LiveRecensies

Tom Odell @ La Madeleine: Nonkel Tom doet het weer

© Francois de Rivoyre

Hij was ons beloofd op 29 oktober, maar Tom Odell had een dubbele boeking en moest zijn concert verplaatsen naar 18 januari. Gisteren presenteerde hij in een uitverkochte La Madeleine zijn nieuwe album, door slechts een drietal liedjes daaruit te spelen en vooral veel te improviseren. Een jazzy avond, waar misschien niet iedereen even hard op had gehoopt.

De Canadese band Jane’s Party mocht het publiek opwarmen. Met z’n vieren brachten ze weinig bijzondere pop rock die de eerste rijen goed deed dansen. De jonkies spelen al meer dan tien jaar samen in een band en hebben ondertussen drie albums uit. Gek dat ze dan als opwarmband worden opgesteld. Maar meer dan opwarmen zien we hen voorlopig ook niet doen. Wel bijzonder: de zanger is ook meteen de bassist.

Tom Odell’s piano lijkt met elk optreden groter te worden. Tien minuten te laat betreedt de Brit het podium en gaat aan zijn gigantische vleugel zitten. Achter hem staat een bassist, aan het andere eind van het podium een gitarist en verscholen achter de vleugelpiano een drummer. Maar Tom begint er solo aan met “Jubilee Road”. Ondanks het feit dat Odell in het begin van zijn carrière enkel een pianoman wilde worden, is zijn stem ondertussen een echte troef. Zijn theatraal gedrag speelt hij ook dit keer uit. Bij “I Know” gooit hij zijn krukje weg, even later kruipt hij over z’n piano en speelt een kat en muis spel met de drummer.

© Francois de Rivoyre

Het publiek is grotendeels mee, maar de set komt traag op gang. Te veel piano misschien? “Sparrow” is een prachtig rustpunt, maar het komt iets te vroeg. En “Magnetised” er aan breien in een intieme versie is ook geen slimme zet. Wanneer Tom “Supposed To Be” start, beginnen we ons toch vragen te stellen: Waar blijven die nieuwe songs? De uitbundige sfeer? Dat ongeleid projectiel? ‘I’m all yours tonight,’ vertelt de Brit ons. Maar al die jazzy improvisaties en lange outro’s vervelen nogal snel.

Terwijl een piano het ideale instrument is om songs aan elkaar te rijgen, neemt Tom na ieder nummer ook nog eens een lange pauze. De Brit lijkt zijn nieuwe plaat volledig te zijn vergeten en duikt zelfs de archieven in met “Behind The Rose”, een nummer dat hij op z’n 19 schreef. En daar is dan eindelijk de deugniet die we kennen: ‘It’s nog a sex toy!’ roept hij wanneer hij zijn mondharmonica rond z’n nek doet. Wanneer hij plots zonder adem zit, breekt hij het nummer te vroeg af in een lachbui. Met “I Can’t Pretend” lijkt de avond eindelijk te beginnen.

© Francois de Rivoyre

In z’n verfrommeld kostuum en met z’n niet-zo-stabiele looppas, heeft hij meer en meer weg van een zatte nonkel die al eens graag op een tafel gaat staan met z’n das rond zijn hoofd. Tijdens “Grow Old With Me” grijpt hij zijn kans en klimt Tom op de piano. Maar daar laat hij het niet bij. “Hold Me” neemt hij nogal letterlijk. De zanger duikt in de eerste rijen om knuffels te ontvangen en vertrekt dan richting PA. Daar klimt hij op een box om het publiek toe te spreken: ‘I want to apologize for the current political situation in Britain. Know that most of us want to stay.’ Iedereen zingt dan ook extra hard mee.

Wanneer de Brit terug op het podium staat, danst hij als een stijve hark op “Entertainement”. En dan is het eindelijk terug aan de nieuwe songs: “Half As Good As You” brengt terug wat rust en “Son Of An Only Child” is het bluesy rock-nummer dat iedereen opnieuw doet swingen. Hier past een jazzy improvisatie tussendoor dan weer wel. Wanneer de band compleet losgaat, gooit Tom plots alles dicht om Für Elise te spelen, de grapjas. Hij schakelt snel over naar “Imagine” van John Lennon en ontroert zo ook enkele boyfriends die onder lichte dwang hun vriendin moeten vergezellen vanavond.

© Francois de Rivoyre

De finale wordt ingezet met het hete “Concrete”. De falset waar Tom mee uitpakt drukt nog eens extra de stempel van ‘zanger’ op zijn act als pianoman. De hele set door doet hij uithalen waar andere zangers jaloers op mogen zijn. Het routineuze “Another Love” lijkt het laatste nummer te zijn, maar dan gooit de Brit er nog “Somehow” bij. Een bedeesd einde van een avond vol oude liedjes. De variatie die nieuwe songs als “Go Tell Her Now” of “If You Wanna Love Somebody” hadden kunnen brengen, misten we enorm in deze set. Het bleef een herhaling van z’n vorige show met hier en daar wat extra stuiptrekkingen in de vorm van lange outro’s. Geen wonder dat we nog met een klein hongertje naar huis keerden.

Nog meer foto’s van de show zijn op onze Instagram te vinden.

Setlist:
Jubilee road
I Know
Sparrow
Supposed To Be
Magnetised
Behind The Rose
Can’t Pretend
Grow Old With Me
Hold Me
Entertainer
Half As Good As You
Son Of An Only Child
Imagine
Concrete
Another Love
Somehow

Related posts
LiveRecensies

Tom Odell @ De Roma: Tranenkeizer met durf

Het was sturm en drang voor de poorten van De Roma, en daar was één man voor verantwoordelijk: Tom Odell. Waar de…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Declan McKenna, Tom Odell, Brihang en nog 15 nieuwe namen voor Rock Werchter!

Vorige week verklapte IDLES zelf al dat ze op Rock Werchter gaan spelen aanstaande editie en nu heeft de festivalorganisatie dat ook…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Tom Odell - Black Friday (★★★½): Bloedeerlijk minimalisme

Meer dan tien jaar nadat je een grote hit scoort een zowaar nóg grotere hit scoren met datzelfde nummer? Het is de…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.