geluid van zijn debuutalbum The Gulag Orkestar. Hij is nog eens in de Balkan op vakantie geweest, of heeft terug veel naar Goran Bregovic geluisterd (of allebei). Maar waar Beirut anno 2006 wat vuriger en intenser klonk, is de sfeer in 2019 reflectiever en melancholischer.
Openingsnummer “When I Die” is perfect om zachtjes het album in te glijden. Naast de blazers zijn het Condon’s dragende stem en slepende melodieën die het nummer maken. Het klinkt wat idyllisch en winters. Dit trekt zich door op de single “Gallipoli”, dat ondanks de prominente blazers zich toch wat gezapig vooruit sleept. Dit komt het nummer net ten goede. Het is vernoemd naar de Zuid-Italiaanse kuststad waar het ook is geschreven. Gallipoli ligt ver van de metropolen van Italië verwijderd, het leven hoeft er niet altijd in hoogste versnelling te zitten en dat vertaalt zich ook naar de muziek. Bij uitbreiding geldt dit voor het hele album. Even verder op dat album krijgen we “I Gardini” of “Gauze für Zah”. Of het hits kunnen worden betwijfelen we sterk, maar prachtige songs zijn het zonder meer. Die laatste eindigt met een lang ambient stuk. Die uitstap is erg geslaagd, maar het is helaas wel ongeveer de enige verrassing die we bij dit album kunnen noteren.
Even vrezen we dat het album wat gaat afvlakken. “Corfu” bijvoorbeeld, is een vuller die uitblinkt in middelmatigheid. We zijn er nog altijd niet uit welke strategie er mee gemoeid was om deze instrumental als single uit te brengen. Daarna krijgen we gelukkig een andere single “Landslide” die direct een pak beter in de smaak valt. Een hoopvol en haast euforisch deuntje waarmee je terug op het puntje van je stoel kan gaan zitten. Het is dus niet al melancholie wat de klok slaat. Van afzwakking is er dan uiteindelijk helemaal geen sprake, want ook “Family Curse” en “We Never Lived Here” zijn weer wonderschoon.
Na twee korte plaatjes houdt Zach Condon ons hier weer drie kwartier bezig. Zonder ons te vervelen. Terwijl de prima nummers voorbij kabbelen, kunnen we een paar dingen constateren. Enerzijds moet deze man één van de beste songschrijvers van zijn generatie zijn. Maar anderzijds ontbreekt het op deze plaat toch aan nummers die je echt met verstomming slaan. De magie die zijn eerste albums hadden, lijkt wat uitgewerkt. Niet onlogisch natuurlijk. Op een bepaald moment weet je wel wat je van Beirut kan verwachten en alhoewel hij zeker waar levert voor zijn geld, is verrassing toch ver te zoeken.
Gallipoli is geen plaat met scherpe randen die de luisteraar helemaal door elkaar schudt. Zet het op de achtergrond op en de kans is groot dat het grotendeels onopvallend voorbijschuift. Maar voor wie er zijn aandacht bij houdt, valt er nog meer dan genoeg te genieten. De playlist die we opleggen als we weer eens in een teergevoelige bui zijn, is in alle geval met een paar nummers aangedikt.
