© Vera Marmelo
Hoe kan je professioneel een gitaar mishandelen? Thurston Moore gaf er met zijn pas gevormde noise ensemble alweer een spoedcursus over in de vooruit. In oktober fantaseerde hij nog een nieuwe soundtrack voor de cultfilms van Maya Deren, het jaar daarvoor liet hij indrukken achter op Werchter en Sonic City. Dat de ex-Sonic Youth strijder de bijl er niet bij neerlegt staat vast, maar nu sloeg hij ook de handen in elkaar voor een hoger doel. James Sedwards uit zijn intussen befaamde Thurston Moore group, Deb Googe uit My Bloody Valentine en Jennifer Chochinov sloegen allemaal het resonantietuig om de nek. Niet alleen waren ze voorzien van een resem extra snaren, ze speelden ook voor het eerst één enkele compositie die Moore componeerde.
Het ensemble had deze twaalfsnaren symfonie zopas opgenomen in Brussel en had daar gelukkig hun partituren niet vergeten. Ze stonden in een cirkel gepositioneerd waardoor Moore zijn gezicht niet eens hoefde te vertonen. Foto’s met flits en vurige debatten waren voor naderhand in het café, verzoeken die de toeschouwers respecteerden al waren het heilige evidenties. Ook Wobbly figureerde mee in het gebeuren. De proto-sampler uit het voorprogramma zorgde voor atmosferische soundscapes tussen het gitaargewriemel in. Na enkele minuten leek het noise sextet een helse zonnewind te willen simuleren. Ons vermoeden werd toevallig benadrukt door de kosmische taferelen die zich op de achtergrond ontsluierden.
Het optreden kwam eerder traag op gang met tien minuten lang dreigende gitaargalmen, ook te proeven in ‘Exhalted‘ en ‘Turn On‘ uit Moore’s recente Rock N Roll Consciousness. De mentaliteit en stijl bracht hij alvast mee: welke artiest speelt nu ook één lang nummer zonder zijn publiek aan te kijken. Toch slaagde hij erin een meertalige Vooruit te beroeren dankzij zijn concentratie en pure klankdrift. Waar James Sedwards soms voor melodie zorgt tussen de studioruis, waren onze vier snaarvrienden zo methodologisch op elkaar afgestemd dat ze de wetten van de akoestiek leken te tarten. De karikatuur zoals punk soms aanvoelt werd overschreden tot een evenknie van de beste jazz of een ritmische improvisatie.
De compositie zelf was uitgestrekt en afwisselend zoals we van de gitaarlegende gewoon zijn. Iedereen had de tijd om waar nodig pagina’s in zijn of haar studieboek te keren of een effectenpedaal af te stellen. Wij zaten nadien toch eerder in met de infrastructuur van de zaal. Anders dan de vaak misbruikte metafoor was die bijna letterlijk door een sloophamer behandeld. Tijdens de aftershow door afro punk act Big Joanie merkten we echter dat de fundamenten van de Vooruit en Thurston Moore elkaar al vijfentwintig jaar in de oren fluisteren, en dat ze juist opgewonden worden van muzikale bulldozers.
Het stuk was als het ware ingedeeld in seizoenen, waarbij we afwisselden tussen kille drones en verkwikkend gekriebel. Moore anticipeert steeds op de hoge verwachtingen van zijn bescheiden maar extatische publiek. Zou dit soort aanvallen op het gehoor door een seniorengezelschap werken als een prikkel voor de eeuwige jeugd? We hebben het verstomd proberen gadeslaan terwijl de vloer van de theaterzaal letterlijk daverde. Naast het typische wasbordgeluid herkenden we ook een ontstemde klavecimbel, buisklokken en een grote gong, geen van welke effectief aanwezig waren. Onze visuele cortex werd gelukkig ook gestimuleerd door animaties van astronomische verschijnselen en time-lapsen van groeiend leven.
Ware het niet dat Thurston Moore een tiener was bij het verschijnen van ‘2001: A Space Odyssey’, dan had Stanley Kubrick hem waarschijnlijk gevraagd voor de soundtrack. Jem Doulton bleek het evenbeeld van Steve Shelley toen hij naast hardcore drums allerhande belletjes en percussiemateriaal bediende. Even waanden we ons in een beneveld regenwoud, wat later bekeken we een Star Trek aflevering. Uiteraard schoof Thurston Moore ook een schroevendraaier tussen zijn staren, de enige zekerheid die we bij hem toch hebben.
