LiveRecensies

The Bony King Of Nowhere @ De Handelsbeurs: Gracieuze en harmonieuze gemoedsrust

Na een eerste releaseshow in de Botanique halverwege oktober mocht The Bony King Of Nowhere gisteren een thuismatch komen spelen in de Handelsbeurs. Nieuwste worp Silent Days werd bijna integraal gespeeld en toonde de transformatie en diepgang die Bram Vanparys en zijn muziek tijdens de periode van stilte rond de band hebben doorgemaakt.

Openen deed Bert Dockx. Die kent u al dan niet als motor van Flying Horseman en Dans Dans. Met Transit bracht hij dit jaar een plaat uit met herinterpretaties van songs die vaak een klinkende naam boven zich hebben staan. Mensen die de plaat nog niet beluisterd hadden, wisten na zijn optreden waarom Dockx’ versies geen covers maar herinterpretaties genoemd worden. Zo maakte hij van “Albatross” van Fleetwood Mac een slepende en minimalistische bluesversie en was “Shadowplay” van Joy Division verdomd goed vermomd in een folkversie met veel snaargevoel. Tijdens “I’m on fire” van Bruce Springsteen speelde Dockx ook knap met echo’s in een trage en heel tedere interpretatie. Door middel van loops legde hij lagen in zijn nummers als was hij lasagne aan het klaarmaken, vaak goed bouwend naar een furieuze climax. Gewaagd en geslaagd: “A Hard Rain’s a-Gonna Fall” van Bob Dylan, dat op en af wipte tussen lijzige blues en een gitaar aan flarden spelen. Knap en beklijvend was het zeker.

Dat we niet langer louter een troubadour met zijn gitaar mogen verwachten bij The Bony King Of Nowhere, is een feit. Rijk gearrangeerde nummers met een weidse klank en productie, dat is wat voortaan de klok slaat. Zo ook live: bijgestaan door Christophe Claeys, Jasper Hautekiet en Gertjan Van Hellemont kregen we van Bram Vanparys een volle en overtuigende sound geserveerd. Over en weer geloop tussen verschillende instrumenten maakte dat mogelijk. De aftrap was sluimerend, alsof de zon zachtjes aan het opkomen was tijdens “Going Out”. Warme en melancholische gitaarakkoorden speelden daar zeker hun rol in, en de vergelijking met The War On Drugs kon hier en ook later in het concert onmogelijk niet gemaakt worden. Een lekker basdeuntje gidste daarna het wondermooie “Silent Days” voorbij knappe gitaardialogen tussen de rijzige frontman en Van Hellemont, die dinsdag nog in de AB stond als Douglas Firs.

De nummers van Silent Days ontstonden in de moeilijke periode kort voor de relatie tussen Vanparys en zijn jeugdliefde op een dood spoor terechtkwam, en zijn bijgevolg bijzonder zwaar geladen. Hij woonde toen al een half jaar in een caravan te midden de Vlaamse Ardennen, en vond er ook inspiratie om uit een dal te kruipen en aan nieuwe muziek te beginnen. ‘I’m waiting as the days go by, and count all the cracks / in the walls our love is built upon, are we standing at the light’ klinkt het op “Waiting For Your Sign”. Ondanks die zwaarmoedige thematiek en diepe teksten kregen we gisteren vooral een gevoel van gemoedsrust. Vanparys legde emotie in elke zin die hij zong, maar klonk allesbehalve onzeker en gebroken. Hij straalde een standvastigheid en realisme uit, en dat zette zich ook over op de zaal. Er was ontroering en tristesse, maar eerder uit bewondering dan uit droefheid.

Daarbovenop werden een aantal nummers opgeluisterd door de strijkers van Sun Sun Sun Orchestra, wat alles nog wat gracieuzer maakte. “Whenever We Meet Again” klonk heerlijk harmonieus, en de mannen van The Bony King Of Nowhere lieten het heerlijk uitdoven. Ook het oudere “Sleeping Miners”, met prachtige harmonieën van beide gitaristen, mocht heerlijk nasudderen en klonk melancholischer dan we het ooit al hoorden. “Got To Let You Know” van de LA-plaat bracht van hetzelfde laken een pak. Het akoestische “Travelling Man” kon niet ontbreken en ook “Alas My Love” mocht nog eens komen opdraven, voor het eerst sinds lang. Leuk voor het publiek en fans van het eerste uur, maar vooral het recentere werk maakte indruk.

‘Echt, echt oprecht bedankt, het is voor mij absoluut niet vanzelfsprekend dat dit concert uitverkocht is’ herhaalde Vanparys meerdere malen. Daarvoor had hij met “Every Road” en diens fenomenale uitgesponnen outro opnieuw wat weemoedige dekentjes uitgedeeld, en groeide “Through The Night” knap uit van een fonkelend riffje tot gierende synths en gitaren. Om de reguliere set af te sluiten met het briljante ”Like Lovers Do”. Het valt halverwege bijna volledig stil, in elk van zijn tweeluiken progressief opbouwend naar die ene rake zin: ‘The silence in here is breaking us apart’. De stilte die The Bony King Of Nowhere liet, was net kort genoeg om er niet aan onder door te gaan.

Vanparys kwam nog twee keer terug. Eerst met een bekentenis dat hij vroeger dacht geen bevestiging nodig te hebben  -en hoe fout hij daar wel zat – en met “Girl From The Play”. Vervolgens, geroepen door het publiek, met een stiekem voorbereid specialleke. “Eleonor” werd ook opgeblinkt met het strijkersorkest van Sun Sun Sun Orchestra, en zorgde voor een vrolijk en luchtig einde van de show. In die show kregen we een volwassen Bony King Of Nowhere te horen, gracieus, harmonieus en met een rijke en volle sound. Het was stil genieten met zoveel schoonheid en gemoedsrust.

The Bony King Of Nowhere vertrekt in het voorjaar eerst naar onze noorderburen, maar in April is hij terug te vinden in zowel Cactus Club, Het Depot als de Roma, kansen zijn dus zeker nog in het verschiet.

Setlist

Going Out
Silent Days
Waiting For Your Sign
Whenever We Meet Again
Travelling Man
Alas My Love
Sleeping Miners
Still Around
Got To Let You Know
Every Road
Through The Night
Like Lovers Do

Bis 1
Girl From The Play

Bis 2
Eleonor

Related posts
FeaturesInterviewsUitgelicht

Interview The Bony King of Nowhere: 'Alles draait tegenwoordig om advertising en zelfoptimalisatie'

The Bony King of Nowhere, oftewel Bram Vanparys, is na een lange pauze van zes jaar terug met het uitstekende Everybody Knows….
AlbumsFeatured albumsRecensies

The Bony King of Nowhere – Everybody Knows (★★★★): De maatschappij gaat de foute kant uit, de muziek niet

The Bony King of Nowhere is het muzikale alter ego van Bram Vanparys, die in 2019 een MIA won voor beste componist….
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single The Bony King of Nowhere – “Falling Into Place”

Het langverwachte album van The Bony King of Nowhere laat niet meer lang op zich wachten: 2 februari komt met Everybody Knows de…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.