Het werk is af. Met die woorden bezorgt de immer polyvalente Guy Van Nueten ons zijn nieuwe album Contact. In een verleden was hij songschrijver bij The Sands. Nadien verruimde hij de muzikale bezigheden met werk voor onder meer theater, dans en film. Om nooit het contact met de pop- en rockwereld echt te verliezen. Neem bijvoorbeeld het project met Tom Barman met wie hij op Live (2003) de uitdaging aanging om de tijdloze songs van Nick Drake, Serge Gainsbourg en anderen te herinterpreteren. De laatste jaren werkte Van Nueten echter vooral rond een solo piano trilogie die hij na Merg (2009) en Pacman (2013) met het nieuwe Contact, de kroon op het werk, besluit.
Van Nueten werkt het liefst achter de schermen. Slechts zelden treedt hij op de voorgrond. Een artiest die de schaduwzijde verkiest, eerder dan de spotlights op te zoeken. En als het er dan toch van moet komen, dan – zoals te zien in “Wederopstanding van de Pacman” – nog het liefst voorzien van een blinddoek. Het illustreert goed hoe Van Nueten weinig heeft met ego, maar met name het wérk vooruitschuift.
Ga gerust een kijkje nemen op ’s mans website en stel met eigen ogen en oren vast hoeveel werk de in de schaduw opererende pianist/componist al die jaren vér weg van hypes en (sociale) media verzet heeft. Van Nueten is zowaar het prototype van de arbeidende muzikant. Altijd op zoek naar nieuwe inspiraties, altijd in de weer om die onophoudelijke drang naar schoonheid en perfectie in klank om te zetten.
Dat resulteert in een heel eigen muzikaal universum. Zo sluit zijn verstild en tot reflectie aanzettend pianowerk deels aan bij wat hedendaagse neoklassieke pianisten zoals Frahm of Olafur Arnalds brengen, al zet Van Nuetens’ muziek wat sterker in op prikkelende fantasie en verbeeldingsdrift. Uitgepuurd minimalisme met een experimentele twist. Zo bijvoorbeeld schept hij plezier in composities waar naast een fikse portie creativiteit een gulle scheut humor en relativering aan toegevoegd werd. Neem het “Afrikaans Allegro“ in “Isomorfie No 3“ of “Hulde Aan Dimitri“, dat bestaat uit een “Vrouwelijk Deel“ en een facet als “Staatskunstenaar“. Of “Mijnheer X“, een stuk dat creatief speelt met de tegenstelling anonimiteit versus het massale. Het illustreert goed de menselijke factor in dit werkstuk vol peilloze diepte en emotie. Nog zo’n patstelling vinden we bij “Dolor Y Pasion“. Met op de achtergrond een inspirator als Bach (bvb. het met Les Ballets C de La B uitgebrachte ‘Bâche’) die altijd meekijkt.
Gaandeweg duikt ook de geblinddoekte Pacman – een alias van de behoedzame en alles voorzichtig aftastende muzikant – weer op (“Sudden And Unexpected Return Of The Pacman“). Die maakt enerzijds inzichtelijk dat dit nieuwe Contact voortbouwt op eerdere ervaringen als (sessie)muzikant en anderzijds illustreert het bijzonder goed de centrale boodschap op dit nieuwe Van Nueten album. Namelijk: contact, verbinding. De idee dat je als muzikant iets schept dat verbindt ; creaties tot stand brengt die doen dagdromen, die helpen te herinneren wat alweer veel te snel vergeten werd en zo meer.
Dat ingenieuze, alles-is-met-elkaar-verbonden idee is de insteek van dit nieuwe Contact album. Met zeventien precieuze fragmenten die meticuleus in elkaar gestoken werden als vormen ze een perfect in elkaar passende puzzel. Zodanig dat het album een knappe en inspirerende rondrit vormt langs een haast onuitputtelijke weelde aan inspiraties en ideëen, zoals de doeltreffende eenvoud van “Wals Met Briljanten” demonstreert. De kroon op het werk is eindelijk daar. Er wachten Van Nueten ongetwijfeld nog bijzonder veel boeiende projecten en muzikale uitdagingen, al is de voluptueuze emotionele rijpheid en volwassenheid van ‘Contact’ allerminst te versmaden.
Guy Van Nueten presenteert het nieuwe album op 4 december in de Antwerpse Arenberg en op 20 januari in de Handelsbeurs (Gent). Meer concertdata zijn te vinden op www.guyvannueten.com.
