LiveRecensies

A Perfect Circle @ Lotto Arena: Bevreemdend gracieus

© CPU – Matthias Engels

Na veertien jaar afwezigheid besloot A Perfect Circle nog eens een album de wereld in te sturen. De verwachtingen voor Eat The Elephant waren bijgevolg hoog, en die werden niet voor iedereen ingelost. De melancholie en mysterie die het album kenmerken, zorgden ervoor dat iedereen die een gefundeerde mening over muziek kan vormen er het zijne van dacht, en dat reviews en quoteringen alle richtingen op schoten. Eat The Elephant is inderdaad een stijlbreuk met eerder werk, maar is volgens ons een album waar je met een andere mindset ook telkens anders naar kan luisteren. Ook over het optreden op Graspop, afgelopen zomer, was er moeilijk een lijn te trekken door de verschillende meningen die over de set werden verspreid. Vandaar dat we razend benieuwd waren naar het concert in de Lotto Arena, en de uitdaging om onze ongezouten mening erover te geven graag aangingen.

Die nieuwsgierigheid moest nog even in de wachtzaal plaatsnemen, want voor A Perfect Circle de Arena betrad, was Chelsea Wolfe nog aan de beurt. Die Californische zangeres is een soort van gothic versie van PJ Harvey, en wist de Lotto Arena meteen te bezweren. Haar gitzwarte songs zijn opgebouwd vanuit haar distorted gitaar- en ongelofelijk ferm stemgeluid, waarrond de andere instrumenten vakkundig zijn ingepast. Zelfs toen de dame even ging liggen, kon ze de hoogste treden van de toonladder nog moeiteloos bereiken. De nog niet eens half gevulde Lotto Arena stond erbij en keek ernaar, maar het staat buiten kijf dat Wolfe een enorm straffe zangeres en ditto singer-songwriter is.

Na een pauze van een half uur werd het publiek bevestigd wat ze van de muren al konden aflezen: beeldmateriaal schieten werd niet getolereerd, en wie er zich toch aan bezondigde zou door de security de deur worden gewezen. Ietwat geërgerd stak iedereen zijn mobieltje weg, terwijl de lichten werden gedimd. Toen het enkele seconden donker was, verbrak een spectaculaire lichtshow de duisternis en kwam A Perfect Circle lid per lid het podium op. Ook Maynard James Keenan betrad het voor hem ontworpen ronde platform, tot jolijt van de mooi gevulde Lotto Arena. Vanaf dat moment waren de enige schermen die het aandacht van het publiek kregen, de stalachtietvormige exemplaren op het podium.

A Perfect Circle stak van wal met nieuw werk. “Eat The Elephant” werd al snel gevolgd door “Disillusioned”, twee nummers uit de nieuwste telg van de band. Naast het feit dat Keenan deze twee nummers nodig had om zijn stembanden op de juiste manier te doen trillen, wist ook het publiek even niet hoe te reageren op de talloze prikkels die op hen afkwamen. Toen dat euvel van de baan was, viel meteen op hoe feilloos alles eigenlijk klonk en eruitzag. Zowel de muzikanten als de geluidstechnici zorgden voor een perfect uitgebalanceerd geluid, waarbij elk bandlid opging in het geheelspektakel dat zich in de Lotto Arena voordeed. Zelden gezien, maar vooral zelden gehoord.

© CPU – Matthias Engels

Wat volgde was een mix van oud en nieuw werk. De set was mooi verdeeld om zowel nieuwe als verworven fans te bekoren, maar het viel toch op hoe sterk de nieuwe nummers live klonken. Neem nu “So Long, And Thanks For All The Fish”: het meest toegankelijke nummer op Eat The Elephant. De indringende gitaar treedt eerst op de voorgrond, maar wat volgde was een perfect samenspel tussen alle andere muzikanten en stemmen. Het ultieme popnummer voor muzikanten, op een geniale manier gebracht door muzikanten uit de bovenste schuif van de internationale muziekindustrie. Plots werd duidelijk waarom bands als A Perfect Circle ‘superbands’ worden genoemd. “Bravissimo, hip hip hooray.”

Het moet gezegd dat de band de Lotto Arena in het middenstuk even kwijt was. We bleven getrakteerd op een muzikaal en vocaal driesterrenmenu, maar het werd op dit moment wel duidelijk hoe moeilijk of ontoegankelijk de muziek van A Perfect Circle wel kan klinken. Nummers als “Thomas” of “3 Libras” van de debuutplaat Mer De Noms kunnen onmogelijk vervelen, maar het was duidelijk dat de aandacht van het publiek wat verzwakte. Eén van de singles van Eat The Elephant, “Talk Talk”, kon het tij terug keren, en opnieuw werd duidelijk dat het laatste album live niet verdronk in eerder werk, en wel integendeel. Twee maal “Get the f*ck out of my way” roepen bleek voor publiek en band de sleutel tot de deur naar een geslaagd slot van de set.

De oerklassieker “Judith” moet voor vele fans het summum van de avond zijn geweest, en zowel publiek als de band toonden zich van hun beste kant. Geniaal nummer, dat staat buiten kijf. Toch viel op dat “Judith” een beetje uit de toon viel in de anderhalf uur durende zet. Waar andere muziek ingetogen en harmonieus klonk, viel op dat het nummer veel minder origineel of baanbrekend is dan de rest van de set. De enorm straffe stem van Maynard James Keenan trad duidelijk naar de voorgrond, en dat was voor het eerst in de show. Ook cover “Dog Eat Dog”, ter ere van Malcolm Young, deed het totaalspektakel wat vervagen, en deed ons beseffen dat we wel degelijk naar een concert aan het kijken waren.

Laat ons duidelijk zijn: A Perfect Circle was straf. Héél straf. Speuren naar imperfectie haalde de innerlijke Sherlock in ons boven, maar die vond her en der wel een spoortje. De band slaagde met glans op het bevreemdende effect dat het wilde uitlokken, mede door Keenan die als een halvegare op de achtergrond stond te ijsberen, en het verbod op smartphones. Het was heerlijk om op die manier nog eens een concert mee te maken, al is het jammer dat beeldmateriaal dat nu circuleert zeer schaars is. Een avond als deze zal iedereen wellicht nog eens willen herbeleven, maar omdat dit onmogelijk werd gemaakt, maakt dat het publiek er alles aan deed om zo veel mogelijk prikkels te laten binnenkomen.

Setlist:

Eat the Elephant
Disillusioned
The Hollow
Weak and Powerless
So Long, and Thanks for All the Fish
Rose
Thomas
(What’s So Funny ‘bout) Peace, Love and Understanding
Blue
3 Libras (All Main Courses Mix)
The Contrarian
TalkTalk
Hourglass
The Doomed
Counting Bodies Like Sheep to the Rhythm of the War Drums
Judith
Dog Eat Dog (cover van AC/DC)
The Package
Delicious
Related posts
InstagramLiveRecensies

IDLES @ Lotto Arena: Een kolkende massa energie

Het gaat snel voor IDLES. Zeer snel! De laatste zaalshows in België tonen deze stijgende curve perfect aan; Trix in 2019, Ancienne…
InstagramLiveRecensies

Nothing But Thieves @ Lotto Arena: Niets dan dansbare rock

De kans dat je de Britse band Nothing But Thieves al eens live hebt gezien of in de verte op een festival…
InstagramLiveRecensies

Architects @ Lotto Arena: Overvloed aan toegankelijkheid

Architects in de Lotto Arena, dat is al even geleden. In 2019 was de Antwerpse poptempel voor het laatst het decor van…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.