The Twilight Sad was tot enkele jaren terug nog een nobele bekende in onze contreien. Een memorabel voorprogramma voor Editors in 2015 zette de band echter al snel op de radar van de Belgische muziekliefhebbers. Ook het feit dat Robert Smith van The Cure zich uitte als fan, legde hen geen windeieren. Al snel werd de, toen al uitgebreide, discografie van deze geniale muzikanten ontdekt. Na enkele jaren stilte klinken ze vier jaar later op album nummer zes, It Won/t Be Like This All The Time luider en intenser dan ooit.
Vanaf de eerste seconden van de plaat weerklinkt de typerende huisstijl van The Twilight Sad. Een stijl die moeilijk te plaatsen valt. Ooit beschreven ze hun muziek zelf als ‘folk met lagen noise’. De synthesizers die de melodieën uittekenen, hebben een bepaalde jaren ’80 vibe terwijl de intense zanglijnen en drums een dromerige, bijna therapeutische, kracht bevatten. “[10 Good Reasons for Modern Drugs]” zet meteen de donkere, doch hoopvolle sfeer neer waar het album en, alomvattend, de band an sich voor staat.
In “The Arbor” kunnen we ook de invloeden horen die de band kon putten uit de artiesten waarmee ze de voorbije jaren tourden. De eigenwijze sound van The Twilight Sad valt bijna te beschrijven als een liefdesbaby van The Cure, Editors en Mogwai. Het vijftal tekende trouwens eind vorig jaar nog bij het platenlabel van laatstgenoemde. Voor bepaalde elementen werd duidelijk de mosterd gehaald bij de vernoemde grootheden, maar aangezien deze invloeden mooi complementair zijn met de sfeer rond The Twilight Sad kunnen we dit enkel aanmoedigen.
De vele contrasten maken deze plaat enorm interessant en intens om naar te luisteren. Nummers zoals “Girl Chewing Gum” bevatten zowel frisse, opliftende synthesizers als donkere, intrigerende gitaren uit de noise-scene. Gooi hier de stem van James Graham bovenop en het nummer is zowel dansbaar als geladen met emotie. Hoewel It Won/t Be Like This All The Time een bijna naadloos vervolg breidt aan de koers die de Schotten vijf jaar geleden uitstippelden met Nobody Wants To Be Here & Nobody Wants To Leave klinken ze op deze plaat een stuk volwassener. Zo slagen ze er in om de intensiteit 47 minuten lang perfect te bewaren. Dit doet het vijftal door, zoals pakweg Joy Division deed in “Disorder”, een hele hoop dansbare elementen in hun donkere stijl te verweven. Deze vergelijking valt ook terug te horen in het bijna zes minuten durende “I-m Not Here [Missing Face]” die de buik van het album vult met een zenuwachtige basslijn.
Enkele maanden terug schreven we al dat er in single “VTr” op muzikaal verbluffende wijze wordt opgebouwd naar een geniale climax. Deze opbouw horen we nu ook terug op het album in zijn geheel met afsluiter “Videograms”, die de ultieme mokerslag toedient, als hoogtepunt. It Won/t Be Like This All The Time is het soort album dat een leegte nalaat na een volledige luisterbeurt. The Twilight Sad heeft een sound die een bepaalde inloopperiode nodig heeft, maar daarna moeilijk los te laten is. De nummers blijven op zichzelf sterk overeind maar het album errond geeft de sferische context die deze band zo sterk maakt.
We schreven in november al dat The Twilight Sad geen band voor het grote publiek is, maar dat eigenlijk wel zou moeten zijn. Hoewel het vijftal al sinds 2003 bezig is, bleef een grote doorbraak vooralsnog uit. Met “It Won/t Be Like This All The Time” levert de band hun meest intense werk tot nog toe af. De release van dit album wordt gevierd met een kleine tour door de UK maar wij staan alvast te popelen om The Twilight Sad ook weer bij ons aan het werk te zien.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
Don’t shoot me down, voor mij ideaal als slaapmutsje, om tot rust te komen. En dit is niet negatief bedoeld… Om de nacht rustig in te gaan…