Toen de Brit Piers Aggett op een avond besloot met zijn goede vriend John Newman, bij wie hij toetsenist bij was, een pint te gaan drinken, was er van zijn band Rudimental nog geen sprake. Van het ene kwam het ander, en opeens was het Londense drum and bass ensemble wereldberoemd. Ondertussen zijn we bijna 7 jaar later en kijken de miljoenen fans uit naar de derde langspeler. Ondanks dat het al bijna 4 jaar geleden was dat de band nog een laatste album op de wereld losliet, zijn ze nog altijd razend populair. Hoe dat komt, wordt zo meteen duidelijk.
Vorig jaar loste de band al heel wat hitsingles, onder andere het radiovriendelijke “These Days“. Dat zorgt ervoor dat het album heel erg herkenbaar klinkt. Dat herkenbaar zijn is heel belangrijk in de huidige popindustrie en één van de redenen dat Rudimental een hele waslijst aan hits produceert, is het feit dat ze altijd kunnen rekenen op een heuse sterrencast. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ook Toast To Our Differences bol staat van de huidige popsterren. Namen als Rita Ora, Stefflon Don, James Arthur, Jess Glyne, Macklemore en onder meer Anne-Marie behoren tot de grootste namen van het moment.
Opener “Toast To Our Differences” is één van die singles die eerder al op het grote publiek werd losgelaten en zet direct de toon van het album. Doorheen het hele album probeert de Britse band ons een feelgood gevoel aan te praten. Het voelt een beetje aan alsof dit album één groot feest is waarbij de gegadigden vooral de zorgen moeten vergeten. Eén blik op de tracklist lijkt deze stelling ook te ondersteunen, titels als “Last Time”, “Leave it for Tomorrow” en “They Don’t Care About Us” lijken het yolo-gevoel alleen maar te ondersteunen. Rudimental is altijd al een band geweest die dat gevoel probeert over te brengen, en dat is ook in hun discografie duidelijk aanwezig. De wereld is een feest en dansen is het belangrijkste.
Alleen maar rozengeur en maneschijn dus, jammer genoeg worden we van het album in het geheel minder lyrisch. We krijgen zestien nummers voorgeschoteld, het langste album van Rudimental tot nu toe. We kunnen we tot op een zekere hoogte nog genieten van het drum & bass overgoten “Dark Clouds”, jammer genoeg moet superster Jess Glyne weeral de revue passeren. De Britse is ook al te horen op “These Days” en daar wringt het schoentje. De nummers voelen allemaal een beetje gerecycleerd aan. Leg bijvoorbeeld “Sun Comes Up” eens naast “Darkside” van Alan Walker. Als je één blik werpt op de hitlijsten, zie je dat de succesvolle formule die door meerdere hedendaagse popartiesten lustig wordt gebruikt, ook op Toast To Our Differences gebruikt wordt. Leg “Walk Alone” er ook naast, en je ziet dat het probleem. Leg “Summer Love”, samen met Rita Ora, naast het vorige werk van de wereldster en je ziet direct de gelijkenissen. Het klinkt allemaal heel bekend, omdat het allemaal al eens voorgedaan is.
De nieuwe nummers op de plaat, genre “Do You Remember” zijn niet toevallig de nummers zonder de grootste sterren. De liedjes waar de grootheden van dit moment wel aan meewerkten, werden allemaal al gereleased. Deze zijn puur en alleen gemaakt met het doel om hits te scoren en airplay te krijgen. Die zullen ze zonder twijfel wel krijgen, ze zijn vakkundig verpakt om de commerciële zenders te domineren. Ze zullen dan ook veelvuldig voorkomen op de vele shows die het drietal deze zomer zal spelen. Doordat het album bol staat van de tracks die al uitkwamen, is het eigenlijk al oud nieuws. Het is allemaal wel dansbaar en voelt zomers aan, maar doordat deze collectie van hits, aangevuld met enkele filler tracks, allemaal veel te hard op elkaar lijkt, gaat de essentie van een album verloren. Op elk nummer horen we blazers. Op elk nummer horen we een drum & bass drumlijn. Op elk nummer zingt er wel iemand over de vrede op aard en het vergeten van zorgen. Rudimental is een hitmachine met het doel om zoveel mogelijk geld op te brengen, en dat doet Toast To Our Differences geen goed.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
