Uitgelicht

35 albums die je misschien over het hoofd zag in 2018

Op een jaar komen er meer dan duizend albums uit over heel de wereld. Zoveel dat je niet alles kan gezien of gehoord hebben. Ook wij hebben dit jaar heel veel over het hoofd gezien, maar er zijn toch enkele platen die we jullie niet wilden onthouden. 35 om precies te zijn, en we hebben ze hier allemaal opgelijst voor jullie in een willekeurige volgorde, gewoon omdat ze allemaal evenveel de moeite waard zijn. We probeerden om de lijst zo divers mogelijk te maken; hopelijk vind je hier nog jouw ontdekking van het jaar!

L’éclair — Polymood

Dat ze in Zwitserland ook weten hoe je muziek moet maken, bewijst L’éclair. Nee, het is geen taartje met pudding binnenin, maar wel een band die jazzy psychedelica brengt. En dat doen ze op een fenomenale manier. De vergelijking met de taart gaat wel degelijk op want aan de buitenkant vind je een zoet, maar zacht omhulsel en eenmaal je er je tanden inzet, vind je aan de binnenkant een lekker smeuïge vulling. L’éclair doet het allemaal instrumentaal en brengt grooves op een fantastische manier. De ene keer is het psychedelisch, de andere keer is het zo funky dat je spontaan begint te grooven in de living. De songs op de plaat laten zich allemaal langzaam ontplooien tot fantastische psychedelische trips die je telkens opnieuw wilt beleven. Dat L’éclair zo underrated is, blijft voor ons een raadsel.

Myth Syzer — Bisous

Myth Syzer is een Franse artiest en producer die al sinds 2007 muziek maakt. Dit jaar kwam hij, zes jaar na debuutplaat Fleep, met twee nieuwe albums op de proppen. Eerste album Bisous vonden wij zo goed dat het een plaatsje verdient in deze lijst. De Fransman werkte onder andere samen met Roméo Elvis, Bonnie Banane en Lolo Zouaï: allemaal artiesten met een eigen stijl die graag aan kruisbestuiving doen. Het album kent een grote diversiteit aan nummers die zweven tussen de fluïde genres van R&B, hiphop en pop. Franse ‘bon de vivre’ wordt het ene moment afgewisseld met zwoele beats en het andere moment met hyperkinetische dansbaarheid. Het is vooral de sublieme elektro die elk individueel nummer zo’n aanstekelijke en bijblijvende melodie geeft. Beaucoup de bisous voor deze plaat.

Djrum — Portrait With Firewood

Hoewel Djrum een clubartiest is, vulde hij zijn tweede plaat met evenveel akoestische momentjes als techno bangers. Hij huurde zelfs Zosia Jagodzinska en Lola Empire in om snaren en vocals toe te voegen aan zijn organische samples. Als de kinderen van John Coltrane een fuif organiseerden, zouden ze Felix Manuel waarschijnlijk als DJ overwegen. De Belg switchte ondertussen van een Britse maatschappij naar een label uit eigen land, het legendarische R&S records dan nog wel. De originaliteit hierbij blijft zeker behouden. De percussieve mixen worden aangenaam afgewisseld met atmosferische piano momenten. Wie dit album wil doorgronden, heeft wel wat meer aandacht nodig dan een doorsnee Fortnite speler, maar dat wordt maximum beloond als je tot “Sex” of “Shadow part 3” raakt. De brandhaard opgebouwd door de voorbije nummers danst om je heen als bij een Griekse god met kippenvel. De plaat bevat negen ambitieuze nummers, goed voor een vette 53 minuten. Deze zullen zeker goed besteed zijn, zowel voor moderne jazzpianisten als voor bescheiden techno liefhebbers allerhande.

Ondt Blod — Natur

Een Noorse band die in de eigen taal zingt en daarbij nog eens punk-hardcore-metal (of gerelateerde) muziek uitbrengt, wordt al snel vergeleken met Kvelertak. En niet geheel onterecht. Zeker de eerste release van Ondt Blod in 2016 was meer vergelijkbaar met hun grote voorbeelden. Met deze cd hebben ze een andere weg ingeslagen. De punk-hardcore-metal invloeden zijn zeker gebleven, maar in elk nummer hoor je nu wel één of andere radiovriendelijkheid door klinken. Meer poppy dan de voorganger wat voor het grote publiek wel wat aantrekkelijker klinkt. Het klinkt in ieder geval alsof het vijf heel vriendelijke jongens zijn, waar geen kwaad in zit. En tussen ons gezegd en gezwegen, een Noorse band kan eigenlijk niet veel kwaad doen hé.

Water from Your Eyes — All a Dance

Het New Yorks duo Water From Your Eyes is nog maar een drietal jaar actief, maar heeft met All A Dance al een tweede pracht van een album gemaakt. Op deze plaat brengen ze hun – ietwat schattige – vintage synthpop tot leven met  ritmische avonturen. Zo krijgen de zes nummers op het album een herkenbare krautrockstempel mee: repetitieve segmentjes en ritmes je binnen de kortste keren in een gelukzalige trance brengen. De manier waarop ze hun popnummers omkaderen doet hierdoor sterk aan Stereolab denken, maar Water From Your Eyes weet ons over de hele lijn te overtuigen in hun eigen stijl op All A Dance.

