Adrianne Lenker maakt al sinds haar kinderjaren muziek, maar bekendheid vergaarde ze pas als zangeres van de indiefolk band Big Thief. In 2016 brachten die het prima debuut Masterpiece uit, een jaar later het uitstekende Capacity. Vorig jaar besloot Lenker na een roadtrip door het Zuid-westen van de Verenigde Staten een nieuw solo album op te nemen, genaamd Abysskiss. Aan die plaat hangt een bescheiden tour vast, die haar gisteren tot in de grote zaal van de Charlatan in Gent bracht. Zonder overdreven veel persaandacht liet ze de grote zaal van de Charlatan volledig vollopen.
Als voorprogramma was de Amerikaanse Squirrel Flower (echte naam Ella Williams) meegekomen. Net als bij Adrianne Lenker bestond de hele act uit enkel een stem en een gitaar. Meer had Williams ook niet nodig om de al aardig gevulde Charlatan geboeid te houden. Soms deed het ons wel net iets té sterk aan gelijkaardige artiesten denken. Als we onze ogen dicht deden leek het soms alsof we Mitski hoorden zingen en Angel Olsen of Weyes Blood waren ook nooit ver weg. In de studio wordt Squirrel Flower bijgestaan door een volledige band, waardoor haar nummers een stuk scherper en intenser klinken dan wanneer ze solo worden uitgevoerd. We hoorden wat knus getokkel en dat was best mooi, maar het bleef helaas allemaal behoorlijk onopvallend. Toen het hoofdprogramma eenmaal gepasseerd was, vonden we het lastig om ons nog iets van Squirrel Flower voor de geest te halen.
Want dat hoofdprogramma wist wel degelijk een indruk na te laten. Adrianne Lenker mocht dan bij momenten haar best doen om zich achter haar gitaar te verschuilen, onopvallend was haar passage allerminst. Al direct palmde ze de Charlatan in met virtuoos gitaarwerk en delicate melodieën. Haar vingers kregen alle hoeken van haar gitaar te zien. Haar plaat Abysskiss kent een heel intieme sfeer en daardoor was het wat verrassend hoe gedreven de nummers hier live ten berde werden gebracht.
In het begin moest het allemaal nog wat open bloeien. Ze begon rustig met wat nummers van de nieuwe plaat en ook het publiek kon nog even de adem inhouden. Eenmaal bij single “Symbol” kon het publiek een eerste keer kreten van herkenning slaken, die andere single “Cradle” (haar mooiste) kwam al direct erna. Allebei heel vroeg in de set. Na een nummer of vijf liet ze haar nieuwe plaat even voor wat het was om A-Sides van onder het stof te halen. Een album die ze maakte met Buck Meek, de gitarist van Big Thief. Het nummer dat ze eruit speelde, kende veel meer americana-invloeden en spoedig werd de set een stuk uitbundiger. Dat had ook voor een groot deel te maken met de wat ongemakkelijke bindteksten die Lenker eruit flapte toen ze haar gitaar moest herstemmen (wat soms behoorlijk lang duurde). Lenker gaf zelf aan erg nerveus te zijn en dat was duidelijk te merken wanneer ze babbelde. Een greep uit de onderwerpen: skateboarden, de angst om een gesprongen snaar in je oogbal te krijgen en filosofische beschouwingen over de natuur van alles wat er in de wereld bestaat. De grens tussen charmant en gênant is soms heel dun.
Het leidde wat af van een van haar grootste sterktes en dat zijn haar diepgravende en verhalende teksten. Lenker is een uitzonderlijk getalenteerd muzikant, maar toch had haar optreden iets onafgewerkt. Hier en daar werden de nummers wat snel afgeraffeld en ze probeerde ook enkele nieuwe liedjes uit die vaak al afgelopen waren voor we er goed en wel onze aandacht op konden vestigen. De underdog positie waarin ze zich nestelde werd geperfectioneerd met het nieuwe nummer “Spud Infinity”. Een wat kolderiek nummer met een absurde tekst dat meer lettergrepen telde dan in de melodie pasten.
Wie een set had verwacht vol intieme tranentrekkers kwam bedrogen uit. Daarvoor was de sfeer gisteravond net iets te uitgelaten. Het vakkundige gitaarwerk en de nerveuze praatjes leidden dan ook wat af van de vaak heel persoonlijke teksten. Maar of dat nu een slechte zaak was? Lenker liet zien wat ze kon en de hele Charlatan hing bij aan haar lippen. Een geslaagd optreden was het dus zeker, daar bestaat geen twijfel over.
