LiveRecensies

Ben Howard @ Vorst Nationaal: Alles behalve een publiekspleaser

© CPU – Freya Goossens

Na enkele jaren van stilte, is de Britse singer-songwriter Ben Howard weer volop aan het touren. Afgelopen zomer konden fans hem al aan het werk zien op Rock Werchter. Gisteren hield hij met zijn band halt in Vorst Nationaal om zijn derde plaat Noonday Dream voor te stellen. Hiermee sloeg hij een nieuwe muzikale weg in, die ook live zijn tol eiste.

Voorprogramma zijn, is een vaak ondankbare rol en dat werd gisteren nogmaals duidelijk. De Zweedse lo-fi rock band Hater had het publiek duidelijk niet mee. Zij hadden geen aandacht voor hen en bleven dan ook ongestoord verder praten. Hun muziek weergalmde dan ook maar doelloos door de grote zaal. Desondanks hadden wij toch het gevoel dat de band plezier had in hun spel en ze leken zich niet te storen aan het ietwat ongeïnteresseerd publiek.

© CPU – Freya Goossens

Wie gisteren had gehoopt om de jonge surf god te horen te krijgen vanop Every Kingdom, had duidelijk bij het verkeerde eind. Fans die op zoek waren naar nummers als “Keep Your Head Up”, “Only Love” of “The Wolves” hadden zich beter de moeite bespaard om naar Vorst af te zakken. Zoals te verwachten na zijn show op Rock Werchter afgelopen zomer, komen deze nummers, of beter gezegd zijn hele debuutalbum, niet meer aan bod tijdens zijn set.

De volledige set van Ben Howard stond in het teken van zijn nieuwste album Noonday Dream. Tegen de verwachtingen in van sommige mensen speelde hij integraal deze plaat. “Nicra Libres At Dusk”, “A Boat To An Island On The Wall pt. 2” en “A Boat To An Island On The Wall” zetten meteen de toon van de avond. Uitgerekte melancholische songs met een hoog post-rock gehalte waarbij een gitaarsolo natuurlijk niet mag ontbreken. Al bleven we tijdens de solo van “A Boat To An Island On The Wall” toch nog even op onze honger zitten. “What The Moon Does” daarentegen, kwam verrassend uit te hoek en mondde uit in een virtuoze dialoog van gitaren waarbij we met onze mond open stonden te luisteren.

© CPU – Freya Goossens

In vergelijking met zijn vorige passage in Vorst Nationaal, die alweer dateert van 2014, is er veel veranderd in de bezetting van band. De oorspronkelijke muzikanten van de band zijn verdwenen en vervangen door acht nieuwe. Hieronder drie strijkers en maar liefst twee drummers. Dat kwam ook een eerste keer tot uiting tijdens “Someone In The Doorway”. Dit was meteen ook het eerste uptempo nummer van de set. Dit was merendeels te danken synchrone percussie van Kyle Keegan en Remi Aguillella, de drummer van Daughter.

Echt visueel interessant waren die negen muzikanten op het podium niet. Allemaal focusten ze zich op hun instrument en aandacht voor het publiek was er niet of nauwelijks. Een echte babbelaar is Ben Howard ook nooit geweest. Af en toe bedankte hij ons maar verder dan dat en een anekdote over zijn show in Hamburg ging het (nog) niet.

© CPU – Freya Goossens

Om het interessant te maken voor het publiek, werd de backdrop vervangen door een heus projectiescherm. Gedurende de hele show kregen we beelden te zien van videoclip opnames, maar ook foto’s, live projecties, … . Zo kregen we tijdens “All Down The Mines” en zijn cover van “Wild World” van Cat Stevens beelden te zien van het Amerikaanse Black Friday-fenomeen. Het was dus duidelijk dat Howard kritiek had op de maatschappij en dat kwam ook op muzikaal vlak tot uiting tijdens “The Defeat”.

Als we denken aan Ben Howard, denken we automatisch ook aan zeemzoeterigheid en dat kon ook niet ontbreken gisterenavond. “Towing The Line” is een uitermate mooie ode aan de liefde. Dit bracht hij met de nodige Bon Iver autotune. “There’s Your Man” en “Murmurations” waren dan weer nummers waar ze als band toonden dat ze ook op een grootste manier een intiem gevoel konden weergeven. Een tekst als ‘I’ll be there when all around you fades, it’s easy to lose you these days’ liet niemand onberoerd.

© CPU – Freya Goossens

Na het integraal spelen van Noonday Dream, verdween de band van het podium. Het publiek was dan ook hoopvol en hoopte op een reeks nummers van zijn twee voorgaande platen. Enkele fans werden dan ook zwaar teleurgesteld toen hij als eerste bisnummer “Sister” inzette, een nieuw nummer. Dat lieten ze dan ook duidelijk merken door luidkeels ‘boring’ te schreeuwen. En dat had niet alleen het publiek gehoord. Howard aarzelde dan ook niet om tijdens het nummer zijn rug te keren naar het publiek en onmiddellijk het podium te verlaten.

Even dachten we dat hij hiermee ook meteen zijn laatste noten van de avond had gespeeld. Maar tegen onze verwachtingen in kwam hij terug en maakte hij nog maar eens duidelijk dat hij niet meer geconfronteerd wil worden met de nummers van Every Kingdom en dat die mening ook niet zal veranderen. Zijn tweede album I Forget Where We Were daarentegen speelt hij wel nog live. Al mochten we ons niet verheugen op de titeltrack of andere singles uit de plaat. “Time Is Dancing” en “In Dreams” werden, een beetje met tegenzin van Howard, vanonder het stof gehaald en “Hot Heavy Summer” werd de afsluiter van de avond.

Gisteren bewees Ben Howard in Vorst Nationaal dat hij na die lange pauze het spelen niet verleerd is. Gedurende een kleine twee uur nam hij ons mee door zijn wereld en bleven we achter met een verstomd gevoel. Kleine jongens worden groot, en zo is ook Ben Howard op muzikaal vlak groot geworden. De jonge surf god met gitaar is een volwassen man geworden die duidelijk weet wat hij wilt. Eén van die dingen is het niet spelen van zijn oude nummers. Volgens hem passen deze niet meer binnen zijn muzikale kader en zijn manier van denken. Fans die zich daar niet bij kunnen neerleggen, kunnen maar beter thuis blijven volgens hem of gewoon hun mond houden als ze niets zinnigs te zeggen hebben.

 

Setlist

Nicra Libres At Dusk
A Boat To An Island On The Wall pt. 2
A Boat To An Island On The Wall
What The Moon Does
Someone In The Doorway
All Down The Mines
Wild World
The Defeat
Towing The Line
There’s Your Man
Murmurations

Sister
Time Is Dancing
In Dreams
Hot Heavy Summer

Related posts
InstagramLiveRecensies

Black Pumas @ Vorst Nationaal: Soul voor het grote publiek

Vijf jaar na het uitbrengen van zijn debuutplaat, mocht Black Pumas zich al opmaken voor een concert in Vorst Nationaal. De band…
InstagramLiveRecensies

The 1975 @ Vorst Nationaal: Een driedelige poprock masterclass

Toen een dik decennium geleden de ster van The 1975 in de lucht schoot, was het direct raak. Met singles als “Sex”,…
InstagramLiveRecensies

Noah Kahan @ Vorst Nationaal: Wanneer de 'boy next door' het tot wereldster schopt

Na een uitverkochte show in La Madeleine moesten we nog maar met onze ogen knipperen of Noah Kahan was alweer in ons…

1 Comment

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.