LiveRecensies

MGMT @ De Roma: Chaotisch allegaartje binnen de popmuziek

© CPU – Stijn Verbruggen

‘We play a mix of rock music and electronic music with some dance music and pop music in it.’ Aan het midden van de set wist frontman Andrew VanWyngarden ons te vertellen wat het was wat we hier precies op ons bord kregen. Niet dat we het ons afvroegen, het bont allegaartje aan genres was ons al lang duidelijk. MGMT toonde in De Roma dat ze meer zijn dan die drie hitjes, al lijkt het er toch op dat het publiek vooral voor die drie songs kwam, ook al lijken er ondertussen wel nieuwe kanshebbers (“Me & Michael” en “When You Die”) bij te komen. De band bewees alvast van alle markten thuis te zijn, maar wilde soms iets te veel en dat was niet altijd een even goeie keuze.

Openen mocht Matthew Dear, die onlangs nog het ganse nieuwe album van MGMT remixte. Live kwam het weliswaar minder tot zijn recht. Hij had dan ook het nadeel alleen te zijn en dat zorgde ervoor dat we het na één nummer wel al hadden gehoord. Zijn exotische electro is wel fijn, maar om nu gewoon op play te duwen en zelf enkel te zingen, was soms van het goeie te veel. Het werd pas echt gênant toen hij besloot een nummer van Tegan & Sara te spelen. De eerste minuut stond hij daar maar. Jammer, want als hij zijn beats live zou brengen zit er veel meer in. Dansen deden we wel, goed opgewarmd dus voor MGMT.

© CPU – Stijn Verbruggen

Ze kwamen mysterieus op, de mannen van MGMT. Eerst was er de toetsenist die de intro van “James” al voor een eerste keer bracht waarna de rest van de band druppelsgewijs op de mysterieuze tonen het podium betrad. Eens dat het geval was, kon “Little Dark Age” ingezet worden en viel al meteen op wat ons de rest van de avond zou storen: de geluidsmix. De synths van MGMT staan veel te luid waardoor de stem en gitaren bijna altijd op de achtergrond verdwijnen. Jammer, want net dat geeft de muziek zijn psychedelische aspect.

Het zorgt ervoor dat geen enkel nummer echt overtuigend overkomt. Het mist de details van het verfijnde gitaarspel en hierdoor is het ook moeilijk om je publiek mee te krijgen, maar dat ligt natuurlijk niet enkel aan de mix. De eerste zes nummers staat de band er namelijk met een gezicht tot aan de grond. Ze lijken er tegen hun zin te staan. Gelukkig komt VanWyngarden na die nummers met een peptalk. Niet enkel voor het publiek, zo blijkt, maar ook voor zichzelf. Het helpt, want nadien speelt de band met meer plezier en kunnen we zelfs een glimlach bespeuren.

© CPU – Stijn Verbruggen

De muziek van MGMT wordt hierna ook wat speelser. Waar ze in het begin vooral de focus op enkele meezingbare popnummers leggen, gaat het nadien de experimentele kant op. Eerst nog interessant, daarna vooral overbodig. Het lijkt ons alsof ze nodeloos chaos steken in hun songs en het zorgt er ook voor dat de concentratie bij heel wat mensen in het publiek verdwijnt. Enkel de mensen die bepaalde middelen hadden genomen, zouden dit misschien wel kunnen geapprecieerd hebben, maar een groot deel was toch vooral verward. Een iets grotere wisselwerking tussen de popnummers en de experimentele nummers had misschien wonderen gedaan.

Nu, dit wil niet zeggen dat MGMT hierdoor tegenviel. Nee, hun visuals waren geweldig (leuke plantjes, fijne opblaasballon en een gigantisch scherm) en zorgden ervoor dat iedereen zijn trip beleefde wanneer hij dat kon. Zo kregen we bij “Me & Michael” het gevoel in een discotheek te zijn. Een gigantische discobal en heel wat kitscherige belichting versterkten dit. Een nummer dat de speelsheid van de band nog maar eens in de verf zet, het gaat alle kanten uit. Natuurlijk zijn het nog steeds “Time to Pretend”, Electric Feel” en “Kids” die op het meeste enthousiasme kunnen rekenen en natuurlijk moet MGMT hier een andere draai aan geven. Zo kregen we bij “Kids” een tussenstuk dat zo van Hot Chip kon komen. Een trippy, synthgeladen intermezzo dat zowel de hitjeszoekers als de liefhebbers van experiment kon pleasen.

© CPU – Stijn Verbruggen

Een bisronde kon niet uitblijven, en ook daar wist MGMT origineel te zijn. Ze speelden “When You’re Small” namelijk op een mini-piano en gitaar. Plezant en eindelijk klonk de muziek ook eens goed, het was dus wel degelijk mogelijk. Afsluiten deden ze met een psychedelisch nummer dat nog eens toonde dat ook gitaren tamelijk belangrijk zijn bij MGMT. Een mix van gitaren en synths blijkt bij de band nog steeds de leukste formule voor succes, en niet een kwartier durend traag nummer (“Siberian Breaks”) dat nu en dan eens verrassend uit de hoek komt. Nee, kort en krachtig met kleine uitgesponnen stukken is veel boeiender.

MGMT wist dus met wisselend succes te overtuigen. De band moet duidelijk vooral overtuigd zijn van zichzelf. Eens dat akkefietje van de baan is, kunnen ze alles aan. In De Roma hinkten ze wat op twee sporen waardoor het soms moeilijk was om een lijn te vinden tussen alle chaos. Ondanks dit alles vermoeden we dat iedereen met een warm gevoel naar huis ging. De kleurrijke songs van de band sprongen er uit en iedereen kon natuurlijk nog eens dansen op de klassiekers van de groep. MGMT is een band die houdt van experiment en dat siert hen, maar ze moeten soms proberen om het overzichtelijk te houden. Alleen dan kunnen ze ook de aandacht van iedereen in de zaal behouden. Nu was dit soms te moeilijk.

Setlist:

James (intro)
Little Dark Age
The Youth
When You Die
Flash Delrium
Time To Pretend
James
TSLAMP
Weekend Wars
Siberian Breaks
Electric Feel
Me & Michael
Kids

When You’re Small
Of Moons, Birds & Monsters

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
LiveRecensies

Tom Odell @ De Roma: Tranenkeizer met durf

Het was sturm en drang voor de poorten van De Roma, en daar was één man voor verantwoordelijk: Tom Odell. Waar de…
InstagramLiveRecensies

Froukje @ De Roma: Noodzakelijk geluk

Op je tweeëntwintigste je debuutplaat tot leven wekken, concertzalen uitverkopen en al enkele jaren lang de affiches van festivals vullen? Doe het…
InstagramLiveRecensies

Sophie Ellis-Bextor @ De Roma: Live hitjesjukebox

We waren haar eigenlijk al bijna vergeten, maar opeens is Sophie Ellis-Bextor weer helemaal populair. Aanleiding daartoe was de film Saltburn, waarin…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.