Garcia Peoples — Cosmic Cash

Slechts zeven nummers staan er op dit debuut van Garcia Peoples, maar door er ééntje van bijna 14 minuten op te plaatsen, klokt hij toch af boven de dertig minuten. En die minuten zijn niet verloren, want Garcia Peoples brengt een geniale mix van americana, psychedelica en garage rock. Hun magnum opus is vanzelfsprekend het veertien minuten durende “Suite: Cashing Out / Sigh of Relief / The Midnight Dancer / All the Time / Distant Lands” dat meer verrassingen met zich meedraagt dan tien ongewenste zwangerschappen. Net daardoor gaat Cosmic Cash van ‘ja çava’ naar ‘fantastisch album’. Op andere songs toont de band ook hoe divers ze voor de dag kunnen komen. Zo gaat “Show Your Troubles Out” extreem strak te keer en klinkt “The Sweet Lie” als een extreem verfrissende rocksong. Garcia Peoples zet zich met dit debuut op de kaart als een band die heel goed weet hoe ze de opbouw in hun nummers boeiend kunnen maken en ook divers kan overkomen. Meer van dat.

Portrayal of Guilt — Let Pain Be Your Guide

Een album waar je niet vrolijk van wordt, maar waar je duistere ziel net overhoop door wordt gehaald om te kijken of het nog zwarter kan. Hardcore – power violence – noise, alles passeert de revue met één gemeenschappelijke factor: gitzwarte gemeenheid. Denk aan Cursed, Birds in Row, His Hero is Gone, … Dit kwartet uit Austin, Texas bewijst dat er niet alleen pikzwarte olie als belangrijkste exportproduct gebruikt wordt, maar dat er nu ook aardedonkere muziek wordt uitgevoerd. Fantastisch veel zelfkastijding hoor je in dit soort muziek. Live kunnen we er niets over zeggen, maar deze band straalt de fysieke en emotionele pijn uit. Wat een debuutalbum! PS: niet voor gevoelige luisteraars (voor moest dat nog niet duidelijk zijn).

Fishdoll — Noonsense

De manier waarop de uit Peking afkomstige producer Fishdoll genres weet te fuseren, is bijzonder fascinerend. Op haar debuut Noonsense legt ze bruggen tussen soul, hiphop, jazz en wonky die de meest interessante bochten maken. Op fragmentarische wijze schakelt ze het ene briljant idee aan het ander en dwarrel je als luisteraar naadloos tussen verschillende droomwerelden. Het gevolg is echter geen brute aanslag op je zintuigen, maar een psychedelische trip waar Fishdoll je van begin tot eind zachtjes bedwelmt met zwoele texturen en een ijle stem. Verplichte kost voor wie ook liefhebber is van Flying Lotus en zijn vrienden.

Sunwatchers — II

Er waren weinig album die dit jaar meer levenslust uitstraalden dan II van Sunwatchers. De New Yorkers zijn de jazzy neven van King Gizzard & The Lizard Wizard. Gezien die laatste in 2018 niks nieuws liet horen konden fans van lange psychedelische jams zich dit jaar hieraan opwarmen. Op dit album zijn het vooral de ritmesectie en de saxofoon die de plaat laten overkoken. Het bruist en suddert 40 minuten lang door zonder ook maar een seconde aan te voelen als een cliché.

Canshaker Pi — Naughty Naughty Violence

Na hun verlies in de finale van het WK hockey, kunnen we onze noorderburen deze troost niet ontzeggen. Canshaker Pi is een indiepunkband die in Nederland hun sporen al verdienden. Een mix van Pavement en Pixies met wat punk- en noise-invloeden. Best Kept Secret, Eurosonic en Lowlands gingen allemaal reeds voor de bijl. Ook buiten de landsgrenzen valt het Amsterdamse viertal in de smaak. Het Verenigd Koninkrijk is in 2018 ook doorkruist door Canshaker Pi. Mocht je deze als fan van het genre gemist hebben, dan zou het wel eens kunnen dat er bij deze zieltjes worden gewonnen.

audiobooks — Now! (In a Minute)

Audiobooks is het opmerkelijke duo bestaande uit de geïnspireerde kunststudente Evangeline Ling en gerenommeerde producer en sound engineer David Wrench (Frank Ocean, FKA Twigs, Caribou…). Ze leerden elkaar kennen op een feestje wanneer Ling ontzettend veel losse flarden tekst bij elkaar geschreven had. Wrench stelde voor deze op muziek te zetten en een nieuwe samenwerking was geboren. Hun debuut is een plaat geworden met gespierde synthpop, gevatte teksten die weinig tot de verbeelding over laten en ongebreidelde expressie. Eenmaal uitgevoerd in subtielere spoken word passages, andermaal in dansbare nummers met een explosieve energie. Now! (in a minute) wringt en botst langs alle kanten, maar wel op de meest zinderende manier.

(Lees verder op de volgende pagina!)

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
LiveRecensies

Tusky @ De Helling: Triomferende thuiswedstrijd

Als een band een thuiswedstrijd in eigen stad speelt, weet je op voorhand eigenlijk al dat het een knalfeest gaat worden. Zeker…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Ook The Kills, Pommelien Thijs, Miles Kane, Dimension en meer naar Pukkelpop 2024!

Aan een ongezien recordtempo vlogen de Pukkelpop-tickets begin deze maand de deur uit. Het mag duidelijk wezen dat het festival op de…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Tusky – Tusky (★★★½): Oer-Hollandse punkglorie

Het lijkt erop dat het momenteel helemaal hip is om je studioalbum naar je eigen bandnaam te vernoemen. Als we alleen al…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.